De koning rijdt niet meer

Door: Rein de Ruiter

Koning Bhumibol van Thailand is donderdag op 88-jarige leeftijd overleden. Daarmee is niet alleen de langst zittende monarch ter wereld heengegaan, maar verliest de wereld ook een fanatieke Mercedes-Benz verzamelaar. Zijn garage in Bangkok telt vele tientallen klassiekers van Das Haus, en één van die exemplaren kocht hij van mij.

Ben ik een handelaar? Absoluut niet; ik moet er eerlijk gezegd niet aan denken. Maar ik herken wel de pareltjes onder de klassieke auto’s. Zo stapte ik een jaar of tien geleden binnen bij Albert, een Mercedes-specialist in Nieuw Weerdinge. Daar spotte ik een Mercedes-Benz S-Klasse – voor de kenners onder ons: een 280SE W116 – uit het eind van de jaren zeventig. Het exterieur van de auto was uitgevoerd in de netvliesverscheurende kleur Minosa Gelb, en of dat nog niet opvallend genoeg was voorzien van een groen stoffen interieur. Het bordje op de voorruit vermeldde dat de fabrieksnieuwe Benz pas 700 kilometer op de teller had staan. Aangezien ik haast had, besteedde ik er verder weinig aandacht aan.

Stuur verkeerd

Een paar maanden later was ik opnieuw bij de Groningse handelaar. En verrek: daar stond ie nog steeds, die Benz. Specialist Albert gromde dat de 280SE niet was weg te trappen. Nee, niet vanwege de kleur. “Het stuur zit aan de verkeerde kant. Niemand wil ‘m hier hebben.”

Oma

Albert kende ook het verhaal achter het toenmalige vlaggenschip uit Stuttgart. Een welvarende grootmoeder in Duitsland had als verrassing voor elk van haar drie kinderen een Mercedes-Benz gekocht. Omdat de kids in Kenia woonden, waren de auto’s met een rechts stuur geleverd inclusief een waslijst aan goodies zoals airco. Maar helaas. Mercedes-Benz kende toen nog ongekende wachtlijsten en toen de Sterren uiteindelijk bij haar Seniorenheim werden bezorgd, bleek zij inmiddels te zijn overleden. Goede raad was duur. Het bejaardenhuis kon naar verluidt de kinderen niet bereiken en stalde de auto’s in de parkeergarage. Daar verbleven ze een aantal jaren. Toen de kinderen uiteindelijk reuk kregen van hun gemiste cadeaus op wielen, waren ze niet meer geïnteresseerd in de gulle giften van ‘Mutti’. De dealer die de auto’s geleverd had, haalde ze uiteindelijk maar weer op en zette ze weg in zijn eigen parkeergarage. Daar stonden ze jarenlang ongebruikt stof te happen, tot handelaar Albert uit Nieuw Weerdinge ze zag en ze meenam naar Nederland. Twee van de auto’s verdwenen onmiddellijk in vaste handen van verzamelaars. Maar de Mimosa Gelbe W116 bleef maand naar maand staan. “Dus ik ben er nu wel een beetje zat van.”

Thaise verzamelaar

Ik nam de auto mee naar huis met de belofte ‘m te zullen verkopen in een land waar ze een stuur aan de verkeerde kant wel konden waarderen. Een advertentie op een Britse klassiekersite werd geplaatst en de eerste bellers reageerden snel, aangetrokken door de maagdelijke staat van de S-Klasse met z’n ongekende kilometerstand en dito kleurcombinatie. Na een week belde een Engels sprekende belangstellende uit Den Haag met de vraag of ‘the yellow car still for sale’ was. Dat was ie. Hij meldde dat hij namens een Thaise verzamelaar wilde komen kijken. Mocht de auto in de staat zijn zoals ik ‘m had beschreven, zou er daarna snel iemand uit Thailand komen invliegen die de auto vervolgens zou kopen. Een uurtje later stond hij al op de stoep met een auto met een Corps Diplomatique-kenteken; het bleek de Eerste Secretaris te zijn van de Thaise ambassade in Den Haag. Na een paar rondjes rond de 4,96 meter lange auto had hij het wel gezien. Die was nieuw, dus hij had niets op te merken.

Blokje om

Een week later kwam de diplomaat opnieuw, nu vergezeld van de ingevlogen Thai die hoegenaamd geen Engels sprak. En hoewel mijn kennis van de Thaise taal te verwaarlozen is, meende ik uit zijn vreugdedansjes rond de W116 op te kunnen maken dat dit de auto was die ‘his boss’ absoluut wilde hebben. Natuurlijk werd ik nieuwsgierig naar die boss. Want die moest belangrijk genoeg zijn om er de kostbare tijd van een Eerste Secretaris van de ambassade voor op te offeren. Nee, de diplomaat wilde liever niet zeggen wie dat was en ook de representative zweeg in alle talen. Maar plotseling viel mijn oog op een speldje met een mannenhoofd dat op de revers van de jasjes was gespeld. Het kwartje viel: dit was hun boss. Niemand minder dan koning Bhumibol. Na die constatering werd de secretaris iets loslippiger. Koning Phra Chaoyuhua Bhumibol Adulyadej, dé heiligheid in zijn land, had een immense verzameling Benzen. Hij had in zijn studententijd in Australië in exact dezelfde Benz gereden en wilde deze auto uit Nieuw Weerdinge beslist aan zijn verzameling toevoegen. Volgens de diplomaat zouden de koning en zijn echtgenote Sirikit er zeker regelmatig mee gaan rijden door hun woonplaats Bangkok. Hoe dat ging? Hij belde ‘s ochtends met het leger, liet hen een aantal straten afsluiten en ging dan via de lege straten een blokje om terwijl het volk hem enthousiast toezwaaide.

Gemiste kans… voor mij

De volgende ochtend leverde ik de Benz af bij de ambassade. Hij zou onmiddellijk worden doorgebracht naar Schiphol om van daar uit in de buik van een Boeing 747 naar Bangkok te worden getransporteerd. Best een kostbaar grapje, gaf de representative toe, maar dat maakte niet uit: de koning was namelijk eigenaar van de luchtvaartmaatschappij. Hoe vaak koning Bhumibol de 280SE heeft uitgelaten, is mij onbekend gebleven. De hartelijke uitnodiging om het paleis en de autoverzameling te komen bezoeken, heb ik helaas nooit verzilverd. Stom natuurlijk, maar nu is het te laat. De koning rijdt niet meer.