Van offroad rijden is het avontuur ook wel af. Verkeerd rijden gaat niet meer door navigatie. En zelfs het verongelukken is minder spannend geworden. Toen ik begin twintig was en over de slagvelden van WOI pionierde op mijn Yamaha XT 500 was de oriëntatie zelfs zonder GPS geen punt. Het werd blijkbaar pas spannend toen ik in een regionaal hospitaal bijkwam en mezelf aan een paar infusen verankerd vond.
Daar in de buurt waren de velden en bossen gewend aan massaal gesneuvelden. Ik was dus blijkbaar op mijn snuit gegaan. Gelukkig was ik gevonden door een pientere dertienjarige die de crosser van zijn oudere broer uit de schuur had ontvreemd. Door zijn illegale actie durfde hij niet naar de gendarmerie, maar hij had de brandweer ingelicht. Na de derde dag ontsloeg ik mezelf uit het hospitaal en pakte rondom gekneusd en bont-en-blauw de trein naar huis. Toen ik me bij mijn ouders meldde reageerden die nogal emotioneel. Twee dagen daarvoor was er een bergingswagen langsgekomen om mijn gewokkelde Yamaha XT af te zetten. De chauffeur wist alleen dat de repatriatie vanwege ANWB info was gedaan.
Zoiets zou nu niet meer kunnen gebeuren
De bijna nieuwe allroad van een kameraad van me geeft bijvoorbeeld een satelliet melding als het ding tijdens een rit omvalt en als het zich dan niet binnen tien minuten weer rijdend of verticaal staand terugmeldt. Dan wordt de eigenaar op zijn 06-nummer gebeld. Ik durf er niet over te denken wat er gebeurt als dat telefoontje niet wordt opgenomen.
In de tijd dat ik Yamaha XT reed was al dat moois er nog niet
En waren gevallen off roads weer makkelijker op de rubbertjes te zetten. Want in vergelijk met de huidige avontuurlijke motorfietsen heeft en had zo´n Yamaha XT 500 natuurlijk het voorkomen van een ondervoede bromfiets. Daarmee was zo´n eenpitter misschien niet zo indrukwekkend als een nieuwe BMW GS nu is. Maar toen ik kortgeleden op zo´n dikke Duitser reed voelde ik me er eigenlijk een soort van bang op. Het ding kon duidelijk beter motorrijden dan ik. Ermee van de weg gaan durfde ik niet. Ook omdat vriend en motorschade hersteller Theo Terwel me een keer een gewoon omgevallen GS had laten zien. Na dat gewone, uit stand omvallen, had de magistrale BMW 3 mille schade. Die Yamaha XT waar ik mee was verongelukt was weer z.g.a.n. met een stel rechte voorvorkpoten en een set ook al gebruikte balhoofdplaten en wat kleingoed.
Je miste er niets aan
Dat de offroads uit de tijd van de XT´s veel minder vermogen en veerweg hadden dan de toppers van nu werd nooit als hinderlijk ervaren. Net zo min als dat een Yamaha XT gewoon geen echte crosser was. In de loop van de jaren werden de klassieke offroads gewoon ´gebruikte motoren´ en werden ze steeds vaker gewaardeerd op hun rijplezier op de openbare weg. Daarbij waren de drukste wegen in de grootste steden de nieuwe biotoop van de eencilinders. En als je je wilt voorstellen hoe avontuurlijk dat leven kon zijn? Ik haakte af toen mijn Franse voorrijder op de Ring van Parijs het tempo tussen de files door op 120 km/u zette. In spijkerbroek en T-shirt.
Natuurlijk is een beetje klassieke offroad ongeveer net zo snel als een enveloppe op zijn kant, maar de uitdaging was me te groot en ik wilde niet dat mijn meevliegende beschermengel met verstuikte vleugels naar de fysio moest.
Intussen zijn die nu klassieke offroads vanaf 125 cc tot de fameuze Dr Big met al hun beperkingen gewoon enorm leuk en betaalbaar speelgoed. En in 020 even een trambaantje of stoeprandje pikken?
Dat gaat fantastisch
En als je toevallig eigenaar van een stuk bos, waddeneiland of iets in de Ardennen bent? Dan kan je altijd doorschakelen naar het echte off roadwerk.
Lees ook:
– Over alle voordelen van een abonnement op Auto Motor Klassiek
– Ook al 25+ jaar jong: de Yamaha XTZ 750 Super Ténéré
– De Honda Transalp 600 cc
– Een niet originele Harley en andere fietsen
– Meer columns
De XT500 in m’n garage is Spartaans, de DT400 is een kruising tussen een bouwlift en een trekker. De TY50m van mijn dochter is 70kg puur vergif, haar Batavus City die aan het plafond hangt heeft een top van 17 echte km’s en haar CB650f is van een andere dimensie. Ze hebben allen 2 wielen, maar een totaal ander verhaal.
