Leven in de marge: een Chang kopklepper – column

Na een gesprek met een Vlaamse collega sloeg die me joviaal op de schouder: “Maar wittege wadde gij zijt? Gij zijt ‘nen echte marginaal!” Een krabbelaar in de kantlijn. Ik zag het als compliment en voer de titel als geuzennaam. In een wereld die steeds dazer wordt en waarin voor een MV 600 viercilinder € 1.000.000 wordt gevraagd. Waar moderne motorfietsen juichend worden voorgesteld als ‘het ideale platform voor je smartphone’? Daar haak ik af. En tot mijn troost ben ik niet de enige vluchteling uit die wereld. Eerst uit geldgebrek en later uit overtuiging hebben een paar mensen en ik mild glimlachend verkozen onze liefde te richten op klassieke underdogs.

Die geven een optimaal rendement van domme schik ten opzichte van het geïnvesteerde kapitaal. Het gevaar bestaat wel dat je daarbij wordt ingehaald door de tijd. Nog maar iets van een kwart eeuw geleden kocht ik twee aardig goede M72 solofietsen voor 500 gulden. Een mooi exemplaar brengt inmiddels al zo’n € 5.000 op.

Chang Jiang 750 cc

Maar in het zompige ondersegment van de markt blijven altijd wel dingen te spelen en te doen. Tijdens een bezoek aan het meest onwaarschijnlijk vertederende soort van bedrijf, Loods 8 in Arnhem, troffen mijn kameraad van oudsher Ernie en ik het losjes – met houtslotbouten! – in elkaar gezette soort van kadaver van een Chang Jiang 750 cc kopklepper uit wat later bleek 1985. We stonden erbij en giechelden wat. De Chang Jiang verbijsterde ons.

De fabriek was ooit begonnen met de productie van de voormalig Russische IMZ en KMZ 750 cc zijkleppers die op hun beurt weer kopieën van de BMW R71 waren. Maar de Chinezen hadden het daarbij niet gelaten. Deze Chang was duidelijk geëvolueerd. Uiterlijk leek hij bijna een soort van precies ongeveer op een BMW R75/5. Dan praat je over een ontwerp uit de eind jaren zestig. Het motorblok was duidelijk meer dan geïnspireerd op de BMW’s van de jaren vijftig. En de transmissie? Die moet uit de jaren veertig zijn gekomen. Kritische geesten zouden afkeurend zeggen dat de kopie slordig en liefdeloos was uitgevoerd. En daar zouden die mopperpotten dik gelijk in hebben.

Vrijblijvend met de aanhanger op pad

Als met al gingen er nog een paar bezoeken aan Kiat Que en iets van een half jaar overheen. En inmiddels was de Chang Jiang buiten onder een gehavend dekkleed terechtgekomen. Kiat mompelde dat het ding eigenlijk wel eens weg mocht. Hij had het spul in een opwelling gekocht. Maar blijkbaar was hij de enige die dat gevoel kreeg bij het bekijken van de afhaalchinees.
Tijdens een nog later bezoek was het dekkleed voor zichzelf begonnen en stond de Chang regenwater te vangen. Later op de avond hadden mijn kameraad en ik wat broeierig emailcontact. We besloten nog eens onbevangen en vrijblijvend naar de Chang te gaan kijken. Dat je bij het geheel vrijblijvend naar een project kijken voor de zekerheid de aanhanger aankoppelt en checkt of er spanbanden aan boord zijn? Dat zijn details!

Onze oude bekende stond nog steeds op betere tijden te wachten. Op achteloze toon vroegen we Kiat of er misschien nog zooi bijzat. Er bleek een bananendoos zooi bij te zitten. Intussen zag ik mezelf al als eigenaar en keek eens beter, maar geheel ‘vrijblijvend’ naar mijn mogelijke bezit. In dit soort gevallen zijn vrienden goud waard. Want kameraad Ernie maakte kalmerende en relativerende geluiden. Maar hij keek er vertederd bij. Om een beetje binnen de tekstlengte van dit stukje te blijven: De Chang werd van losse onderdelen ontdaan en ging op de hanger. Voor € 500. Thuis werd de inhoud van de bananendoos uitgestald en dat viel mee.

Alleen de kabelboom – mijn zwakke punt – was zo gesnoeid dat hij niet te redden was. Het niet rondgaan van het blok werd verklaard toen de koppelingsplaten uit de doos kwamen.
Natuurlijk moet de schommelarm voorvork vervangen worden door een telescoop. Want de Chang blijft een tweewieler. Maar dat lijkt een deal waar Richard Busweiler wel oren naar heeft. Er moet gekeken worden of een buddy overtrekje van een BMW dat past. Er is iets raars met de uitlaatbochten.

Ik ga eerst eens te rade bij Richard Busweiler en Ben van Helden. Wordt vervolgd.