Het lijntje tussen deftig en protserig is soms heel dun. Neem de Designer Series van Lincoln in de jaren zeventig, die werkelijk op het randje van het betamelijke balanceren. Wij dompelen ons onder in de groene oase van een Lincoln Continental Mark V Hubert de Givenchy uit 1978. Aangekleed door de befaamde Franse modeontwerper.
Tekst & fotografie: Aart van der Haagen
Noem de Lincoln Continental Mark V gerust de laatste der Mohikanen. Voordat de Ford Motor Company de modellen van zijn premiumdivisie flink op dieet stuurde. Hij diende net de jaren zeventig uit, samen met de zo mogelijk nóg reusachter twee- en vierdeurs sedanversies uit het Continental-programma. Blijkbaar weekte dat bij Lincoln zelf ook wat sentimenten op, getuige de uitsmijter onder een advertentie: ‘1979 could possibly be the last year for a luxury car of this dimension’.
Verlost van dilemma’s
Al bij de voorgaande Lincoln Continental Mark IV lanceerde Lincoln de Designer Series, een tot de verbeelding sprekende collectie haute couture-behandelingen in samenwerking met gerenommeerde partners die normaliter het menselijk lichaam versierde. Dat verloste de hooggeachte clientèle van de dilemma’s die de Luxury Groups opwierpen, met oneindig veel combinatiemogelijkheden op het gebied van innerlijke en uiterlijke aankleding. Bij de Designer Series liet de koper die keuze met een gerust hart over aan één van de vier experts, te weten Hubert de Givenchy, Bill Blass, Emilio Pucci of Cartier. De laatste, op eigen verzoek steevast zonder voornaam genoemd, genoot als horlogeseigneur een status aparte tussen de drie modekoningen. Behalve het stempel van een specifieke ontwerper viel er dus niks te kiezen. Om de exclusiviteit nog wat op te schroeven daagde Lincoln zijn creatieve partners uit om elk modeljaar met een nieuwe combinatie op de proppen te komen.
Hypnotiserend
Oplettende lezers zullen op basis van het voorgaande vaststellen dat op deze pagina’s een Lincoln Continental Mark V Givenchy uit 1978 zich openbaart. Die staat op het moment van dit schrijven in consignatie bij Venema Antiques & Classic Cars in Drempt. Valt de immense carrosserie vooral op zijn maatvoering en lichtbruine accentuering, het interieur werkt ronduit hypnotiserend. De banken, het dashboard, de deurpanelen, de lijvige C-stijlen, de hemel, werkelijk alles is groen en dan van een zodanig intense soort, dat je denkt het onderwaterleven nabij een tropisch eiland te verkennen.
Het leder glanst je tegemoet en doet met zijn gladde structuur geen enkele poging om je op je plaats te houden wanneer de chauffeur de kolder in de kop krijgt. Bespeel je de Lincoln kalm, dan ontpopt hij zich als ultiem comfortabel. Een zekere bescheidenheid kent hij ook, nota bene onder de motorkap, want daar ligt slechts een 6,6-liter V8 te ronken. Slechts? Ja, je kon in plaats van een 400 CID ook voor een 460 CID opteren, die 7,5 liter meet. Behelpen is het allerminst en trouwens, je wilt met zo’n Hubert de Givenchy toch vooral de show stelen? Rustig voortglijdend lukt dat het best.
Ook interessant om te lezen:
Helaas werd er vaak door de Nederlandse pers op Amerikanen gescheten en afgegeven, en dat was jammer. Want waar ze voor gemaakt waren was er met uitzondering van een DS-19 absoluut niets wat uit Europa kwam geschikt om door America en Canada te reizen. U ziet het, is schrijf express geen rijden, maar reizen. Dat deed men hier toendertijd. Ik heb jaren geforensd met een 1975 Chrysler Imperial Le Baron. De airco was zo goed, you could hang meat to dry.
No noise, geen bijgeluiden, 1 vinger besturing en bijna geen onderhoud. Niets was duur aan zo een auto en alles werkte. Ruimte voor 6 ,een koffer waar gewoon skis in paste, en schijfremmen rondom! We hebben hem in 2010 weggedaan.
Ik mis Madame nog steeds.
Ja, Bastiaan, je slaat de spijker wel op zijn kop.
Als je een dagje ouder wordt, “dan zal het je in de kont roesten” wat anderen denken of zeggen.
Het is overigens more often than not, afreageren over iets wat jij bent, kan of hebt, en voor hen onbereikbaar is.
Van auto’s heb jij wel kaas gegeten om in een Chrysler Imperial Le Baron te “forenzen”.
Altijd met een fijn vooruitzicht vertrekken en uitgerust thuis komen..met een grote grijns op je gezicht.
Als je bent opgegroeid met Amerikaanse auto’s van de jaren zeventig, dan is het nu vegeteren met al die peperdure luxe “bakken” die voor mij geen emotie, opwinding noch verrukking teweeg brengen.
Twintig duizend euro voor een Mark V of een Imperial Le Baron is maar klein bier, als je beseft dat je over 15 jaar in een verzorgingstehuis zit of wordt weggestopt en de levensverwachting voor de hedendaagse fast food etende en gestreste man amper de tachtig overschrijdt.
Ben t effe kwijt, maar had niet een tv-detective van zeer stevig formaat niet deze bijpassende auto incl bijpassende sigaar? Moest ik aan denken door dat reservewiel in de kofferbak-uitstulping. Lijk me niet echt een ideale plek om mijn koffers designkleding en mijn enorme bjoetiekees (want die heb ik altijd zo hard nodig)😜 overheen te tillen. Zo’n kofferbak geeft wel genoeg plek voor mijn motorpak incl helm en laarzen.
Cannon.