Hier aan deze kant van het beeldscherm vinden we bijna alles leuk, maar we hebben zo onze stabiele voorkeuren qua merken en types. We zien het net als bij relaties: Je kunt wel van de een naar de ander vlinderen, maar als je bij iemand blijft dan leer je die persoon kennen en als het lekker gaat steeds meer waarderen.
Alles heeft zijn begin
Fotograaf/docente Frans Sylvia rijdt al BX vanaf een jaar of 25. Haar eerste BX werd ´veel te duur!` gekocht voor 1.200 gulden. Dat waren overzichtelijke tijden. Een bevriende garagist vroeg haar via via twee jaar later of ze nog steeds zo’n Frans konijn reed. Dat deed ze. “Dan heb ik nog vier wieldoppen voor je.” Dat leek een aardig gebaar. Er zat alleen een probleem aan vast: “Er zit alleen nog zo’n BX tussen.” Die tweede BX kostte een krat bier, bleek gratis en feitelijk vlekkeloos. Die auto kwam aan zijn eind toen een inburgerende medelander eerst twee keer ´rood pakte´ en toen midscheeps de BX in reed. De man bleek geen rijbewijs te hebben en onverzekerd te zijn. De erbij gehaalde agent verzuchtte `het zal niet waar zijn`. De derde BX kostte al € 1.500 euro en nu is nummer vijf net getaxeerd op € 3.500. Nu is een taxatiewaarde geen verkoopwaarde. Een goede taxatiewaarde geeft aan hoeveel geld je nodig zou hebben om op korte termijn een vergelijkbare auto te kunnen scoren na schade of diefstal. En hij is enorm van belang vanuit verzekeringsoogpunt. Want de boekhoudkundige dagwaarde van klassiekers is doorgaan een paar honderd euro. Is uw klassieker al getaxeerd? Dat kan goed en goedkoop ook via Wilbers Taxaties.
Eerst de passie, dan de poen
Natuurlijk waren er in de tijd dat BXsen nog niks waard waren ook al bevlogen garagisten die onderhoud pleegden en reparaties uitvoerden aan de kleine hydrauliques. Hun uurtarieven waren prettig. Nieuwe of gebruikte onderdelen kostten weinig. Sylvia had twee hofleveranciers: Hesselink in Dirksland en Berben in Ulft. Berben is er intussen mee gestopt. Dirksland is toch wat ver weg. Gelukkig ontdekte ze in Arnhem Pascal van De Snoekfabriek/BXFix. En Pascal is hard core BX-fan. Pascal merkt ook tot zijn verbazing dat er tegenwoordig mensen zijn die gewoon geld willen uitgeven aan een/hun BX. En dat er mensen zijn die zakelijker zijn dan hij. Zo verkocht hij een doos schakelaars aan iemand die daar erg blij mee was. Voor € 20/st. Dat was een toptransactie! Hij was mild verbaasd dat hij zijn schakelaars online terug zag voor meer dan € 100/stuk. Dat had er blijkbaar ook iets mee te maken dat dezelfde schakelaars in CX-en en SM’s werden gebruikt. Uit principiële overwegingen heeft hij de prijzen naar de handel toe aangepast. Vertederend toch?
Groene zeep helpt
Omdat Sylvia nadrukkelijk geen handelaar is kostte een ZGAN deurrubber dus weinig. Daarbij kwam de tip hoe zo’n onderdeel weer helemaal dauwfris te maken. Je masseert hem in met groene zeep, laat dat een dag intrekken was dan de zaak secuur schoon. Perfect! Ook uit de wasmiddelenhoek: de enzymen uit Biotex groen maken lichtmetalen carterdelen weer brandschoon. Dat er al pratend dan ook nog opgemerkt wordt hoe je ‘hazen’ verwijdert? Die ‘hazen’ (blazen / losse stukken) in fineerwerk zijn vaak eenvoudig te herstellen met een natte lap en een strijkbout. Dat is alleen maar grappig als voorbeeld om te laten zien hoeveel meerwaarde een gesprek heeft ten opzichte van aanklikken & betalen op Internet. Uit zulke overdenkingen zou je natuurlijk veel kunnen leren. Maar daarmee komt dat deurrubber niet op zijn plek.
BX, had net zo veel interieurkleuren als lakkleur. Ik had een donkerblauwe met een (naar later bleek*) blauw/grijs interieur. Maar ik wilde er graag een handschoenenkastje in in plaats van een aflegplank. Dus ik naar Van Soest (Citroënspecialist bij Bosschenhoofd) om een handschoenenkastje te scoren. Ja, mocht er zo een uit (1 van de vele) sloop-BXen halen. Ik dook de eerste de beste BX in en haalde er eentje uit. Had ik toch maar beter gelet op de kleur, want deze was echt grijs en dat stak toch wel een beetje af bij mijn *blauwgrijze interieur. Het kon erger, je had ook poep-bruine en zwarte interieurs, dus het verschil tussen blauw/grijs en grijs was niet heel groot.
BX en zijn heel mooi oud geworden
Jarenlang de kans gehad er één te rijden maar nooit gedaan. Deze auto s zijn gewoon weggegooid. Helaas gebeurt dat met meer dingen
Die BXen blijven mooi. Heb er zelf tot mijn overgrote spijt en leedwezen nooit eentje gehad.
Heb veel VW gereden. Rij ik gisteren nog in de Renault Clio van onze dochter, dan is het er weer. Dat Franse karakter. Met 270.000 dieselende kilometers op de teller, nog steeds strak rijdend. Niet van dat fluffy gevoel in het stuur. Het stuurt wat zwaar maar im de middellijn rotsvast koersvast rechtdoor. Die Franse auto’s hebben toch wel een soort van podium verdiend.
Dan ruil je Blauwtje toch gewoon in tegen een BX!
Ik had een 14E als opvolger van mijn GSA (die ik nog heb). Het was een tussentyp met nieuwe koets, dashboard en oude techniek. Geschikt voor loodhoudend, loodvrij en LPG. Met een (achteraf ingebouwd) sport interieur, geweldige stoelen en asbakje wat nooit vol werd*. Liep als de brandweer en had dezelfde rode kleur.
Het was mijn enige gave auto die ik naar de sloop bracht omdat niemand hem destijds wilde overnemen (en ik geen stallingsplaats beschikbaar had en dus was het de gasbelasting die hem de das omdeed).
De reden dat ik hem wegdeed was dat ik wegens gezinsuitbreiding een handigere en jongere Berlingo had aangeschaft en niet nog een auto wilde bewaren. Achteraf kijk ik daar weer anders naar. Had ik mijn BX-je nog maar.
* als je het asbakje opende was de veer zo sterk dat de inhoud er uit vloog.
Het was, is en blijft een schitterend voiture. Ongelooflijk dat het model nauwelijks veroudert.
Een klant van Pascal heeft zijn 1600 BX laten taxeren: 4500 e. Nu is taxatiewarde geen verkoopwaarde, maar de prijs waarvoor je OP KORTE termijn een vergelijkbaar exemplaar zou moeten kunnen vinden…. Maar toch
En met deze tips weer een jaar abonnement terug verdient.
Ga zo door.
Dan zijn we allebei goed bezig!