Tijd gaat snel. Klassiekerprijzen

Tijd gaat snel. Net als motorfietsen vroeger deden. Want toen reden we onbegrensd en altijd vol gas. De klassiekerprijzen gaan ook snel. En voor ons helaas niet snel omlaag.

Nu is dat prijzengedoe natuurlijk voor een del de waan van de dag. En als we klassiekerprijzen nu eens vergelijken met de huidige nieuwprijzen?

Dan valt het allemaal nogal mee.
Gisteravond zaten we daar wat over te filosoferen. Een Harley WLA/WLC had je voor 300 gulden.

Duizend gulden voor een gebruikte Bonneville? Dat was stevig betaald.

Wat vroege Japanners na een paar jaar waard waren? Peanuts.

Heel veel van onze eerste motoren zaten in de prijsklasse tot die 1000 gulden. De motoren waren gebruikt. En wij hadden geen geld.  Later pas twintig, dertig jaar later was zo’n machine niet meer gewoon ‘oud’, maar en gezochte klassieker waarvoor je niet meer op elke motorsloop voor een paar piek alle denkbare – en en paar ondenkbare – onderdelen voor kon scoren.

Uit eigen kring zien we de zaak zich herhalen.
Nu kopen de schaarse jonge motorrijders voor een paar honderd euro een prima motor. Niet hun droommotor, maar een motor die ze kunnen betalen, waar ze blij mee zijn en waar ze op kunnen rijden.

Wat zullen die over dertig jaar schrikken als ze zien wat de motor uit hun jeugd dan waard is.