Ik had een Triumph T150, was lid van de TOCN, had verkering met het slimste en mooiste meisje dat ik ooit had gezien. En ik kocht een plaatmooie BSA A65 met een scheur in het buddyseat overtrekje. Daar betaalde ik 1.800 gulden voor. Bij Muts in Soest kocht ik een ZGAN buddy voor 40 gulden. Waar die BSA is gebleven? Ik deed hem van de hand nadat de accu was overgekookt nadat de spanningsregelaar gek was geworden. Het weggekookte accuzuur had lelijke dingen met het chroom van een uitlaatdemper gedaan.
De BSA ‘unit’ blokken waren, net als de andere Britse unitblokken verregaand een zaak van evolutie. De aanpak met een los blok en een losse versnellingsbak dateerde eigenlijk nog uit de tijd dat motorfietsfabrikanten hun motoren en versnellingsbakken bij derden kochten. En die tijd was voorbij, zeker toen Lucas – the inventors of darkness – stopten met de productie van magneetontstekingen.
Het ‘krachtei’
Het nieuwe blok werd bij BSA vanwege zijn gladde lijnen en de vorm van de carterdeksels ‘the power egg’ genoemd. Het ‘krachtei’. De nieuweling lekte duidelijk minder olie dan zijn uit losse bak en blok opgebouwde voorgangers. Maar in de concurrentiestrijd met Triumph hadden de technici van BSA onvoldoende ontwikkelingstijd in het project gestoken. De blokken trilden serieus. Er waren ernstige smeringsproblemen met de krukas. Door zinloze slijtage sloot dat toch wel belangrijke onderdeel zijn eigen olietoevoer af. Dat resulteerde in details zoals gebroken krukassen, kromme drijfstangen en geruïneerde carters. Al tijdens de productietijd leverden andere bedrijven oplossingen voor die problematiek. BSA zelf zuchtte onder stakingen en mismanagement 1.0. Intussen zal elke A65 van zijn kinderziektes verlost zijn. Bovendien is de onderdelenvoorziening voor BSA’s voorbeeldig (en niet duur).
Niet voor snelweggebruik
Maar als zo’n A65 goed liep. Dan was het een heerlijk rijdende, mooie machine. En een gemodificeerde A65 was betrouwbaar genoeg zolang hij maar over secundaire wegen mocht dansen. In zijn geboorteland bestonden er indertijd nog geen snelwegen. In Amerika, waar strenge snelheidslimiteten heersten en de BSA een succes moest worden, daar was topsnelheid minder belangrijk dan de sprintcapaciteiten nadat het verkeerslicht op groen was gegaan. BSA A65 hielden er niet van om lange riten op ‘hoge’ constante toerentallen te maken. Ritten op onbegrensde ‘Autobahnen’ waren niet zijn ding.
De laatste generatie BSA A65’s waren de ‘oil in frame’ types
Die deelden alles behalve de tankbadges en het blok met de Bonnevilles. De Britse motorindustrie was toen feitelijk al dood, maar besefte het nog niet. Het mismanagement had unieke hoogtes bereikt. Zo paste het BSA blok niet in het nieuwe rijwielgedeelte voordat de tuimelaarbehuizing was gedemonteerd – en na de montage van het onthoofde blok – weer gemonteerd was. In de tussentijd waren de productiemachines versleten en was de motivatie in de fabriek ver onder nul geraakt. En steeds minder mensen wilden het risico lopen om een Britse motorfiets te kopen.
De Japanners, waarvan het Britse management achteloos had geconcludeerd dat ze alleen maar 50 cc motorfietsjes konden maken, hadden de macht in motorland helemaal overgenomen.
Intussen zijn zowat alle Britse merken alweer één of meer keren herboren. Omdat er investeerders waren die dachten dat een naam uit het verleden een garantie voor de toekomst was. Alleen John Bloor heeft het goed gedaan. Want de Hinkcley Triumphs zijn weer toppers die de oude reputatie van het merk waardig zijn.
Ons fotomodel – en top gerestaureerde BSA A65 – vonden we overigens bij Gallery Aaldering, waar mooie klassieke motorfietsen eigenlijk niet ‘de handel’ maar gewoon een stuk passie van Nick Aaldering zijn.
Ik heb met heel veel plezier mijn hele studententijd een spityfire gereden, zelfs met een speciaal getuned blok door Mike Hailwood. Eeen vriend van mij reed internationaal. dus het blok is ooit achterin de vrachtwagen naar GB gebracht en opgehaald. De tijd van mijn leven gehad met dat ding.De orignele carbs waren een verschrikking en japanse Mikunis waren te duur maar mijn wens.
Ik leerde een mooi en slim meisje uit Papua kennen in Arnhem. ik Kunstacademie, zij Cios.
ik heb de BSA verkocht en tickets gekocht om naar voormalig Nederlands Nieuw Guyinea te kunnen vliegen en daar 2 maanden te verblijven met haar familie,…nooit spijt van gehad.
Laatst nog kenteken-check gdaan,,..en waarrempel,..mijn ouwe liefde rijdt nog rond…!
Indian is natuurlijk niet Engels, en gingen naar mijn beleving niet ten onder aan slechte motoren, maar zijn mn of meer kapot gemaakt door Harley
Het trieste is vooral dat Engelsen nu nog niet toe willen geven dat ze hun eigen motor industrie om zeep hebben geholpen destijds.
Triumph is gelukkig weer een merk met aanzien, nu de rest nog.
Tevens het bewijs dat een oude klinkende naam niet vanzelfsprekend garant staat voor succes.
Ik ben benieuwd hoe het Norton, Indian, Brough Sup en noem de andere wederopstanders maar op zal vergaan..
Triumph en Indian verkopen goed. De rest zal wel een zaak van komen en gaan blijven