Ooit had ik een VW 1303, en die verkocht ik. Met spijt in het hart. Jarenlang ben ik op zoek geweest naar mijn Kever. Ik vond hem te laat terug. Uiteindelijk keerde dezelfde VW 1303 terug naar huis, in een ander formaat. Maar niet in een ander jasje.
Ik zal nooit de laatste dag vergeten dat ik VW 1303 in eigendom had. Ik werkte nog in het hypotheekwezen, maar op de dag dat de Kever de deur uit ging was ik weinig productief. Ik keek vanaf verdieping 2 consequent naar beneden, naar de parkeerplaats waar de VW 1303 stond waar ik afscheid van zou nemen. En iedere blik naar beneden werd pijnlijker. Want de hobbyauto, die onbedoeld een daily driver in deeltijd was geworden had mij jarenlang plezier bezorgd. En heus, ook kopzorgen.
Nieuw hart
Zoals die keer in 2005, toen wij een lang weekend naar Stavoren gingen. De motor gaf er de brui aan, de koek was na dik 2 ton op. Nóg zie ik mijn vrouw, mijn dochter en mijzelf wachten op de bergingsdienst die ik via de ANWB had ingeschakeld. Ik wist: het is klaar. En ik wist ook: voor een VW 1303 zijn nog genoeg goede motoren beschikbaar. Aldus geschiedde. De Kever kreeg een donor motor (opnieuw een 1.285 cc) en ik kon mijn huwelijk met de 1303 nog járen verlengen, ook doordat ik er zelf eenvoudige reparaties aan kon doen voor zover nodig.
Grijns in Maxi Cosi
Natuurlijk was de Kever ook gevoelig voor onderhoud, maar veel gekke dingen kwam ik (behalve een defecte hoofdremcilinder en de genoemde motor) niet tegen. Met veel plezier reed ik ermee, en nog zie ik de grijns van mijn dochter in de Maxi-Cosi als de luchtgekoelde boxermotor aansloeg. Die momenten waren onbetaalbaar. Ik nam haar vaak mee voor een ritje, dat was altijd genieten. De VW 1303 bracht sowieso harmonie, het was de auto waar ik mij altijd in thuis voelde, een ideale therapeut bovendien waarin je na hectische werkdagen volledig tot jezelf kwam. Muziekje aan, het gemoedelijke boxergeluid als metgezel en hij bood geen enkele aanleiding om ook maar enige vorm van haast te ontwikkelen.
Gefascineerd door panoramaruit
De VW 1303 was eigenlijk de laatste nieuwe Kever, en als klein jongetje maakte ik het allemaal nog nét mee. Ik was gefascineerd door de veranderingen die Volkswagen ten opzichte van andere Kevers doorvoerde. Het was wezenlijk een ándere Kever, met de ingekorte neus, het andere dashboard en die grote panoramische voorruit. En zo’n Kever kwam ik in 2004 op mijn zoektocht naar een klassieker tegen. Een geïmporteerde VW, die de eerste 25 jaar van zijn leven in Duitsland had doorgebracht. Codenaam 135221. Een linksgestuurde 1303 met 1.3 motor, “L” pakket en handbak. Oorspronkelijk gespoten in Leuchtorange, gekocht in Senegalrot.
Geliefd bij iedereen
De Kever werd een begrip bij familie, bij vrienden, bij bekenden, bij collega’s. Na een wintertje stallen kwam de Kever in 2007 weer buiten. Tot genoegen van anderen ook. Nóg kan ik mij herinneren hoe de VW 1303 na een tijdje afwezigheid met gejuich werd onthaald, mensen hielden van die auto. Menig maal en op diverse willekeurige plaatsen spraken mensen mij aan, wilden alles over de auto weten. Het was voor mij één van de vele antwoorden op de vraag waaróm een Kever geliefd was. Waarom de Kever belangrijk was. Ik was iedere minuut trots op de VW 1303.
Tóch verkocht
Toch verkocht ik hem. Mijn vrouw kreeg een baan buiten de stad en omdat wij inmiddels met zijn vieren waren was het gezinsritme veranderd. Bovendien wilde ik niet drie auto’s op de stoep, ik vond dat wat overdone. De VW 1303 stond bovendien voor een aantal kosten, er moest (cosmetisch) wel wat aan gebeuren. Nieuw meubilair en een nieuwe strijd tegen opkomende roest maakten de keuze moeilijk. Houden of niet. Het werd het laatste, en op het moment dat ik de auto verkocht wist ik dat ik nooit de ratio had mogen laten zegevieren. Maar het was te laat. Spijt, járenlang.
Een week te laat gevonden
Uiteindelijk kwam ik hem weer op het spoor, via Catawiki. Helaas was dat net een week te laat, want de Kever was via het online veilinghuis verkocht. Was dat niet gebeurd, dan had ik iedereen overboden die een bod had uitgebracht. Ik wilde mijn Kever terug, de VW 1303 moest weer naar huis komen.
Export: definitief afscheid
Ik hoopte dat ik de VW 1303 weer zou vinden. En ik besloot om nog een poging te wagen. De cirkel, hij moest rond, zo bedacht ik mij. Eerst een check bij de RDW. Is-ie er nog? Maar inmiddels bleek de VW 1303 te zijn geëxporteerd. Eigenlijk was dat voor mij het definitieve afscheid, járen na mijn verkoop. En toch, toch is het verhaal niet ten einde.
Alsnog gevonden
Want gelukkig bood een grote miniaturenspecialist in mijn woonplaats nog een VW 1303 aan. Gelukkig nog verkrijgbaar in Senegalrot. In exact dezelfde kleur. Met bijna dezelfde specificaties. Achttien keer kleiner dan het origineel. Perfect gedetailleerd. Ik had het model al langer op het oog. En nu besloot ik de NOREV VW onmiddellijk te kopen. Voor mijn vijftigste verjaardag.
Mooie herinneringen in huis
Zo kwam mijn VW 1303 alsnog thuis. En iedere keer dat ik er naar kijk komen de mooie herinneringen naar boven. De ritjes, de kleine tripjes, de meeting bezoekjes, de toer tochtjes én de spontane vreugde die de VW 1303 ook aan mijn dochter bood. Het natuurgetrouwe NOREV model vertelt nog iets: het was een voorrecht om jarenlang de eigenaar te zijn van de VW 1303, de auto die nog lang na de verkoop altijd een beetje van mij bleef.
Mooi stukje, Erik!