Er zijn dan ook erg veel leuke verhalen!
Over de rondweg in Parijs met ruim 100, ik dacht dat ik de enige Nederlander was die achter de kamikaze Fransmannnen aansjeesde, als ik het al eens vertel word het zelden geloofd, maar dus niet de enige, om nooit te vergeten, geweldig.
https://www.google.com/search?q=hennorit+2018&oq=hennorit+&aqs=chrome.1.69i57j35i39.4605j0j7&client=ms-android-hmd-rvo3&sourceid=chrome-mobile&ie=UTF-8#
Ik geloof je wel.
Ze geloven maar wat ze willen. Wij hebben het gezien. En overleefd!
Het was mijn eerste motor (i.i.g. waar ik legaal mee de weg op mocht) en gekocht bij Cyclorama in Den Bosch. Twee dagen nadat ik 18 werd mijn rijbewijs gehaald en kon de motor uit voorraad kopen, dus al eerder binnen als mijn rijbewijs.
Toen mocht je nog overal door- en over heen rakken en dat deden we dus ook. Twee maal gebroken frame gehad, dat binnen de garantie werd hersteld en bij de tweede keer door een (ondertussen uitgebracht) TT-frame. Dat laatste heb ik niet kapot gekregen en hij stond hoger op z’n poten. Later nog heel veel off-the-roads gereden, maar de XT500 blijft nog steeds de mooiste herinneringen geven.
Op de terugweg uit Zuid Frankrijk dwars door Parijs racen om te proberen een Fazer bij te houden terwijl de rest van je reisgenoten netjes de Peripherique neemt en dan ruim een half uur moeten wachten bij het tankstation bij het vliegveld voordat de rest aan komt. Mijn hart gaat er nog sneller van kloppen maar het blijft een herinnering die niemand meer afneemt.
Bijna dood ervaringen kunnen top zijn!
Ooit begonnen op zo’n opgevoerde brommer, de Honda XL uit ’79.
Beetje van hetzelfde laken een pak; je heerlijk uitleven op bospaden en zandafgravingen.
Ding vrát kettingen en tandwielen…
Dat ellendige kabeltje tussen kicker en uitlaatklep brak nog wel eens, je trapte je wezenloos..
Mooie tijden, maar overdoen? Neuh…
We hebben de herinneringen!
Ja mooie dingen die oer XT’s, Eens één helemaal gereviseerd en dat ding ging daarna als de brandweer; 160 km/h plat erop haalde hij wel. Maar het starten, vooral als hij warm was, viel niet mee. Op een keer met klompen aan gestart en terugslag gekregen de klomp vloog door de lucht en mijn onderbeen zwol enorm op. Drie dagen later met min of meer spoed geopereerd omdat het koudvuur in mijn been zat, niet alleen heel pijnlijk maar ook gevaarlijk. Daarna altijd een beetje angst gehad om de XT te starten en hem uiteindelijk, veel te goedkoop natuurlijk, weggedaan.
En dat terwijl klompen Arbo erkend veiligheidsschoeisel zijn! Je hebt je been en de herinnering. De XT niet meer. Dan zeggen ze ‘two out of three is not bad”
Heerlijke machientjes, twee gehad met een Montesa H6 tussendoor. Koppeling alleen bij wegrijden, onderhoud…..uhhhh!! Oh ja, ketting smeren en als het erg begon te tikken de kleppen stellen. Met motormaatje in oktober 1979 Spanje – Gibraltar- Portugal gedaan. Halverwege Portugal kreeg maatje heimwee; in één ruk naar huis gereden, kapot thuis gekomen, XT 500 heeft geen klap gemist. Ben nu te oud maar als ik er eentje zie gaat mijn hart weer open….
Heerlijk zo’n XT, maar een 600 aantrappen is een dingetje, als ie eenmaal liep niet meer te stoppen, zat er iedere dag mee op het strand(dat kon toen nog) na afloop even de koud waterslang erop en ketting smeren en af en toe een beurtje, niet stuk te krijgen, Sebring erop, DB killer eruit en ze gingen al opzij aan de andere kant van de duinen, alleen ‘s zomers was het feest even over.
Kortom veel lol mee gehad.
Peter.
Met ‘oud’kom je niet weg. ‘Te ervaren’klinkt al beter