Is de tijd voorbij dat de meest mooie (of minder mooie) auto’s in schuren loodsen of oude garages terechtkwamen? Nee, want wie zijn ogen de kost geeft kan nog veel bijzonders tegenkomen. Zoals in het geval van Quiryn Spannenburg, die een Austin Princess 2000 vond.
Door: Dirk de Jong
Quiryn Spannenburg kreeg in 2018 informatie over de verkoop van meer dan honderd auto’s in Grootebroek waar eerder een dealerbedrijf failliet was gegaan. Bij de confrontatie met zoveel kindjes van staal kwam hij ogen te kort.
Een tweede leven voor de ‘oudjes’
Als restaurateur ging zijn belangstelling uit naar klassieke auto’s. En zo kwam hij al snel oog in oog te staan met een fraaie DAF 46 en een Austin Princess 2000 – die al 28 jaar stilstond. Voor beide auto’s hield de reguliere autohandel laatdunkend de schouders op. Maar voor Quiryn was het opwindend. Hij zag direct al de wederopstanding van een doodgewaande Austin Princess 2000 en natuurlijk de ‘reanimatie’ van onze nationale trots, de DAF 46.
Jeugdsentiment
De Austin was voor hem jeugdsentiment. Zijn oom reed vroeger een wit exemplaar. Zo had Quiryn gelijk het gevoel dat hij later in dit aparte model wilde rijden. Deze schepping van Austin, de nieuwe lijn, de wigvorm viel niet bij iedereen in de smaak toen hij op de markt verscheen. De aantrekkingskracht voor Quiryn was wel maximaal. Hij weet nog dat hij altijd iets langer keek als zijn oom langsreed. Nostalgie is nu niet zijn enige motief om voor de Austin Princess 2000 te kiezen, maar ook de techniek en rijkwaliteiten spelen bij hem een belangrijke rol. Ondanks de emotionele waarde voor Quiryn blijft de auto natuurlijk gewoon een klassieker waar je veel plezier aan kunt beleven. Hieruit blijkt al weer: Mensen met een klassieker zijn minstens zo interessant als de klassieker zelf. Er wordt zoveel passie in de auto gestoken en dat is geweldig. De auto wordt niet meer te koop aangeboden. Quiryn loopt met de gedachte hem in nieuwstaat terug te brengen en daarna zelf het opwindende gevoel te ervaren om in een apart model te rijden.
Ook interessant om te lezen:
– Austin Allegro. In de herkansing
– Austin 1800 Balanza: een vreemde vogel
– Mini 1275 GT. British Leylands’ opvolger van de Cooper S
– British Racing Green: Vijftig tinten… Groen
– Berlina Aerodinamica. Fioravanti’s revolutionaire game changer
Wat een prachtige auto was dat toch en zo comfortabel met zijn hydramatic-vering en ontbrekend windgeruis door de perfecte stroomlijn.
Het was alleen hopeloos slecht in elkaar gezet. Ik had destijds een collega met een Princess die elke week of twee keer per week belde dat hij “een beetje later” zou komen. Niet vanwege de normale dingetjes, zoals een lekke band of lege accu of slechte verdeelkap, nee, het waren zaken die bij andere auto’s gewoon ongehoord waren. “De deuren gaan niet meer open” en “Hij gaat niet van de handrem af” en “Hij schakelt ineens niet meer” en “Er komt rook uit de kachel” en “alle lampjes blijven donker” en “er ligt een hele plas onder en ik weet niet waar dat vandaan komt” en “de ruitenwissers zijn ermee gestopt”.
Toch bleef hij de auto heel lang trouw, trouwer dan andersom dus. Hij prees de Princess om het ontwerp, de ruimte en het comfort. Héél, héél bijzonder allemaal.
Wat er eigenlijk aan de hand was: de Princess kwam uit een land dat was afgegleden naar een anarchistische derde-wereldcultuur. Niet de regering en niet de directie, maar de vakbond was de baas. De productie per medewerker lag zestien keer lager dan in West-Duitsland. De productiefaciliteiten waren sinds de crisis van 1929 niet meer gemoderniseerd. De belastingdruk had de beste mensen het land uit gejaagd. De fusie tussen Leyland Motors en British Motor Corportation was amateuristisch uitgevoerd zodat het bedrijf leiding en visie miste.
De Princess! Een vriend van me kreeg hem toentertijd van zijn vader omdat die haar nergens ingeruild kreeg. Wat een prachtige auto, die overigens alle vooroordelen over Engelse auto’s eer aandeed. Je moest een adellijke portemonnee hebben om haar te kunnen rijden.