Onlangs publiceerde een collega magazine de video van een test met twee klassiekers op haar website. Een Alfa Romeo Giulia en een Triumph Dolomite werden met elkaar vergeleken. Bekoorlijke sportsedans uit vroeger tijden, die behaagden vanwege hun sportieve inborst, rij eigenschappen en markante lijnen. En die eigenaren soms tot wanhoop dreven vanwege hun nukken, eigen wil en technische onvolkomenheden. Dit samenspel van ingrediënten vormde aanleiding om het filmpje te bekijken.
De gepubliceerde reacties van de mensen, die het item vermoedelijk al bekeken hadden, wekten nieuwsgierigheid op. Het overgrote deel van de sjoechem bestond uit adhesiebetuigingen en warme herinneringen aan de Seventies wannahaves. Niet iedereen bleek gediend van de lof voor deze klassiekers. Zo had één reageerder het over “valse nostalgie”. Verder repte deze over “progressie tijdens de afgelopen veertig jaar.”
Vaart der volkeren
Met name de bevinding dat de industrie de afgelopen 40 jaar de nodige progressie heeft geboekt vormde een trigger. Natuurlijk heeft de automobielindustrie voor innovatie gezorgd. Voeg daarbij het feit dat gedurende de afgelopen decennia de gemiddelde levensduur van een auto en de kilometrages ook stegen en de conclusie lijkt gerechtvaardigd dat de auto zich heeft opgestuwd in de vaart der volkeren.
Mens en machine
Verder is het fijn dat het de berijder van een hedendaags vervoermiddel zo gemakkelijk en comfortabel mogelijk wordt gemaakt. Maar alle vooruitgang ten spijt: vroeger was het een avontuur om met een Kever naar Oostenrijk te rijden. En in -bijvoorbeeld, een Alfa Romeo Giulia of een Triumph Dolomite mogen de chauffeurs tot op de dag van vandaag zelf werken aan het ideale samenspel tussen mens en mechanica. Een verbond, dat gepresenteerd wordt in creaties waar de liefde van historisch grote ontwerpers vanaf druipt. Vandaag de dag worden zeker aansprekende en regelmatig indrukwekkende auto’s getekend, maar meer dan gewenst is de invloed van marketing-, sales en art directors merkbaar.
Helio Antico
Hele grote mijnheren als Michelotti en Pininfarina werden vroeger gewoon ontwerper genoemd. Voelt u het verschil? In historische auto’s waren zaken als detaillering, een messcherp geslepen potlood, chroom, helio antico bekleding, stuurgevoel, arbeidsethiek en niet geprogrammeerde motorsound bepalend voor de beleving. Tegenwoordig is –gechargeerd gezegd- de hoeveelheid knopjes, sensoren, systeempjes, gadgets en de aanwezigheid van een gekunstelde ambilight ambiance leidend voor de beeldvorming. Om maar een paar voorbeelden te noemen. Juist die moderne lekkernijen maken, dat alles gewoon droog brood wordt. Het went. Tevens drukt het de auto -hoe fraai deze ook is- steeds meer in het bedenkelijke “stukkie blik” spectrum. Of-ie nou tien of tachtig mille kost.
Nostalgische rijdersexperiëntie
Zeker: op het vlak van uitrustingsmogelijkheden boekte de automobielindustrie vooruitgang. Dat is goed nieuws voor diegenen die, met de denkbeeldige calculator in het hoofd, van A naar B willen. Toch doen zij er goed aan,om eens een uurtje, een dagdeel of een dag met een heerlijke sixties, seventies of eighties auto op stap te gaan. Tien tegen één dat het merendeel daadwerkelijk –weer- voelt wat de rijders experiëntie van vroeger tijden inhoudt. Of minimaal het echte ouderwetse autorijden op waarde zal schatten. Er naar zal blijven verlangen. Tevens zal het besef opkomen, dat autogeluk vroeger helemaal niet gewoon was, maar een voorrecht.
Bewustwording
Wie in een Kever, een Fiat 124 Spider, een Mercedes-Benz uit de zeventiger jaren, een Giulia, een BMW 2002, een Dolomite of in één van de vele andere historische voertuigen stapt, zal een prettige bewustwording ervaren. En die geeft in, dat een ferme stap in het verleden leidt tot wat normaal gesproken alleen aan toekomstige uitgangspunten wordt opgedragen. Wie het aandurft zal beseffen dat pure mechanica ongefilterd de kwaliteiten (en soms ook de onvolkomenheden) van de klassieker blootlegt. Het is hoe dan ook een nostalgische stap voorwaarts.
Zeg het maar
Wij keren nog even terug bij de klassieke Alfa Romeo Giulia. Precies, dat is de naamgever van Alfa’s huidige middenklasser. Die heet namelijk ook “Giulia”. Dat is niet voor niets. En wat te denken wat de retro-hype, die nog altijd actueel is. Wij hoeven alleen maar de Mini en de Fiat 500 te noemen. Succesnummers van vandaag maken gebruik van de grote naam uit het verleden. Dat is niet voor niets. En kijk eens naar een fabrikant als Peugeot. En stel u zelf de vraag, in welk tijdperk Sochaux échte Peugeots bouwde. En: schrijven eigenaren af op een klassieker? Of wordt het erfgoed in de regel juist meer waard?
Progressie. Het is een relatief begrip.
