De geboorte van een klassieker

Toen Honda ‘brommertjes’ ging maken trokken de Britse Bouwers wat geërgerd een wenkbrauw op: “Rare jongens, die Japanners. Maar gelukkig ziet iedereen dat het niets is en niets wordt.”

Toen ook heel GB vol liep met Hondaatjes deden de Engelsen dat fenomeen af met: “Ze doen het niet onaardig met dat krabbelkspul. Maar natuurlijk is Engeland het enige land dat snelle, zware motorfietsen bouwt.”

De Japanners komen!

En toen kwamen de CB750, de Z900, de XS650 en de GT750. En de ruïnes van de ooit mondiaal leidende Britse motorindustrie donderden in een magistrale stofwolk tegen de vlakte. En de Britse motorfietsen werden klassiekers.

De Japanners glorieerden

Het ging wereldwijd economisch prima en de nieuwe, steeds zwaardere modellen buitelden over elkaar. Het was niet ongewoon voor de toenmalige, grote, generatie nieuwe motorrijders om gewoon elk modeljaar een nieuwe topper te kopen. Dat waren motorfietsen die toch rond de 200 km/h liepen. En er werd structureel geprobeerd dat zo vaak mogelijk te doen.

Intussen klapten de prijzen van ‘ouwe’ Japanners in elkaar. Ik kocht een nette T500 voor 600 gulden, een GT 750 – met zijspan en Reimo drie-in-een – voor 2.500 gulden, een heel mooie CB 750 K2 voor 2.000 gulden. Een XS1 voor 1.200 gulden. Een Russische driewieler? Die had je voor 500 gulden.

De Britten verloren

Intussen is er zelfs in de droeve resten van het UK erkend dat Japanners motorfietsen hebben gebouwd die keiharde klassiekers zijn en de tijden dat je die voor wisselgeld kocht? Die zijn echt voorbij. En als er nu iemand vijf cijfers aftikt voor een klassieke Japanner? Dan is dat gewoon omdat De Markt dat dicteert.

En nu hebben we China

Intussen maakten ze in de Volksrepubliek China ook motorfietsen waarover gelachen werd. Want hoe sneu is het dat je kopieën van de kopieën van de vooroorlogse BMW R71 gaat maken? Dat deden de Chinezen onder het merk Chang Jiang of Xiang Jiang en nog een handvol andere merknamen voor hetzelfde ding. Ze maakten er miljoenen van. De volgende grote stap voorwaarts begon met een eigen kopie van een andere BMW. En zo’n konijn staat er nu bij mij in de garage. Ik kocht hem – inclusief ‘Duitse Brief’ – voor 500 euro als gedeeltelijk losjes gemonteerd dozenproject.

Mijn vorige ‘grootste project’ was het DAFding

Maar daar zat beduidend meer werk in dan dat deze bouwdoos beloofde. Een makkie dus! En na die aanval van milde breinverweking ging ik eens kijken wat ik had gekocht en verbaasde me. Bij Chang Jiang hebben ze in de jaren tachtig een foto van een R75/5 aan een slimme stageloper gegeven. “Dit is het voorbeeld van wat we willen. Bedenk zoiets. Als je voor de lunch klaar bent, dan krijg je een extra portie witte rijst.”

Een sneue, schaamteloze kopie

Het resultaat is sneu, maar er zijn er in de VR heel veel van gemaakt voor politie, leger en overheden. Iets van 32 pk uit 750 cc was ook in 1987 niet wereldschokkend meer, zeker niet voor een zijspantrekker. Alle gietwerk aan blok, bak en naven is grof. Alleen de ontsteking is listig op de automanier gedaan. De graden aan voorontsteking zijn het enige scherpe detail. Het laswerk aan het frame is om te janken. Het achterspatbord is zwaarder en lomper dan de deuren van de Grevelingendam. Maar het ding is verregaand compleet, het blok is los en heeft compressie. Om het verhaal rond te krijgen ga ik Ural onderdelen shoppen bij Richard in Genemuiden. En bij Beck in Wijhe mag ik in de rommelbakken kijken naar de BMW-‘identieke’ delen.

Deze 1987’er is – ook als hij klaar is – vrijwel waardeloos

En je kunt je terecht verbazen over de lompe liefdeloosheid waarmee het apparaat is gemaakt en gemonteerd. Maar intussen worden er in China heel mooie, goede dingen gedaan en gemaakt. BMW haalt er hele motorblokken vandaan. Een nieuwe Harley is ook al lang geen real American Steel meer en ook Benelli is tegenwoordig een Chinees merk. China is het nieuwe Japan. Alweer een hele tijd. Dus wie zegt dat Chinese motoren geen klassiekers zijn of worden. Dus pak nu je kansen en koop en 750 cc kopklepper Chang!