De Ford Mustang waarvan u hier een paar plaatjes ziet, is niet alleen een hele speciale, maar hult zich eveneens in een speciaal verhaal.
Toen men in het Amerikaanse Dearborn bij de Ford Motor Company in de helemaal begin jaren zestig al bezig was met de nieuwe ‘sportwagen’, hadden de ontwerpers zich al vermaakt met het tekenen van een cabriolet en een fastback coupé. Dat hield natuurlijk niet in, dat het daarmee gedaan was? Een Sedan uitvoering, een Estate kon er nog wel bij… De leiding van het bedrijf speelde echter ook met verschillende gedachten, een absolute tweezitter, die met enige aanpassingen de wereld in kon gaan als een èchte sportwagen! Vince Gardner – getalenteerd en freelance ontwerper – had in de jaren dertig naam gemaakt met de Cord 810 en Auburn, en ook nog samengewerkt met de legendarische Raymond Loewy toen die zich in de jaren veertig en vijftig met Studebaker bezighield. Hij kreeg de opdracht resulterend in een compleet en volledig operationeel prototype…
Muur
Enige tijd later. Toen een muur aan de achterzijde van een gehuurd pand ‘viel’ onder het geweld van de slopershamer, vielen er een paar stenen aan de achterzijde van die muur. Niemand aanwezig, zelfs de eigenaar van het te slopen object niet, en zodoende niemand die kon vertellen waarom die ‘blinde muur’, door een huurder opgetrokken, daar feitelijk stond. Toen het stof was opgetrokken, zagen de slopers tot hun grote verbazing dat de naar binnen gevallen stenen ‘geland’ waren op en door een plexiglas achterruit van een vreemdsoortige, ‘kleine’ Ford Mustang.
Gestolen
De vragen rezen. En niet alleen bij die slopers. Het antwoord kwam snel. Deze Mustang was verduisterd oftewel gestolen en uit het zicht opgeslagen. De eigenaar van de loods had het gebouw in Inkster, Michigan, namelijk verhuurd aan een onbekende. Nadat hij één maand huur had betaald, metselde die eigenhandig de muur om de speciale Mustang op. De huurbaas kon sindsdien fluiten naar zijn centen en ging na diverse, niet tot het beoogde succes leidende pogingen contact te krijgen met zijn huurder, over tot ontruiming en sloop. Na deze ontdekking spoedde hij zich naar het hoofdkwartier van de Ford Motor Company.
Dearborn Steel Tubing
Verzekeringmaatschappij Aetna had in mei 1965 tien mille aan Amerikaanse dollars uitgekeerd. Een jaar of twee daarvoor had de firma Dearborn Steel Tubing deze speciale Mustang – met polyester koetswerk! – in opdracht van Ford gebouwd. Verzekeraar Aetna liet het object naar hun hoofdkwartier in Hartford, Connecticut versturen waar het ding een jaar buiten stond alvorens een van de directieleden deze speciale Ford Mustang kon aanschaffen. Die reed er een slordige 16.000 probleemloze kilometers mee voor hij een ‘te koop’ advertentie zette in de december 1968 uitgave van het toonaangevende Amerikaanse magazine Hemmings Motor News.
Een zekere Bill Snyder, uitbater van een drukkerij in de nabijheid van Cleveland werd de nieuwe eigenaar. Die herkende deze Mustang namelijk vanwege een uitgebreide reportage in een ander toonaangevend Amerikaans magazine Motor Trend van mei 1965, maar ook uit de tijd dat het Ford Custom Car Caravan circus dat jaar de dealer in Cleveland aandeed. Na het apparaat toen uitvoerig te hebben bestudeerd, ermee te hebben gereden, wilde hij er eentje bestellen. De verkoper maakte hem – tot zijn grote teleurstelling – duidelijk, dat dit model nóóóóóit in productie zou worden genomen.
Even ter informatie de Ford Custom Car Caravan bestond uit een uitgebreide collectie Ford producten waarmee door genoemde automobielfabrikant door de States werd getrokken om het publiek kennis te laten maken met de modellenreeks. U zult begrijpen dat Snyder vanwege dit buitenkansje dan toch eindelijk eigenaar van deze speciale Mustang, een gat in de lucht sprong en er direct een deal werd gesloten. Snyder reed er in zijn woonomgeving zo’n kleine 6.000 kilometer mee, alvorens het ding te stallen.
Bij toeval kreeg een zekere Bill Warner, voorzitter van het beroemde Amelia Island Concours d’Elégance in Florida medio 2011 lucht van de auto (en diens eigenaar) en liet weten dat als Snyder de auto tot nieuwstaat zou laten restaureren hij kon rekenen op een ereplaats op dit concours. Snyder liet dat doen, Warner hield zich aan zijn woord, in maart vorig jaar kon deze Mustang bewonderd worden.
