Sluitingsdatum novembernummer: 23 september
Ford Taunus 15M RS
Er is een lezer die zijn ogen heeft laten vallen op een Ford Taunus 15M RS, “een auto waar weinig tot geen informatie over is te vinden. Vooral de zere plekken interesseren mij het meest” liet hij ons weten. Hij heeft er namelijk een gevonden, een grijze-met-van-die-zwarte-strepen over de flanken. Of dat een echte RS – van Rally Sport (je moet het maar bedenken) – is of een ‘opgeleukte’ gewone Taunus is, dat werd niet duidelijk. Dat zouden wij eerst maar eens goed uitzoeken, want dat is mee waardebepalend… En dan, zo’n Taunus kan ook roesten, verschrikkelijk roesten. Nog afgezien van de spatborden en spatbordranden, is het eveneens verstandig de dorpels goed te inspecteren, evenals de onderzijde van de beide deuren en dan vooral aan de binnenzijde. De bevestigingspunten van de schokdempers aan de achterzijde, evenals roestvorming in de A-stijlen (waar de deurscharnieren aan vast zitten), de bevestigingspunten van de ‘voorpoten’ onder de motorkap – de binnenspatborden dus – en het plaatwerk onder de voorruit zijn allemaal plekken waar een zorgvuldige inspectie loont. Qua techniek en onderdelen hoeft u zich niet te verontrusten, het aanbod aan nieuwe en gebruikte onderdelen is groot. En daardoor goedkoop. Het aanbod is namelijk groter dan de vraag… Zelfs nieuw en origineel plaatwerk is nog te vinden. Hetzij via merkspecialisten, clubs en natuurlijk via het internet. Voor de RS-versie gebruikte Ford (veel) onderdelen uit andere seriemodellen. Speling op de besturing, lekkende schokdempers, dat zijn allemaal voorkomende ‘problemen’. Controleer ook even of de gemonteerde motor een inhoud heeft van 1,7 liter, te herleiden aan de hand van het motornummer… Die komt oorspronkelijk uit de Taunus 17M en is goed voor 70 respectievelijk – later – 75 pk. De Taunus 15M RS is maar van 1968 tot begin 1970 gebouwd.
Foto: ’n Ford Taunus 15M RS, is tegenwoordig knap zeldzaam. Vooral ‘n èchte
Heb voor hobby zo’n auto gehad, kon vlot met het verkeer mee, gebruikte 1:9. De stoelen waren prima, achter zat ik nooit, leek een beetje slapper, de vering van de auto was wat hard achter, auto helde meer dan een moderne, maar had wel een redelijke wegligging en een fijn stuurgedrag: was niet bekrachtigd, maar redelijk direct en ging soepel, veel lichter dan de Kadett-E combi uit 1989 die ik voor ‘gewoon’ had en ook net als de RS 910 kilo woog. Roest van mijn 15m viel mee, lastig was wel dat het schakeldeksel (?) kapot ging, en je de auto met de rukje aan een stang buiten uit z’n vier moest trekken, maar het onderdeel was via een hobbyclub te krijgen en alles deed het weer. De koppeling kon je binnen in de voetruimte – met de hand! – stellen met een grote plastic vleugelmoer.