En via onze Canadese vriend Bas van der Hoek hoor je dan weer over John Anthony MacGregor, Citroëns eigen Profeet in Canada. Ergens in het verhaal zit dan ook nog de set alu velgen die Bas voor zijn CX scoorde en waar hij speciale wielbouten voor moest hebben. Dat is gelukt. De lokale onderdelenvoorziening van klassieke Citroëns is binnen de Canadese liefhebberskringen blijkbaar dik voor elkaar.

Verboden wegens onveilig

Zelfs voor de ‘kleine’ Citroëns die vanaf de jaren zeventig verboden werden in Canada, omdat ze te grote kreukelzones hadden. Of waren. Zo werd de Citroën GS onlangs in een artikel beschreven als: “De meest innovatieve auto waar u nooit van heeft gehoord”.

Een interessante jonge dame en een stippeltjesjurk

MacGgregors liefde voor Citroën dateert uit zijn jeugd. Zijn ouders hadden een poedelkwekerij en bleven vaak contact houden met hun klanten. Een van die klanten reed DS en zijn vriendin had een kapsel als een bijenkorf. Ze droeg jurkjes met ‘polkadots’ erop. Stippels dus. De auto van zijn ouders was een oude Pontiac stationcar.

En die Pontiac die rook …. Nou ja: als een hondenkennel. De confrontatie met de DS was als die van een middeleeuwer met een ruimteschip.

In Canada zitten ook gewoon klassiekerhandelaren

In de tussentijd leren we van Bas dat de Canadese topklassiekers niet alleen bereden worden door bejaarde weduwes uit de betere wijken, maar dat er ook gewoon in gehandeld wordt. Naar aanleiding van al die informatie moeten liefhebbers van de tekenfilmserie ‘South Park’ hun mening over de Canadezen bij stellen.

Kerkauto’s en status

Die auto’s die uitgeweken Nederlanders in hun nieuwe vaderland kochten waren indertijd als lokale luxeauto/gezinsvervoer gekocht. Het zijn dan ook vaak niet de meest exotische auto’s. Maar als een in Canada ingeburgerde Nederlander zich een Amerikaan aanschafte, dan was dat doorgaans een V8 sedan. En die trots werd gekoesterd. Zo goed gekoesterd dat er veel in een bijzonder mooie staat zijn overgebleven in bezit van intussen ook al niet zo jonge weduwes. Die mensen wonen doorgaans in ‘all white community’s’, kleine, blanke dorpen. Of de eigenaar van de buitensporige – compleet werkende – Aston Martin Lagonda ook in zo’n wat conservatieve omgeving zit? Dat weten we niet. Maar we weten wel dat er lokaal nog veel minder uitbundige Britse klassiekers rondrijden of -staan.

En natuurlijk bestaan er nog warme banden met Frankrijk, want de Fransen waren eerder in Canada dan de Nederlanders. En die Fransen namen dan de liefde voor hun ‘eigen’ auto’s mee.

Het verschil in prijs en kwaliteit

In Het Buitenland zijn Nederlandse klassiekers erg gezocht vanwege hun hoge restauratiegraad en lage prijs. In Canada zijn veel klassiekers ook in een uitmuntende staat. Niet omdat ze gerestaureerd zijn, maar omdat er in Canada een milder klassiekerklimaat heerst, er niet gepekeld wordt en omdat de Canadezen hun auto’s – in staande tegenstelling met veel ‘Amerikanen’ – wel onderhoud aan hun auto’s (laten) uitvoeren. Bas stuurde wat foto’s van zo’n Canadese handelaar in klassieke auto’s. De indicatie is dat ze ongerestaureerd, erg mooi en ongeveer inclusief verscheping en zo wel wat goedkoper zijn dan ze hier zijn. Maar als je dan beseft dat je vriendelijke lokale klassiekereigenaar er ook nog wat op moet verdienen, dan snap je dat klassiekerhandelaren toch meer uit passie dan een streven naar rijkdom werken.

De Oldsmobile Toronado bij Blue Star Motors net over de brug in Noord Vancouver op de foto’s heeft een vraagprijs van $ 20.000 aan Canadese munten. Dat is zo’n € 14.000.  Omdat Canada meer Europees gericht is dan de US zijn, zijn er in de Canadese klassiekerhandel ook aardig wat Europese – lees Franse – klassiekers te vinden. En die zijn dan weer duurder dan dat je ze hier vindt.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Wel sneeuw, geen pekel