Amerika had Christina, de orkaan. Wij kregen op een paar lijnen de volle mep van KPN, de digitale storing.
De afhankelijkheid van techniek is niet nieuw. Bij de Opel Olpympia uit 1959 die mijn vader als company car reed, in de hele straat stonden toen drie auto’s, moest vanaf oktober elke avond de verdelerkap mee naar binnen om op de schoorsteen te overnachten.
Maar ook toen ging de familie in de herfst naar de Ardennen. Dat had een hoop redenen en was voor mijn broertje en mij altijd een avontuur. De eerste dag tot aan Luik, de tweede dag om Luik uit te komen, en dan nog een uurtje naar de plaats van bestemming.
De Ardennen zijn inmiddels dat stuk heuvelland waar je op weg naar het zuiden door raast. Maar daar doe je jezelf mee te kort. Wij gaan er nog regelmatig naar toe, niet via booking.com, maar met de ervaring van jaren en soms nog steeds gewoon op goed geluk.
We hebben er intussen vrienden gemaakt. En vrienden verloren. We voelen ons verbonden met de Ardennen.
Ardennerleed
Het voornaamste middel van bestaan in Wallonië? Dat zijn euro’s. En die euro’s worden rijkelijk via Vlaanderen en Brussel verstrekt. Edu leeft er van. We ontmoetten hem een jaar of tien geleden voor het eerst. Hij woont in een onverklaarbaar bewoonde woning buiten een klein dorp. Geen gas, water of elektra. Er staat een groot, antiek, houtgestookt fornuis in de tuin.
Edu stroopt en rommelt. Buiten de bouwval met zijn basale uitrusting heeft hij twee jachtgeweren. Één juxaposé exemplaar met de lopen naast elkaar, een superposé met de lopen onder elkaar en een FN pistool dat in de jaren vijftig bij de Nederlandse officieren bekend was om het feit dat het ding in elk geval goed was voor een vrije worp als de zaak weer eens blokkeerde.
Bovendien heeft Edu de beschikking over de moeder van alle Suzuki DR400’s. Zijn reikwijdte is ongeveer dertig kilometer om zijn grot. Dat is voldoende. De Honda kan ook niet veel meer aan. Als we elkaar zien is de standaarddeal dat wij zorgen voor vier flessen rode wijn. Twee flessen voor het gestroopte gebraad. En twee voor de kok onder het koken. Deze keer hadden we om onze tienjarige vriendschap te vieren een magnifieke fles cognac gescoord. Via Wally, die onbevangen handelt in gedestilleerd en sigaretten zonder banderollen. Wallie rijdt een heel nette Harley-Davidson van zijn kleine winstjes. Bij de Kringloop waren er vier geslepen cognacglazen verworven. Oud, stijlvol en toch maar twee duppies per stuk.
Edu was oprecht blij ons te zien. Voornamelijk omdat twee flessen plus twee flessen via ons altijd vijf flessen zijn.
Hij had nog maar gisteren een zwijnebig met het formaat van een middenklasse hond uit zijn lijden verlost. In een bos rondscharrelen moet ondraaglijk voor zo’n dier zijn. Zwijn zou het worden. Edu ging zijn kolossale Flinstone fornuis opstoken met hele stukken Ardennen, onthoofdde de eerste fles wijn met een klap op de rand van dat fornuis.
Wij gingen nog even rondneuzen tot etenstijd. De maaltijd was zoals altijd: eenvoudig, eerlijk en heerlijk. Met zelfgeschoten bospaddestoelen over de ge-euthanasieerde big. Na de maaltijd toverden we de megabottle eenentwintigsterren cognac en de glaasjes tevoorschijn.
Edu pakte een glas op. Droomde zichtbaar weg en barstte in een oorverdovend snotterig gejank uit. Toen hij weer wat in orde was vroegen we hem voorzichtig naar het wat en waarom.
Edu vertelde dat hij van goeden huize was. Ooit getrouwd was geweest. Zulke glaasjes zaten er in net zo ooit in de uitzet van zijn vrouw. In een dronken bui zijn zoontje had overreden. Had een black out gekregen. Toen hij uit het ziekenhuis, lees ‘de inrichting’ kwam, was hij een paria voor zijn familie. Zijn vrouw en twee kinderen waren weg. Zijn vrouw had scheiding aangevraagd en gekregen. De bemoeienissen van haar welgestelde familie hadden die actie bespoedigd. Edu had zijn familie nooit meer gezien. We schonken nog eens in. Toasten op onze droevige vriend Édouard de Beauraing. Hij glimlachte alweer.
RIP: Édouard de Beauraing, 1962/2012
