MZ ETZ ’s. Handelaar in ex-overheids motorfietsen Gerrit Kranenberg weet er alles van: “Ze hebben alles voor bijna niks verkocht. En nu willen ze het terug”.
Ostalgie
De naam voor die trend is: ‘Ostalgie’, de weemoed naar de tijden van de DDR, van Oost Duitsland, toen het leven voor veel Duitsers beter was dan na de val van de Muur. Gerrit heeft in die vroege dagen van vrijheid enorm veel MZ’s en onderdelen daar voor gekocht. Dat was in de tijd dat MZ rijders M/V hier of Farmlastige studenten-, of wat excentrieke burgers waren.
Intussen zijn de MZ ETZ ’s ((Einzylinder-Telegabel-Zentralrohrrahmen) gewild in het voormalige Oostblok en serieus geld waard onder de Cubaanse vluchtelingen in the States die ook afnemers van onderdelen zijn. Die onderdelen gaan dan weer naar Cuba om de vloot daar nog lopende MZ’s draaiend te houden.
Hier is de populariteit van de dapper walmende en heerlijk zuiver klinkende tweetakters met hun meterslange uitlaatdemper voorzichtig stijgend. En de MZ ETZ ’s zijn in dat aanbod, en bij die vraag, de meest inzetbare MZ’s. De originele exportmodellen zijn trouwens voorzien van een meng automaat die het zelf benzine en olie mengen overbodig maakt.
Degelijk, niet geraffineerd
De voormalige Oost Duitser is geheel volgens zijn tijd geen hoogstandje van geraffineerde vormgeving en afwerking. Maar zo’n MZ is een heerlijk gedateerd ding dat nog steeds niet veel kost, goedkoop en eenvoudig te onderhouden is en prima geschikt blijft voor dagelijks gebruik.
Zo’n klassiek opgebouwde tweetakt 250 cc eencilinder is natuurlijk geen pk pakhuis. Maar bij een verkeerslicht ben je er wel als eerste mee weg en met het huidige verkeersbeeld ben je er op de snelweg ook geen rijdende afzetting mee. Dat wordt trouwens anders wanneer je een officieel toegelaten zijspan aan zo’n motorfietsje plakt. Blijf dan op de secundaire wegen. En ontspan. Op goede, moderne banden is het rijwielgedeelte mooi in balans met de mogelijkheden en het karakter van zo’n MZ. Een MZ is niet gemaakt om in het beste bochtenwerk met de voetsteunen door het asfalt te ploegen. Maar als prettige toerfiets voldoet hij prima. Ook qua comfort. In zijn tijd maakte de firma Wildschrei overigens 300 cc sets voor deze vriendelijke scharrelaars. Later, toen het Turkse Kanuni de MZ tweetaktlijn had over genomen was die mogelijkheid er ook. De 50 cc extra werd voornamelijk gewaardeerd door zijspanrijders.
De betrouwbaarheid
MZ ETZ ’s zijn betrouwbaar. Zeker nu de overlevende exemplaren doorgaans van kwalitatief beter, ‘westerse’ of Japanse lagers zijn voorzien. Storingen zijn vaak klein en vertederend. Een beetje MZ rijder lost ze zelf op. Ga bij de zuiger uit van een levensduur van zo’n 30.000+ km. Daarna moet er doorgaans een overmaat in. Zolang de krukas nog geen axiale speling heeft ( dynamodeksel rechts afnemen) zijn de lagers er van nog goed. De verbinding tussen cilinder en carburateur is gevoelig voor lekkage waardoor het mengsel veel te arm wordt. En dat ontaardt dan is een klemmer of vastloper. Lak en chroom zijn nogal onderhoudsgevoelig en de spullen die MZ van toeleveranciers betrok waren ook niet allemaal even goed. Maar met een goede accu, westerse of nog oostelijker lagers in de wielnaven en de krukas, goede bougies, een degelijke knipperlicht automaat en goede schokdempers achter is zo’n voormalige ‘Genosse’ een prima metgezel.
Denk voor een gaaf tot mooi burger exemplaar aan prijzen kort om de € 2.000. En die prijzen zijn stijgend.
Ik vergeet nooit het artikel in Auto Bild van kort na de Wende waarin een artikel stond over de verkoop van ex Volks Armee MZ motorfietsen. De prijs van al dit moois: 98 Mark! Geheel rijklaar met kenteken en alle papieren.
En hier,in Dieren (Gld) Haalde Gekra die MZ’s en de ondedelen daar voor bij bosjes op. Gerrit had op een gegeven moment ongeveer 100 ton aan onderdelen liggen.