Autobleu was een Frans merk dat in de jaren vijftig was gespecialiseerd in ‘snelle‘ in– en uitlaatsystemen. En was wereldberoemd in Frankrijk.
R4’s leren rennen
De Fransen hadden het buigen van pijpen geleerd samen met bedrijven als ABARTH en produceerden voornamelijk voor Franse auto’s als de RENAULT 4 CV-serie, de Dauphine 1093, R8 Gordini, en enkele modellen van Alpine. Autobleu maakte ook kits voor Citroen, Peugeot en Simca. Na enkele overnames verdween het merk in 2009. Maar het bleef ‘wereldberoemd in Frankrijk’.
Met de R4’s, de fameuze ‘bolhoedjes’, is indertijd veel sportiefs gedaan. Zo werd in 1953 mee gestreden in de ’Les 24 Heures du Mans’.
Van scharrelkip naar boskat
Van huis uit was zo’n R4 een trage, kleine scharrelaar. Mijn grootmoeder reed er eentje. En nadat mijn vader haar een keer in de buurt van Hilversum had gespot, besloot hij dat hij zijn kinderen nooit meer met haar wilde laten meerijden. Terzijde: mijn grootmoeder was daarmee een voorloopster als het aankomt op ‘Ouderen, een gevaar in het verkeer’.
Autorijden is alleen gevaarlijk als het aan de chauffeur ligt. Met het simpele Picard blokje dat 17-21 pk leverde, was een R4tje zo’n 90 km/u ‘snel’. En houd ons ten goede: dat was snel genoeg. Als je het tenminste niet te langzaam vond. Dat idee werd breed gedragen en al snel wemelde het van de snellermakers die de bolhoedjes wilden ontketenen. En dat kon er op uitlopen dat er onder de voor betere ventilatie openstaande motorkapjes zo tussen 55 en 60 (SAE!) paarden briesten.
Met wat intussen de Heilige Graal in Renaultland is, een getunede 1063 cilinderkop, en een dubbele Weber 40 DCOE waren er zelfs 70 hondsdolle (SAE) pony’s beschikbaar bij een gillende 8000 tpm.
Sneller maken als verdienmodel
Het sneller maken van R4’tjes was een serieuze zaak en een breed gedragen verdienmodel. Autobleu maakte in- en uitlaatspruitstukken, Speed Brissonnet maakte inlaatspruitstukken, Modauto maakte vrijer ademende in- en uitlaatspruitstukken, Mecanoto Satecmo en Grignard maakten spruitstukken voor 32 mm (Solex32 PBIC) carburateurs. Marin en Manzon bedachten daar ook zo hun ding voor. De inlaatspruitstukken van Ferry zijn lokaal legendarisch. Bedrijven als Landelli maakten vergrote carterpannen, want meer olie is meer koeling en dat is altijd handig als je haast hebt. Daprar en Ets. Niquet maakten mooi geribbelde en gepolijste klepdeksels.
De mogelijkheden waren eindeloos
En dan waren er ook nog getunede koppen, hetere nokkenassen, grotere kleppen, betere drijfstangen en zuigers met dikkere pistonpengaten. Plus nog een hele resem aan een- en tweemansbedrijfjes die van alles en nog wat Williewortelden.
Intussen is er in Frankrijk een levendige handel in de overlevenden uit de snelle R4 tijd. En voor ‘snelle’ onderdelen wordt goud geld neergelegd. Die spullen ‘gaan’ doorgaans via internet. En dan hebben er vaak al minimaal twee lokaal opererende handelaren tussengezeten.
Ook voor R8’s en Dauphines
Al deze pretpakketten waren er trouwens ook voor Dauphines en R8’s. En daarmee zijn er ook heel snelle exemplaren op circuits terechtgekomen.
In Frankrijk, waar internetdekking en -gebruik nog niet zo groot zijn als hier, is nog enorm veel te vinden. Als je er bent. En de taal spreekt.
PS
Autobleu heeft ook nog een complete auto bedacht: De Autobleu 4CV. Er zijn er minder dan 10 van bekend. En voor de mensen die voor het mooi gaan zijn er dan nog de spulletjes van ondermeer Robri.
Ook interessant om te lezen:
– Renault 4CV, het ‘bolhoedje’
– Simca 1000 Rallye, een bommetje
– Fiat 128 rally. Geliefde variatie op een populair thema
– Uitzonderlijke Sprite
– Alfa Romeo Dauphine, net een Renault
Bent u al abonnee? Auto Motor Klassiek staat elke maand weer vol met boeiend leesvoer over oldtimers, artikelen die u verder ook niet vindt op de website.
mooi artikel ,zeker over al de franse tuners . Zou er graag meer over weten
De prestaties van de 4CV waren in zijn tijd marktconform. Een Eend, Kever of Minor waren echt niet beter, net zo min als een DKW of 500.
4CV reed ook mee in rally van Monte-Carlo. En won (zijn klasse).
In de Alpen won ene monsieur Rédélé die prompt zijn eigen sportwagens, gebaseerd op de 4 CV ‘Alpine’ noemde.
In de jaren 60 ben ik meermaals als kind meegereden in de 4CV van mijn oom. Ik vond het als kind al een hele mooie auto.
Het snelheidsgevoel tijdens het rijden kreeg ik door onder mijn voeten te kijken hoe de straatbedekking snel voorbijkwam onder de compleet weggeroeste bodemplaat.
We kregen dan ook altijd de instructie om onze voeten in te trekken tijdens het rijden.