Klassiekers, partners, reizen. En de hond

Met een klassieker ben je overal welkom. De aanwezigheid van een partner vormt doorgaans ook geen probleem. Maar dan is er dat derde wiel aan de wagen, de hond. Op zich allemaal perfecte componenten voor een perfect leven. Maar soms mengen de componenten niet zo makkelijk. Een trip in een klassieker is voor de meeste van onze partners geen probleem.

Een zaak van evenwicht

Een week lang boerenerven afstruinen op jacht naar klassiekers wordt al duidelijk minder gewaardeerd. Aan de andere kant: wij leden van de doorgaans staand plassende soort worden meestal ook niet blij van een hele dag in een stad leuke winkeltjes kijken. Terwijl we dat toch braaf doen. De vraag “Wat doen we met de hond” is meer dan een dingetje. Maar als redelijke mensen onder elkaar komen we daar wel uit. En ’s avonds gaan we dan na het eten en een slaapmutsje lekker naar ons mandje toe.

Tenminste: als we zonder huisdier reizen

Want op heel veel locaties, campings en hotels zijn huisdieren niet toegelaten. En natuurlijk kun je de hond naar een pension brengen tijdens de vakantie. Maar sommige honden trekken dat niet. Sommige baasjes ook niet.

Gelukkig kun je dan kiezen voor, of een route langs hondvriendelijke vakantielocaties. Die zijn natuurlijk op Internet te vinden. En als je dan wat speelt met zoektermen, dan kun je op onverwachte plaatsten komen. Plaatsen waar het niet wemelt van luidruchtige jeugd of massaal neergestreken aantallen campers vol pensionado’s. Wij kwamen terecht in Rumigny, bij Monique en Branko. We bleven er een week. Mijn Lief was blij met wat ‘winkeltjes’ in de kringloop en brocante hoek. De hond was blij omdat hij er bij was. En ik was blij omdat mijn Lief en de hond blij waren en omdat ik eens kon kijken wat er voor leuks er in de buurt was te vinden. Kijk maar even mee.

In de Franse Ardennen bijvoorbeeld

We zullen de locale VVV eens contacten. Want dat gebied verdient de aandacht van ons, klassiekerliefhebbers. Het is prettig golvend. Afwisselend bebost en open. Van de gehuchten en dorpjes staat de helft te koop. Daar droom je prettig bij weg. Het is er heerlijk rijden. De prijzen zijn er mensvriendelijk. Er heerst rust. Er zijn dus leuke winkeltjes, brocantes en kringlopen voor onze partners. Laon en Rocroy zijn goed voor een halve dag stedelijk genot. De algemene leegloop van de regio wordt voorkomen door een paar mensen die zich er gevestigd hebben voor de rust.

Dat is makkelijk: ze zijn Nederlands

Monique en Branko’s ‘Une Chance de la France’ in Rumigny  is een hondvriendelijke minicamping met plek voor een paar campers, caravans, tenten of wat dan ook. Er staan op het volledig omheinde terrein ook een hutje en een caravan voor mensen zonder tent, caravan of wat dan ook. Er zijn drie kamers te huur waarvan de twee fraaie exemplaren op de verdieping alleen voor avontuurlijke honden bereikbaar zijn.  De prijzen zijn mild en omdat er binnen tien kilometer geen bakker of wat dan ook meer te vinden is kan er prima ontbeten worden. Vanwege dezelfde regionale leegte kan er ’s avonds aangeschoven worden aan een uitmuntend driegangenmenu voor een prijs die zelfs een op zijn pensioen gekorte 65+ er juichend af tikt. Een vol glas rode wijn kost maar twee euro. Afname per karaf is nog goedkoper. En na de maaltijd hoef je niet meer achter het stuur.

Bij kennismaking is er wat geblaf tussen de honden. Maar dat is uit enthousiasme. De huishond kan ‘socializen’ met zijn soortgenoten of lekker zijn eigen gang gaan als hij al dat vreemde spul beneden zijn stand vindt.

Zo: nu zijn wij aan de beurt

We hebben de culinaire zaken en het belang van onze partners nu goed afgedekt. Dus kan er onder ons gezegd en gezwegen even over klassiekers gepraat worden. In de Franse Ardennen is het nog genoeglijk naar oude auto’s kijken. Aan de doorgaande routes laten Fransen zien dat ze het liefst in zo groot en nieuw mogelijke auto’s rijden. Maar in het wegennet daarachter zie je de tien-twintig jaar oude auto’s als normaal vervoer. En vergeten (neo)klassiekers plus de ‘voitures’ van echte liefhebbers. Zo ontdekten we bij een praatje ‘bij het hek’ de oudste ID in Europa. De auto – een technisch restauratieproject – was gekocht van zijn eerste eigenaar.

De bedrijfswagen van Une Chance de la France is overigens een Acadyane. Maar die liep tijdens ons bezoek op zijn laatste benen.

In de Franse Ardennen is het rustig. Heel rustig. Maar er is veel te vinden