Mercedes is natuurlijk beroemd vanwege heel veel klassiekers. Maar wanneer heeft u voor het laatst een Mercedes-Benz MB 100 D gezien? En dat terwijl er hele massa’s busjes worden ingezet als camper of food truck? De MB 100’s waren van 1988 tot 1995 leverbaar als de kleinste bedrijfswagens van Mercedes-Benz. Ze werden in diverse uitvoeringen geleverd, zoals bestelwagen, busje (met ruiten rondom), lichte vrachtauto en camper.
Kenmerkend voor de Ecosprinter Mercedes-Benz MB 100 D was de economische dieseluitvoering met een vijfversnellingsbak, de voorwielaandrijving, de compacte buitenafmetingen en een lage laadvloer. Het leveringsprogramma voor Nederland bestond uit gesloten bestelwagens met wielbases van 2450 mm en 2675 mm, en twee dakhoogten. Hun maximum laadvermogen was ca. 1000 kilo en de Mercedessen kwamen uit… Spanje.
Mercedessen uit Spanje
Dat maken gebeurde bij Mercedes-Benz Espana S.A. en de MB’s werden in Duitsland, België, Frankrijk, Nederland en Italië verkocht.
Door de combinatie van de voorwielaandrijving en het buizenchassis was de Mercedes-Benz MB 100 D zeer geschikt als basis voor speciale opbouw. Zo werden er verkoopwagens, vaak met een aanzienlijk verlengd chassis en dubbele achteras, stadsbusjes, maar autoambulances vervaardigd.
Hoewel de Mercedessen op dozen lijken was er over de aerodynamica nagedacht. Instappen in de MB was een feestje. De treeplanken zaten laag voor grote, wijd openslaande deuren. De bestuurder had een ruime plek, de verstelbare stoelen waren comfortabel en de bestellers waren voorzien van een aantrekkelijk en praktisch dashboard. Door het gebruik van geluiddempende materialen was het prettig stil in deze dappere werkpaarden.
Diesel met vijfbak
Standaard werd zo’n Mercedes-Benz MB 100 D geleverd met een OM616 viercilinder voorkamer diesel van 72 pk. Die paarden gingen via een vijfbak naar de voorwielen. Het chassisraam zorgde voor een hoge mate aan actieve veiligheid en het stuurgedrag (stuurbekrachtiging was standaard) was onder alle omstandigheden neutraal. Dat kwam ook door de onafhankelijke wielophanging met aan de achterkant wrijvingsvrije parabool bladveren in rubber kokers, de grote spoorbreedte en de laagprofielbanden.
Aan de voorkant remde de Benz met schijven, achter zaten trommels
De remkrachtregeling was beladingsafhankelijk en het systeem had een vacuüm bekrachtigde remkrachtversterker. Doordat de opbouw en het chassis gescheiden waren, was er een minimale overdracht van trillingen en geluid. De onderhoudskosten waren tot een minimum beperkt doordat alle controlepunten centraal en makkelijk bereikbaar geplaatst waren.
Voor modeljaar 1992 werd de MB 100 stevig herzien
Uiterlijke kenmerken waren een verlengd front met vanaf dat moment schuin aflopende grille. Het verlengde front zou de aerodynamica en de passieve veiligheid van het voertuig verhogen. Nadat de productie van de Mercedes-Benz MB 100 D in Vitória werd beëindigd, werden de gereedschappen van de MB 100-cabine gebruikt om in Indonesië de MB 550/700 vrachtauto te produceren met gebruikmaking van een gemodificeerde MB 100-cabine.
De Mercedes-Benz MB 100 D werd met een nieuwe, Aziatische carrosserie tot 2004 nog in Korea door Ssangyong verder gebouwd en zowel onder de merknamen Ssangyong als Mercedes-Benz verkocht.
De eerste generatie exemplaren, die gewoon als werkezels zijn gekocht, zijn verregaand verdwenen. Doorgebruikt tot het definitieve ‘op is op’. Maar er zijn nog wel MB 100’s. Dat zijn doorgaans de exemplaren die ooit nieuw door bedrijven als Westfalia en zo tot camper zijn omgebouwd en busjes die voor hun definitieve eind door doe-het-zelfvers in diverse mate van bekwaamheid tot camper (of tegenwoordig: foodtruck) zijn verbouwd.
