Op de Moto Guzzi in Antwerpen. Een vreemde ervaring

Een klassieker is om op te rijden. Toen ik dus onlangs naar Antwerpen moest, maakte ik die rit op mijn trouwe Moto Guzzi V7. En natuurlijk verliep die trip probleemloos. Na de afspraak liep ik naar mijn motor.

Ik ben goed van vertrouwen

Wat aan de luie kant ook. Mijn helm en handschoenen laat ik doorgaans aan mijn motor bengelen. Toen zag ik dat een jongeman mijn helm en handschoenen van mijn Moto Guzzi pakte en doorliep. Voor sprinten ben ik niet gebouwd. Maar ik ben goed bij stem. “Mijn helm! HIJ STEELT MIJN HELM!!! STOP HEM!!!” Een meter of honderd verder maakte een mijnheer zijn indrukwekkende hond los van zijn riem en wees naar de hardloper.

De hond kon harder lopen

En tackelde de helmdief. De voormalig hardloper lag op de grond. Onder strenge supervisie van de hond. Hondenbaas en ik liepen er rustig naar toe. De dief maakte immers geen aanstalten tot vluchten meer. We ontmoeten elkaar bij de tevreden grommende hond. Van dichtbij was dat beest nog groter dan in draf. Volgens de spelregels van de club van de kermende jongeman zijn honden onrein. Maar de hond keek alsof ‘licht getint’ zijn favoriete smaak was.

De hondenman legde uit: “Ik gaf alleen het commando ‘Stop!’

Bij ‘Pak!’ bijt hij. Daar was even een misverstandje bij de hond. Maar op ‘Los!’ deed hij zijn kaken weer van elkaar. “Nou nou, daar kan hij goed ziek van worden” zei ik naar de nu huilende dief kijkend. “Welnee. Het is een sterke hond. Die wordt echt niet ziek van één keer bijten.” Een paar vroege passanten keken nadrukkelijk andere kanten op tijdens het passeren van ons stilleven.

“Bellen we de politie?”

“Nee, laten we onszelf maar redden.” De hondenman fouilleerde petman. Hij vond een dure smartphone en een portefeuille met een bedrag aan contanten dat ons liet fluiten. Plus een ID card. “He, hoor je ons?” De petmans hoorde ons. “Kijk, nu hebben we uwen telefoon, uw geld en uwen ID card. Dus heeft ge nikske nie meer. En we weten u altijd te vinden als er wat dan ook is. Zelfs als we vinden dat het te vaak regent. En als we dan komen we onverwacht en niet alleen.” Het jong kermde. De hond kreeg het commando ‘Rust!’ en ging tevreden naast zijn baasje zitten. Hij werd tussen zijn oren gekroeld en zag dat duidelijk als een positieve secundaire arbeidsvoorwaarde.

De hondenuitlater maakte een zwaaigebaar naar de kermende kruiper.

“Ge kunt gaan hoor. Ge zijt hier niet meer nodig.” De jongen krabbelde overeind en verdween hinkend. De hondenuitlater gaf me een handvol euro’s uit de net geconfisqueerde portemonnee. “Allez, neem dat. Want dat kind heeft uwen helm vallen laten. En die is nu zeker en vast gebutst.” We namen rustig afscheid met een warme handdruk. Ik ging mijn helm en mijn handschoenen uit de bosjes te halen. Er zaten krassen op het vizier van mijn helm. En één handschoen was blijkbaar zelf op reis gegaan. Maar ik heb genoeg smartengeld gehad om nieuwe handschoenen te kunnen kopen. De dag had slechter kunnen eindigen.

Prima ding, zo’n Moto Guzzi

Antwerpen ligt door allerlei bouwactiviteiten helemaal open, de Ring is nog even vol als altijd. Maar er zijn vriendelijke hondenuitlaters. De V7 startte met een druk op de knop. Blobberde tevreden op nullast. Met een klik vonden er wat versnellingsbak tandwielen verkering in het vettige duister. Ik ging maar weer eens huiswaarts. Daar had ik tenminste iets te vertellen: De oude V7 had na drie jaar slapen geen klap verkeerd gegeven. En als dat geen nieuws is?