De frictie tussen verhoogde snelheidslimieten en stedelijke milieuprincipes

Ik blijf het maar een vreemd fenomeen vinden. In het nieuwe KNAC orgaan “de Auto, powered by CARROS” is een leuk interview met Ton Elias opgenomen. De markante ex-ondernemer, ex-journalist en huidig VVD-politicus staat zich erop voor zich bovenmatig te hebben ingespannen voor een verhoging van de snelheidslimiet op bepaalde stukken snelweg in Nederland. U weet: 130 kilometer per uur is op diverse stukken asfalt geen garantie meer op post uit Leeuwarden, maar een vrijbrief om Max Verstappen te kunnen spelen. Volgens Elias kan dat ook met een Jaguar Mark II 3.8 Automaat, die volgens hem de 190 kilometer per uur nog wel haalt. Zou ik met het oog op het behoud van mobiel erfgoed niet te vaak doen, maar dat is in deze een ander verhaal.

In den lande zijn we bezig om de luchtkwaliteit te bewaken. De pleitbezorgers van luchtkwaliteit verbetering waren niet zo blij met de een verhoging van de snelheidslimiet. Het zou niet in lijn zijn met het streven om een schonere en/of gezondere lucht te realiseren. Daar hebben de betrokkenen een punt. Probeer het maar eens uit. Een tijd lang 120 kilometer per uur rijden. Het gemiddelde verbruik vaststellen. En daarna een tijd lang 130 kilometer per uur rijden. En het gemiddelde verbruik vaststellen. Ik weet één ding zeker: U schrikt van het verschil. Een onderscheid, dat onherroepelijk leidt tot een hoger uitstootcijfer.

Te hoge snelheid voor te weinig ruimte
De voorstanders van het verhogen van de snelheidslimiet vonden het vooral zonde dat de mooiste stukken asfalt in Nederland snelheid technisch niet beter benut mochten worden. En haalden opgelucht adem toen duidelijk werd dat snelheidslimieten werden verhoogd of aangepast aan het verkeersaanbod op bepaalde tijdstippen. Ik ben niet tegen een maximum snelheid van 130 kilometer per uur. Alleen zijn er in Nederland weinig plekken waar je die 130 kilometer per uur ook ongeremd kunt rijden, zeker niet onder de denkbeeldige lijn tussen Alkmaar en Emmen. Het verkeersaanbod in Nederland is te groot geworden voor het beperkte ruimteaanbod dat binnen onze landsgrenzen aanwezig is. Zeker in de met lagere maximum snelheden bezaaide Randstad is rijden allang geen pretje meer.

Effecten op luchtkwaliteit
Ik ben benieuwd naar de effecten van de diverse doorgevoerde snelheidsverhogingen op de luchtkwaliteit. Naar de effecten op de volksgezondheid. Naar het antwoord op de vraag waarom de grote steden inzetten op milieuzones terwijl in den lande snelheidslimieten worden verhoogd, met een hogere en dus ongezondere uitstoot van dien. Een uitstoot welke geen gemeentegrenzen kent.

Verkeersveiligheid neemt af
Daarbij komt dat meldde ANWB voorzitter Frits van Bruggen in een gesprek met BNR-journalist Roelof Hemmen dat het aantal ongevallen in Nederland toeneemt. Dat heeft met een groeiende verkeersintensiteit te maken. En in mijn beleving ook met een veranderende mentaliteit achter het stuur. Die 130 kilometer per uur is een vrijbrief om nieuwe limieten op te zoeken. Grenzen te verleggen. “Auto’s zijn veiliger geworden”, hoor je dan. Ja. Ammehoela. Auto’s worden nog altijd bestuurd door mensen. En weggebruikers zijn afhankelijk van de gedragingen van iemand anders. Daarom vind ik die 130 kilometer per uur in Nederland een veel groter gevaar voor de volksgezondheid dan de oude diesel of de klassieker die de binnenstad- of bepaalde zones- niet meer in mag. Zeker nu niet is aangetoond dat het weren van deze auto’s in bepaalde gebieden weinig effect heeft gesorteerd.

Nog een tip voor Ton Elias. Niet teveel propageren dat klassiekers hard kunnen rijden. Straks bedenken de geleerden nog dat klassiekers de snelweg niet meer mogen betreden.