Een zijspan als datingservice

Motorrijders worden vaak als bedreigend gezien. Mensen op klassieke motoren worden al wat minder fout gevonden, hoewel dijkhuisjes bewonende ex-Randstedelingen van linkse signatuur maar met voldoende geld het onverantwoord vinden qua milieu.

Maar een klassieke zijspan combinatie? Die wordt maatschappelijk breed gedragen vertederend gevonden. Als eigenaar van zo’n driewieler word je dan ook onbevangen door leden van alle momenteel bekende genders aangesproken. Dat maakt boodschappen doen soms tot een wat langdurige expeditie. Maar ach wat… het is gezellig.

Tijdens het inladen van een kratje boodschappen vroeg een prettig ogende jonge vrouw of ze wat mocht vragen. Dat vind ik altijd vreemd: vragen of je wat mag vragen. Want dat doe je op dat moment dan toch al?

Maar goed. “Of haar grootmoeder een keer mee zou mogen in de bak?“ Het leek me dat een grootmoeder zelf de tijd moet hebben gehad om zoiets te regelen. Het zat anders. De broer van de grootmoeder had zich ooit op de motor dood gereden. Dat had motorrijden binnen de familie tot taboe gemaakt. De – blijkbaar overleden – man van de grootmoeder was ook tegen motorrijden. Hij had een hartstilstand gekregen bij het jeu de boulen. Tja… als jeu de boulen al te enerverend voor je is…

We maakten een afspraak. De verbazend jeugdige grootmoeder was dan ook passend blij verrast. Ik kreeg het verhaal over haar broer nog een keer te horen en was benieuwd op wat voor motor hij had gereden. Dat werd niet duidelijk. Maar dat grootmoeder eigenlijk altijd motorliefhebster was geweest? Duidelijk!

Grootmoeder stapte in. Kleindochter ging op het achterste zweefzadel en hield zich giechelig vast aan de handgreep op de neus van het zadel. Ze was aan paardenzadels gewend. Maar dit was nieuw. We reden een toeristisch rondje. Dronken wat op het terras van de Waag in Doesburg. Het was een gezellig uitje. Grootmoeder en kleindochter waren aardige meiden. We noemden elkaar intussen ontspannen bij onze voornamen.

Terug op de thuisbasis werd er nog koffie gedaan. Grootmoeder Linde had genoten. Ze bedankte haar kleindochter voor het voorzetje en mij voor de rit. En ze bedacht dat ze na dit avontuur zelfs wel eens achter op een solofiets zou willen zitten…

Ik ben geen reisbureau, maar ik kende wel vaag een vriendelijke motorrijder wiens buddy al geruime tijd niet meer bevrouwd werd. De grootmoeder kreeg blosjes op haar wangen van alle mogelijkheden die opeens in het verschiet lagen. Ik zorgde ervoor dat de benodigde adressen werden uitgewisseld en ging verder lekker weer mijn gang.

Nu, twee jaar later, stond ik weer spullen in de zijspanbak te kiepen. Er kwam een breed met de armen zwaaiende vrouw op me afrennen. Ze leek me niet kwaadaardig. Dus ik wachtte af. Het bleek grootmoeder Linde te zijn.

Ondanks het rennen was ze niet buiten adem. Ze zag er stralend uit. Dat zei ik haar. “Dat komt allemaal door jou!” Die had ik niet aan zien komen. Maar qua vrouwenlogica zat er wat in. Ernst en Linde hadden elkaar na het zijspanavontuur ontmoet. Twee jaar geleden had ze een week moed lopen verzamelen. Op het moment dat ze Ernst wilde bellen ging de telefoon. Het was Ernst die haar opbelde. Ze maakten een afspraak voor de zo gewenste duozitrit.

Ze raakten aan de praat. En het bleek prettig te klikken. Ze waren op de motor, op de Honda Pan European van Ernst, op vakantie geweest. Naar Portugal. Het was fantastisch geweest. Dat was het moment dat ik zag hoe serieus Ernst de zaak opvatte. De Pan was zijn werkfiets. Om te genieten van het motorrijden had hij een Moto Guzzi LeMans 2. Maar blijkbaar had hij zitcomfort van zijn passagier belangrijker geacht dan zijn rijplezier op de ranke dikkerd uit Mandello.

Aanvullend nieuws was dat Linde net bij Ernst was ingetrokken en dat ze bezig was de zaak opnieuw in te richten. “En weet je wat ik zo leuk vond toen ik voor het eerst bij hem was?” Ik wist het niet. “Het was er best netjes. En hij had een motorfiets in de kamer staan!” Voor zover ik Ernst kende had hij opgeruimd voor zijn bezoek kwam. Maar dat van die motorfiets? Dat wist ik.

Intussen is er nog een lid van het vriendelijker geboetseerde geslacht dat ook een keer in een zijspan meewil. Ik weet nog niks over haar huwelijkse staat. Maar kijk toch eens rond of ik nog een motorrijder in de aanbieding heb. Die staat ingepland voor de komende lente.

Zijspanrijden maakt gelukkig