Triumph Bonneville. Een herinnering

Onlangs reed ik voor een opdrachtgever op een nieuwe Triumph Bonneville. Een iconisch motortype van een merk met een roemruchte naam. Een eerbetoon aan alles wat ooit Brits was. Oh ja: de nieuwe Bonnies worden gemaakt in Thailand. Maar Benelli is tegenwoordig een Chinees merk en Royal Enfield draait overuren in India.

Triumph Bonnevilles anno nu zijn van alles goed en positief. Maar ze doen me emotioneel niets. Ze zijn te groot en te boulemisch geworden. Het in naam en looks aanschuren tegen het origineel vind ik bijna pervers.

Bonnie kom je buiten spelen?

En dan droom je weg over wat Bonnies uit het verleden. Niet Bonnie St.Clair natuurlijk, maar de echte.

Triumph’s legendarische Bonneville was aan het einde van de jaren zestig van de vorige eeuw helemaal het ding als je als hormonale postpuber het meisje van je dromen wilde versieren. Echte mannenmotoren, dat waren het! Liepen over de 160 – in het café in ieder geval – en stuurden als een vleermuis met ADHD. Als je zo’n toenmalige superbike nu ziet staan is ie vooral lief. En erg mooi natuurlijk! Maar vooral lief in de zin van: lief klein, beschaafd, netjes. De trommelremmen zien er nog wel indrukwekkend uit. De staande twin op het glimmende carter mag er ook zijn. De buddy is stoer, breed en plat. De belijning op de tank is om op een zomeravond stilletjes bij weg te dromen. En dan te bedenken dat deze motoren tientallen jaren geleden van de band van de Triumph fabrieken rolde…

Met onbekende verledens

Wat er in de tussentijd allemaal mee gebeurd is weet niemand helemaal zeker. Wat wel zeker is, is dat zo’n Triumph Bonneville soms bij Onno terecht kwam. En Onno restaureert Triumphs tot in optisch bijna-perfectie. Het mooie patina op blok en naven dat duidelijk maakt dat de motor al wel degelijk een heel leven achter zich heeft, laat hij doorgaans liefdevol zitten. En dat maakt dat je zo’n heel verse en technisch herboren Triumph ook gewoon durft te gebruiken en hem niet in een glazen kast in je woonkamer zet.

Op een mooie voorjaarsavond deden we een rondje Achterhoek. De legendarisch slechte reputatie is na de liefdevolle behandeling van Onno volledig onterecht. Alle elektra is van het originele fabrikaat Lucas maar werkt gewoon zoals het hoort en er is geen druppel olie te vinden op plekken waar die niet hoort. Even vlotteren dus, handje choke erop en kicken maar. Onno’s geoefende been krijgt de koude motor binnen twee trappen aan het lopen. Wij doen er iets langer over, maar de ruime ervaring met het aantrappen van de redactionele zijspannen komt hier van pas. Eenmaal gestart loopt de tweecilinder meteen mooi rond. Een donker BROEPBROEPBROEPBROEP komt uit de uitlaten. Prachtig! En dat wordt straks alleen maar mooier als het blok wat opgewarmd is en we voorzichtig wat meer gas kunnen geven.

Vroeger was alles… Kleiner

Zitten op het brede zadel geeft een vertrouwd gevoel. Het lijkt – met een lengte van net boven de twee meter – een beetje op de Kreidler van je kleine broertje van vroeger. Vertederend dus. Handen en voeten vallen zo ongeveer vanzelf op de goede plek. Hoewel de motor vroeger als behoorlijk sportief gezien werd is de zithouding naar moderne maatstaven lekker rechtop. Kop vol in de wind en gaan! Schakelen gaat op deze Engelse klassieker met rechts, de achterrem zit links. De straat uit en voor de rotonde even remmen omdat het stuur los lijkt te zitten. Dat kan natuurlijk niet!

Rubber tegen trillingen

De restauratie is zoveel mogelijk origineel en dus is het stuur vastgezet in rubbers, wat dus een wiebelig gevoel oplevert. Waarom het in rubbers hangt is al snel duidelijk als we de lokale landwegen opdraaien: het blok is en blijft een parallelle staande twin met de daarbij behorende trillingen. Door het stuur in rubbers te monteren komen deze trillingen niet al te hard door in het stuur. Je achterwerk heeft echter geen profijt van rubbers en het dunne zadeltje dempt ook niet echt. Maar dat getril geeft je samen met de mechanische geluiden van de kleppentrein uit het vooronder wel het gevoel dat je met een Heel Echte Motorfiets onderweg bent. De bescheiden maar toch nadrukkelijke donder uit de uitlaten maakt de grijns onder de open helm extra breed…

Ook leuk: Triumph Thunderbird – Een Thunderbird en een meisje

Triumph Bonneville was heel sportief

Dat de Triumph Bonneville vroeger als sportief bekend stond is niet zo raar. Ook nu nog kun je er zeer behoorlijk mee sturen op de Achterhoekse wegen en dat zijn juist het soort wegen waar vroeger alle grote verhalen geboren werden. Snelwegen waren er toen nog een stuk minder en voor zover ze er wel waren, waren ze vast even saai als ze nu zijn. Hooguit stond er wat minder file… Uiteraard moet je alles in perspectief zien. Onno rijdt mee met zijn Buell XB12Ss en als hij wil draait hij natuurlijk lachend rondjes rond de Triumph Bonneville, maar de Engelse bejaarde houdt zich verbazingwekkend goed. Het frame en de vering kunnen een wat dapperder rijstijl met gemak aan en ook het blok geeft geen krimp. Zolang je alles maar in het nette houdt. Wanneer je deze Bonnie constant tegen het rode toerengebied aanjaagt zal hij ongetwijfeld net zo roemloos sterven als zijn vele voorgangers. Wordt de twin echter ingezet voor prettige verkenningen in het achterland op middelhoog tempo dan houdt hij het uren en uren uit.

Lees ook: BSA A65. Een mooie machine, een slechte start

Een grijns en een zere kont

De berijder wordt dan de beperkende factor, na een uurtje of twee voelt je kont zo doods dat je het zadel graag verruilt voor een eiken barkruk. Al met al is een dergelijke klassieke Engelse motorfiets dus een prima aankoop. Als je zin hebt leef je je lekker uit op het soort weg dat erom schreeuwt door de smalle bandjes bereden te worden. En anders kun je in je garage urenlang dromerig naar alle prachtige details zitten staren. Je verveelt je geen moment met zo’n Triumph Bonneville! En Onno Ruttenberg is een moordgozer!

Lees ook: Triumph Bonneville. Niet origineel wel echt