Het is 1973, het modebeeld geeft aan dat broeken vanaf de knie naar beneden wijde pijpen moeten hebben. Pink Floyd brengt de hit ‘The Dark Side of the Moon’ in de Top 10, Roger Moore is de nieuwe ‘007’. In Groot-Brittannië is Edward Heath minister president en het lijkt alsof iedere werknemer daar aan het staken is. British Leyland steelt in het tumult de show met de introductie van de Austin Allegro. In een wereld die misschien niet helemaal klaar was voor dit model, de opvolger van de uiterst populaire, maar inmiddels bedaagde Austin en Morris 1100/1300, de ADO16 bij ons bekend als de ‘Glider’. De tijd was, ondanks alle beste bedoelingen van de ontwerpers, niet rijp voor het wagentje. Toch werden er bijna 700.000 gebouwd. Desondanks staat het karretje nog steeds in de Top 10 van ’s werelds slechtste auto’s. De vormgeving was niet echt verkeerd, het zo geroemde, bijna rechthoekige, maar al snel niet meer leverbare ‘Quartic’ stuurwiel en de verschrikkelijk slechte kwaliteit bleven de Allegro achtervolgen. Het British Leyland consortium had de dood in de ogen en ‘men’ verweet de Allegro daar de oorzaak van te zijn. Ruim veertig jaar later, is de mening een beetje veranderd, het karretje heeft een schare trouwe liefhebbers die uiteindelijk ‘zweren’ bij de Allegro. Er was eigenlijk niets mis mee, maar in die jaren moest men er wel kritiek op hebben om mee te tellen… En nu? Er zijn er niet heel veel meer van over, de prijzen stijgen…

Foto: De Austin Allegro kende naast de twee – en vierdeurs ook nog een Estate en de peperdure variant die Vanden Plas heette…