De Triumph TR7, eind jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw de nachtmerrie van de toenmalige British Leyland dealer, heeft inmiddels bij liefhebbers een warme plek gekregen. En waarom ook niet? Decennia later behoren de belangrijkste mankementen tot het verleden.
Een TR7 moet echter nog steeds met beleid gereden worden en is nog steeds servicegevoelig. Mocht u plannen hebben om zo’n Triumph aan te schaffen, dan hebben wij voor u de volgende wetenswaardigheden. De TR7, een ontwerp dat onder leiding van Harris Mann tot stand kwam, werd van 1974 tot 1982 geproduceerd. In drie verschillende fabrieken. Vanwege het grote succes in de Verenigde Staten moest de introductie in Groot-Brittannië tot twee keer toe worden uitgesteld. Gedurende de productie werden verschillende modificaties toegepast. Zo kreeg de auto voor de Noord Amerikaanse markt vanaf februari 1977 standaard een vijf versnellingsbak. Ook de TR7 Sprint verscheen – in gelimiteerde oplage – op de markt. Een maand later wordt de vering aangepast en ligt de TR7 ongeveer twee-en-een-halve centimeter lager boven het wegdek. De zwarte wieldoppen worden vervangen door zilverkleurige sportwielen-look-a-likes. De groen en rode Schotse ruiten bekleding wordt leverbaar. Een schuifdak is een fabrieksoptie. In april 1977 maakt de Britse autowereld kennis met de TR7 Jubilee. In oktober 1977 wordt er in de fabriek in Speke ruim een half jaar gestaakt. Dit is niet alleen de doodsteek voor de Britse auto industrie, maar ook voor dit model Triumph. Ondanks deze handicap, verlaten toch nog 22.936 Triumphs de fabriekspoorten. Inmiddels is vanuit het Oosten al de doodsteek aan dit model toegebracht. Het toonaangevende Duitse autoblad <I>Auto Motor und Sport<P> hebben de Triumph aan de tand gevoeld. De motor gaat koken en loopt uiteindelijk vast… De totale productie, verdeeld over zeven jaren, doet de teller in 1981 stoppen bij 112.368 stuks. Mede door de slechte reputatie zijn daar anno heden bedroevend weinig van over…