Al met als is het rijden van een MB 100 D de soberste manier om Mercedes-Benz te rijden. Denk aan aankoopbedragen vanaf een paar mille voor een project, iets van vier-vijf mille voor een net exemplaar dat reisklaar en bewoonbaar is tot aan fantasieprijzen die nergens over gaan.
Maar er kunnen dagen voorbij gaan voordat je zo’n MB 100 D ziet. De kans dat dat een Brabus of AMG getuned exemplaar is, is nog kleiner.
Klopt. Heb zelf, de mopf gereden. Boven de 90 km, kon je niet meer met elkaar spreken. De vooras moest je blijven doorsmeren. Anders waren de scharnierpunten van de ophangpunten, snel versleten. Zeer karig dashboard. Maar goed, wat er niet op zit, gaat ook niet kapot.
Positieve; veel laadruimte, onverwoestbare motor en bak.
Stonden bekend, om het roesten. Maar mijne was mooi en zonder roest. Altijd binnen gestaan.
Schrijver is, wel erg positief.
Sehr schöner und seltener Prospekt von 1989,
“AMG – Aktuell” … !
Dat roestprobleem hebben ze vandaag de dag nog last van, ze moesten zich diep en diep schamen daar bij Mercedes, ik snap niet dat er nog zoveel van die roestbakken verkocht worden, je betaald er ook nog eens de hoofdprijs voor.. Ford transit kon er vroeger ook aardig wat van, maar die houden zich stukken beter op het ogenblik dan die Mercedessen..
Het is geen afstammeling van Ebro, dat werd later Nissan Iberica. De MB 100 is een vervolg op de in Spanje ((IMOSA) gebouwde opvolger van de DKW Schnellaster, de DKW 1000, later Mercedes 1300 bestel genoemd. IMOSA was de spaanse Auto-Union tak die bij de verkoop aan VW in handen van Mercedes bleef.
Dat gevoel heb ik ook. Ding was niet vooruit te branden, was een hobbelpaard en roestte inderdaad behoorlijk.
Geluidsniveau kan ik me niet herinneren.
Halve land mee afgereden voor koerier service Rail & Road van de NS. Alleen dan als de Hyundai H100 in de garage stond.
Ze zaten goed maar wat een stugge bakken!
Ik vond verder de Transit en vooral de vw T4 vele malen beter in die tijd.(’98) De H100 had slechte stoelen.
Het bedrijf waar ik werk had er 1 eind jaren 80 om uit te proberen. Het bleef bij die ene, want het was een nog beroerder rijdende auto dan de VW T3 die we ook hadden. Overigens zoals hier al gezegd , gewoon een omgekatte Ebro. Snap die hosanna in het verhaal dan ook niet. De schrijver dezes heeft er absoluut nog nooit in gereden, zelfs voor toen was het een dweil op de weg en binnen 2 jr al roest her en der, maar daar hebben meer Mercedes bussen last van tot de vorige sprinter aan toe.
Was echt een draak van een bus om mee te rijden! Niet voorruit te branden en enorm lawaaierig (nu hadden Duitse bussen daar toch al de Wereldbeker in totdat de Sprinter kwam). Begrijp dan ook echt niet dat ze een ster erop durfden te plakken.
Wat roesten betreft is het raar genoeg juist bij Mercedes bestelwagens nog steeds een probleem. Alle Fransen, Italianen en Japanners hebben het roestspook aardig uit de bussen gekregen maar een Sprinter of Vito die niet Metallic gespoten is behoeft nog steeds vaker dan gemiddeld garantie reparatiewerk binnen de lakgarantie. Maar die nieuwe bussen rijden tenminste goed dat kon van de MB 100 (zelfs naar de maatstaven van die tijd) niet gezegd worden.
De eerste modellen uit Spanje waren Badge omgekatte EBRO’s erg slecht vele ingeruild.
Was een omgekatte EBRO . De eersten met een Ster waren echt slecht.
Is deze al niet eens eerder geplaatst ?
En roesten deze busjes net zo hard als de Sprinters / LT busjes van die tijd ?
Want waar personenwagens in die tijd al redelijk tegen roest waren beschermd, hoorde je de busjes bijna roesten.
Weet u intussentijd hoe u de mistlamp bedient ?
Gewoon zoals alle Mercedessen van die tijd :
de (draai)knop van de lichten uittrekken.
Natuurlijk eerst je lichten opzetten (geen grootlicht).
Het rode lichtje van de draaiknop zou nu moeten branden.