Nog meer bijzonder
Voor wat de geschiedenis van deze auto betreft hebben wij contact gehad met de Amerikaan Bob Fria, dé Mustang historicus. De bewuste Ford Mustang draagt het chassisnummer 5SO8F 100009 en dat betekent dat het van oorsprong niet alleen de negende Mustang is die van de band rolde in de zogenaamde ‘pilot plant’ van Ford in Allen Park, Michigan, maar ook nog een Convertible. De ‘F’ geeft aan dat er van oorsprong een 260 CuIn V8 gemonteerd was. Dat maakt deze auto nóg meer bijzonder, want er rolden in november en december van 1963 slechts vijftien Mustangs van de band in de ‘pilot plant’. Dat waren de zogenaamde notchbacks en cabriolets. Daarvan bestaan er, inclusief het ingekorte exemplaar van Snyder, wereldwijd nog maar drie. Een aantal van die vijftien stuks werd voor allerlei testdoeleinden gebruikt, als ‘crash tests’ en een aantal werd overgedragen aan raceteams. Uit gegevens van de Ford Motor Company wordt duidelijk dat de chassisnummers 008, 009 en 010 werden overgedragen aan Andy Hotton, eigenaar van Dearborn Steel Tubing. De nummers 008 en 010 kwamen terug bij Ford en werden gesloopt.
Verduisterd
Uit gegevens van Bill Snyder blijkt dat de door Dearborn Steel Tubing verbouwde auto ruim een half jaar als Ford Mustang II in het Ford circus in de Verenigde Staten werd gepresenteerd en daarna bij Ford moest worden ingeleverd teneinde er ook schroot van te maken. Dat ging Vince Gardner en Andy Hotton té ver en aldus liet Gardner, met instemming van Hotton de auto door een van de bejaarde medewerkers van Dearborn Steel Tubing verduisteren, het felgroene exemplaar matzwart spuiten, huurde Gardner die loods in Inkster, Michigan, metselde eigenhandig die muur op en ‘vergat’ een en ander daarna.
Naar het schijnt was Gardner meer dan een ‘beetje’ psychisch gestoord en heeft het zich niet meer kunnen herinneren. In de jaren veertig heeft hij een tijdje opgesloten gezeten in een gekkenhuis. Na twee eerdere – mislukte pogingen – pleegde hij in 1976 zelfmoord.
Dearborn Steel Tubing deed in ieder geval daarna namens Ford aangifte van diefstal. Het blijft echter een vraag waarom het kenteken op naam stond van genoemd constructiebedrijf. Ford heeft dat bedrijf nooit aangeklaagd, wel diens bedenker en ontwerper Gardner. Die deed toen nog steeds werk voor Ford… Maar…, Mark Gustavson, een andere toonaangevende Ford historicus die bezig is met een boek over de Ford Custom Car Caravan, maakte duidelijk dat de Ford Motor Company nóóit opdracht heeft gegeven voor de ingekorte Mustang, maar het ding huurde van ontwerper Gardner en er zodoende in de derde editie van genoemd circus mee door de States reisde…
Hij wil beweren dat Gardner zelf de opdracht gaf aan Dearborn Steel Tubing en dat Ford zich daar wel in kon vinden. Het was gebruikelijk dat de Amerikaanse automobielfabrikant gebruik maakte van ‘hersenspinsels’ van andere ontwerpers. Daarbij moet gedacht worden aan bijvoorbeeld de DiDia 150, de zogenaamde Bobby Darrin ‘dream car’, de Silhouette van Bill Cushenberry, de Mustang Pegasus en een aantal creaties van George Barris. Gustavson vermoedt dat Ford kennis kreeg van deze ingekorte Mustang toen Gardner de auto showde op de Autosalon in de Cobo Hall van Detroit. Gardner deed toen namelijk als freelancer ook werk voor Hotton en had zodoende toegang tot de ontwikkelingsafdeling van Dearborn Steel Tubing. Fria weet dat Ford in 1963 het rollende chassis – met een 260 CuIn 260n V8 – bij Dearborn Steel Tubing liet afleveren en vermoedt dat dit misschien toch de basis werd voor de Mustang II (waarbij beide historici het ook hebben over Mustang III)?
Vraag blijft natuurlijk ook waarom deze auto een Ford Mustang chassisnummer heeft terwijl Ford een rollend Falcon chassis inleverde… Al met al een bijzondere auto met een bijzondere achtergrond en historie.
