Een veelbelovend fiasco
Althans, zo leek het op papier. Waar nota bene Giorgetto Giugiaro ook nog een paar lijnen op had gezet om deze Zastava Yugo een lekker smoeltje mee te geven. Dat helpt altijd, ondanks alle vooroordelen. Vraag maar aan Doutzen. Maar in dit geval was het toch nog niet genoeg.
Geen Fiat. Toch wel
Het ontwerp van de Zastava Yugo zag er best aardig uit. Het journaille was er gematigd tot redelijk positief over. Of stelde vast dat de nieuwkomer in elk geval “een eigen gezicht” had. Ongeveer hetzelfde fenomeen als De Pasgeboren Schrik In De Wieg een lieve baby noemen. Hoe het ook zij, de Yugo was niet slechts een licht aangepast Fiat ontwerp, zoals tot dan toe altijd de formule van Zastava was geweest. De basis was echter nog steeds afkomstig van de Italiaanse autobouwers, want onderhuids was de Zastava Yugo grotendeels gebaseerd op de populaire Fiat 127. De techniek van deze kleine Fiat werd wel overgenomen, het succes zeker niet.
Niet probleemloos
Dat had een aantal redenen. Waar Fiat al hevig geassocieerd werd met roest, daar werd de Zastava Yugo ongeveer de vereenzelviging ermee. Het zelfoplossend vermogen van deze Joegoslaaf was fenomenaal en angstaanjagend tegelijk. Wel was het mogelijk de levensduur van deze budget-Balkanner met ongeveer een week te verlengen door er meteen een antiroestbehandeling bij te bestellen. Of een matzwarte voor- en achterspoiler, plastic wieldoppen, go faster striping en een reflecterende plaat tussen de achterlichten, dat kon ook. Dan had je de ultrasportieve S-versie langs de stoeprand staan. Maar niet lang.
De titelhouder
Want behalve de roestgevoeligheid had deze supermini ook te kampen met enorme kwaliteitsproblemen. Onderdelen van inferieure kwaliteit, slecht in elkaar gezet. Dat is in de regel geen garantie voor succes en dat bleef dan ook uit. Hoewel… Malcolm Bricklin, de succesvolle Amerikaanse zakenman die onder andere Subaru importeerde, zag wel wat in een spotgoedkoop no-nonsens stadsautootje voor die enorme thuismarkt en begon met de import van deze Yugo, onder welke merknaam het autootje daar beroemd werd. Berucht, eigenlijk. Hij wist er tussen 1985 en 1992 een kleine 150.000 te slijten. En slijten deed ‘ie. Behalve de slechte kwaliteit en de gebrekkige afhandeling daarvan, was ook de onderdelenvoorziening beroerd geregeld en zo veroverde de Zastava Yugo de twijfelachtige titel “Worst Car In The World”. Het model stond in ieder geval op de kaart.
Ook in Nederland
Vanaf 1983 importeerde Lada goeroe Gremi in Groningen dit waar-voor-je-geld-model in Nederland. De Zastava Yugo was in elk geval goedkoop; nog geen tienduizend gulden voor de instapper. En dan stond er een heel aardig gelijnd autootje voor de deur dat relatief ruim was en nog best redelijk reed ook. Erg luxe was het allemaal niet, het moest duidelijk uit de lengte of de breedte komen. De voorstoeltjes moesten bij toeval goed zitten, de rugleuningen waren niet verstelbaar. Of ze moesten afbreken. Dat werd dan in ieder geval niet veroorzaakt doordat je vanwege een surplus aan vermogen te krachtig in dat stoeltje gedrukt werd: de bekende Fiat eenliter viercilinder in het vooronder bracht het tot 45 paardenkrachten in de Yugo 45. En tien stuks meer in de Yugo 55, u had het al geraden. Later werden er nog sterkere 1.3 liter versies leverbaar op sommige buitenlandse markten met vermogens van 60 of 65 pk. Als in plaats van het vermogen de kwaliteit aanzienlijk verbeterd was, had dit sympathieke Yugootje terecht nog best kans van slagen gehad. Šteta.
Bent u al abonnee? Auto Motor Klassiek staat elke maand weer vol met boeiend leesvoer over oldtimers, artikelen die trouwens niet dezelfde zijn als op de website.
