John Fitch staat bekend als pionier op het gebied van de veiligheid in de autosport. Zijn eerste passie was het vliegtuig. Geen wonder dat hij zich bij het uitbreken van de 2e Wereldoorlog direct als piloot meldde bij de Royal Air Force. Hij werd echter afgewezen.
Toen de Verenigde Staten in 1941 betrokken raakten, kreeg hij de kans zich in te schrijven bij de Amerikaanse luchtmacht, waar hij uitermate goed functioneerde. Hij was eerst actief in Afrika en direct daarna in Europa. Gestationeerd in de Britse hoofdstad voerde hij diverse bombardementsvluchten uit. Toen hij zijn eerste Messerschmidt ME262 neerhaalde, was zijn naam gevestigd. Kort voor het einde van de oorlog werd zijn Mustang P51 neergehaald door Duitse afweervuur. Hij overleefde de landing, maar werd direct gevangen genomen. Amper zeven jaar later werd hij de eerste Amerikaan die racete in het fabrieksteam van Mercedes-Benz, een actie die hem door zijn landgenoten niet in dank werd afgenomen. Hij brak het ijs met de (wijze?) tekst “Tijdens de oorlog was ik een soldaat, nu ben ik een coureur”. Zoals met zoveel Amerikaanse coureurs het geval was, begon zijn carrière in een MG TC. Hij bleek een heel goede coureur te zijn en werd opgemerkt door zijn landgenoot en multimiljonair Briggs Cunningham, die hem in 1951 inschreef voor de Grand Prix van Argentinië. Met een Allard won hij en kreeg zijn prijs uit handen van de legendarische Eva Peron, die hem zelfs kuste, iets waar hij altijd trots op is gebleven. Datzelfde jaar won hij het eerste National Championship van de Sports Car Club of America. Het jaar erop werd hij ‘fabrieksrijder voor Cunningham, maar raakte danig onder de indruk van het rivaliserende Mercedes-Benz team. Het was de toenmalige ‘chef’ Rudi Uhlenhaut al opgevallen dat Fitch een bijzondere coureur was, en uitnodigde hem uit eens op de Nürburgring te komen rijden in een 300SL. Wetend dat dit misschien zijn enige kans was, reed hij zijn twee rondjes uitermate snel. ‘Rennleiter’ Alfred Neubauer had misschien door dat Fitch op zijn snelst had gereden en meldde hem “Doe nog één rondje om zeker te weten dat dit geen toeval was”. Fitch wist er nog enkele seconden af te krijgen… Met de boodschap van Neubauer “Bedankt en u hoort nog wel van ons als er ergens iets te rijden is” vloog hij weer terug naar de States. John Fitch was een ongeduldig mens en wist Neubauer zo ver te krijgen met de 300SL in te schrijven voor de Carrera PanAmericana. Een team werd inderhaast samengesteld en fabrieksrijders als Juan Manuel Fangio, Karl Kling en Stirling Moss werden zijn teamgenoten… Hij won de race van 1952 niet, maar kreeg wel alle respect van Neubauer. Het hele verhaal achter John Fitch is buitengewoon interessant en verdient een keer een uitgebreider verhaal. De man heeft ontelbare successen geboekt, voor heel veel teams gereden (van Cunningham tot Mercedes-Benz, Chevrolet, Ferrari) en heel veel gedaan voor de autosport. Het ongeval op Le Mans in 1955 stemde tot nadenken. Er moest iets gebeuren om de racerij veilig(er) te maken! Zijn laatste publieke optreden was tijdens de 24 Uren van Le Mans in 2010. Als eregast aanwezig reed hij – als 93 jarige! – voor de start van de wedstrijd een rondje in de Corvette waarmee hij samen met zijn landgenoot Bob Grossman vijftig jaar daarvoor de eerste internationale overwinning op zijn naam schreef! Het hele team van het Corvette fabrieksteam van Fehan salueerde toen hij de auto na een paar rondjes weer voor de pitbox van het team parkeerde. Vrienden en kennissen zagen dat ‘Fitch’ na het overlijden van zijn echtgenote in 2009 eigenlijk geen zin meer had in het leven. Langzaam maar zeker ging het kaarsje uit. Geholpen door de bij hem geconstateerde kanker overleed in 2012 een legende en alweer was een puzzelstukje op zijn plaats gevallen.
