De Ducati 750 SS, Laverda SFC en Moto Guzzi Telaio Rosso. Dat zijn alle drie legendarische motorfietsen met als grootste overeenkomst dat er nu meer van zijn dan dat de respectievelijke fabrieken ooit hebben geproduceerd. Hoe onduidelijk de Italiaanse productiecijfers ook zijn.
De Ducati 750 SS
In Auto Motor Klassiek staat een uitgebreid verhaal over de Ducati 750 SS, de motor die Ducati van het randje van de vergetelheid haalde. Over die motorfietsen heeft Italo liefhebber Hans Smid een heel mooi verhaal in nummer 12 geschreven.
Bij het lezen van de tekst kwam er een herinnering boven. We stonden ooit om zo’n 750 SS heen. Hij was ZGAN en de trotse eigenaar was Fred, wiens liefde voor het geboorteland van zijn vrouw zo ver ging dat hij FIAT en Ducati reed. En nu had hij alles, zelfs zijn huwelijk op het spel gezet door zijn 750 SS te kopen.
We stonden er omheen als Japanse viercilinder rijders en we keken ernaar. We waren maar matig onder de indruk en gaven mild commentaar. De twee klappers waren: “Die sticker zit scheef” en “Er zit een vlieg in het polyester van de tophalf. Wanhopig door zoveel bot onbegrip riep Fred wanhopig: “Maar het is wel een Italiaanse vlieg!”
De toppers van toen
Motoren, zeldzame en succesvolle motoren zoals de Ducati 750 SS, Laverda SFC en Moto Guzzi Telaio Rosso worden al snel legendarisch en onbetaalbaar. En net als bij de heilloze privatisering resulteert het spanningsveld tussen vraag en aanbod in een flexibel stukje marktwerking. Kortom: Er zijn Slimme Henkies en dappere Willie Wortels die zelf aan de slag gaan om het aanbod van Ducati 750 SS, Laverda SFC en Moto Guzzi Telaio Rosso modellen te vergroten. Let wel: Dat gebeurt niet alleen met Italiaanse motorfietsen.
Er worden tot op dit moment ook nog zo goed als nieuwe en misschien zelfs beter dan echte Norton Commando racers aan geboden. Maar die zijn makkelijker te maken omdat de Britten niet aan details zoals speciale nummering van frames en carters deden. Ze zijn dus sneller als ‘echt’ te verkopen.
Namaken loont
Van de De Ducati 750 SS, Laverda SFC en Moto Guzzi Telaio Rosso zijn er elk honderden gemaakt. En denk dan eerder aan 500 dan aan 999 stuks. Een ‘replica’ die geboren is door een grote tank en een rearsetje aan het frame te hangen valt natuurlijk direct door de mand. Maar als er iemand de moeite heeft genomen om de hoek waar in de bougies in de koppen van een Laverda SFC steken aan te passen door de originele bougiegaten dicht te lassen en opnieuw te boren en te tappen? En het feit dat de meeste rode frames van Moto Guzzi’s 750 Sports van gewoon, in plaats van molybdeenstaal zijn? Dat is ook het verschil tussen heel duur en nog best duur.
Ach zo’n nagemaakte Ducati 750 SS, Laverda SFC of Moto Guzzi Telaio Rosso kan net zo mooi als een echte zijn. Je kunt er net zo op en van genieten. Maar wanneer zo’n topstuk voor de hoofdprijs is aangeschaft en dan een vervalsing blijkt? Dan kijk je er toch anders naar.
Heb deze verhaaltjes in allerlei variaties vanuit verschillende bronnen meermaals gehoord. Even uit een ander vaatje tappen? Zo kan ik ook broodschrijver worden.
Dag Jan, Drie lessen Italiaans waren blijkbaar niet genoeg. Maar ik was nog wat in shock. Net voor het maken van het nieuwsbericht was ik op het perkeerterrein bij het winkelcentrum omver gereden. Mijn Guzzi is gelukkig niet erg beschadigd. Hij kwam op mijn been terecht 🙁
Dolf, het is telaio, wat overigens aan het verhaal niets afdoet.