Er ontbreekt nog iets aan dit artikel, namelijk de Innocenti/Yugo Koral
De laatste serie heette de Koral: zelfde Yugo, andere bumpers, wel injectie.
En dan had je nog de Cabriolet. Deze kon je ook als Innocenti Koral bestellen.
Mooi geschreven Bas!
Wie onlangs nog in de Balkan is geweest kan met eigen ogen zien dat ze nog best lang meegaan. In alle ex-Joegoslavische landen (behalve Kosovo, om misschien wel begrijpelijke redenen, daar zie je verdacht veel Golfjes II) staan er in meer (Montenegro/Noord-Macedonië) of mindere (Slovenië) mate op elke straathoek nog wel een paar en rijden ze zelfs nog rond. En vaak in cosmetisch best acceptabele staat. Het zal vast met staat van onderhoud te maken hebben, de wil om ze te conserveren of misschien een vlaag van “Joegostalgie”, ze rijden nog rond. In Montenegro zag ik een paar jaar geleden zelfs nog een Zastava 600 (Fiat 600 kloon), in welhaast perfect gerestaureerde staat.
De Yugo was een waardige tijdgenoot van de Hyundai Pony. De laatste was qua belijning hetzelfde, iets groter en roestte trouwens zo mogelijk nog harder 😉
In de USA was de Yugo een cultauto. Ik kan me voorstellen dat in de zuidelijke warme staten het roestspook daar wat luier was.
45 pk, 55 pk: toch genoeg voor woon-werk en boodschapjes?
Wat een heerlijke, vlotte pen heeft Lars Bais! Doet mij denken aan Johannes van Dam, die in de horeca allerlei misbaksels tot de denkbeeldige grond toe op uiterst vileine wijze wist af te fakkelen. Gelukkig is het straatbeeld inmiddels ontdaan van dit roestminnend gedrocht. Giugiaro bedankt!
De pasgeboren schrik in de wieg, dacht dat ik niet meer bij kwam. Knap hoor om
zo te kunnen schrijven, en tegelijkertijd met een uitgestreken gezicht op zoveel tenen
te trappen. Volgens mij heeft Mijnheer Bais wel eens bij Dolf over de schouder gegluurd.
Een paar buren hebben in de tachtiger jaren zo een ding gekocht en waren er sort of
tevreden over. De Chinese Tsunami was er nog niet, en er werden best een boel goedkope,
bijna typische West-End autootjes verkocht, omdat parkeren hier toen, en nu nog een ramp is.
Subaru Justy deed het goed. Na een paar jaar waren de Yugos volkomen uit het straatbeeld verdwenen, en dat kwam idd door roest. Yugo werd door een verdwaalde Fiat dealer in the East-end verkocht, en er was een dealership op Kingsway. Alfa Romeo en Yugo. Niemand, nou ja, bijna niemand trok daar z`n neus voor op. Alfa was net zo onbekend als Yugo.
Ze waren onder de $5.000.00 nieuw. Ze zijn beiden zo goed als uit het straatbeeld verdwenen.
Leuk artikel,
bedankt.
Hebben thuis in 1985 een gloednieuwe Yugo 55L gekocht, als 2e auto. Wel bij het afscheid in 1996 hadden we er alleen een aantal platte banden opzitten en en nukkige startmotor, verder heeft onze kanarie gele, ons 11jaar lang , zonder problemen overal gebracht. En roest???? Geen spatje roest te bekennen. En aangezien ik daar mee leren rijden heb, kan ik ondertussen met ongeveer alles rijden;)
de bekende 1 lter 4 cylinder fiat motor had 903 cc.
niet zo overdrijven.
in de usa kreeg je zomaar een yugo kado bij aanschaf van een cadillac…
https://www.chicagotribune.com/news/ct-xpm-1986-03-22-8601210722-story.html
Ik heb jaren aan die autootjes gesleuteld, en heel wat reparatie oplossingen moeten bedenken.
Hij was gewoon goedkoop en mensen die het niet al te breed hadden en maar weinig kilometers per jaar reden hadden er een leuk boodschappen autootje aan.