Ooit, lang geleden… Toen was er het ANWB-blad Promotor. Promotor had in de begindagen een prettige, onbevangen, wat wakkere insteek. Daarbij paste de bouw van de PromotorMotor. Dat was een op de Vehikel gekochte opknapper, een slordige XS650. Ik mocht de verbouwing helemaal naar eigen smaak doen. En de rekeningen mochten naar het blad. Maar feitelijk kwam het er op neer dat de spullen gratis waren als de leverancier werd genoemd. Dat leidde maar in één geval tot misverstanden achteraf. In elk nummer stond een verhaal over de actuele stand van zaken. De toegevoegde waarde was dat allerlei mensen, dingen en gedoe in de kantlijn van het hele bouwproces ook in de teksten werden meegenomen. Daarmee was de serie verhalen iets als een sitcom of zo. En aan het eind van de rit was de ProMotormotor de betaling voor mijn werk. Indertijd vond ik dat een prima deal. Want ik verdiende het geld voor mijn levensonderhoud toen nog op een andere manier.
Maar wat bleek was dat de lezers de verhaaltjes erg leuk vonden
Er was natuurlijk interesse voor de motor en de techniek, maar de mensen die in het verhaal genoemd werden, die waren blijkbaar ook aansprekend. Toenmalig buurmeisje Suus bestond echt en kreeg zelfs fanmail. En dat de leveranciers gewoon met naam en toenaam als mensen werden geportretteerd, dat bleek marketingtechnisch ook nogal goed uit te pakken.
De luxe tijden
Daarna kwam er een periode dat ik als motorjournalist modepresentaties in mooie streken bijwoonde. Dat was de tijd dat ik vooral veel collega-journalisten en PR-mensen tegenkwam. Allemaal professionals onder elkaar die wisten hoe de hazen liepen. In die club broodschrijvers, fabrikanten en importeurs zaten ook kleurrijke types. Maar ook die wereld is aanzienlijk verbraafd. En in plaats van een mooie, georganiseerde persreis om een nieuwe motor ergens fijn aan de tand te voelen begonnen de persmappen van de importeurs zo perfect te worden dat ze steeds vaker de trips vervingen of verkorten.
Saai…
En intussen zijn motortests gewoon een opsomming over de mogelijkheden van Hogere Elektronica. Ik heb serieus afgehaakt. Maar de afgelopen 25 jaar heb ik de pret in het motorwereldje gehouden door ouwe Guzzi’s en Urals te rijden. Dat zijn motorfietsen in een setting van mensen en machines waar nog geen dikke laag standaard marketingsaus over is geklotst of gekotst. Er is een verzekeraar (geloof ik) die als strijdkreet heeft: “Als je maar lang genoeg gewoon blijft, dan word je vanzelf bijzonder”. Dat lijkt dus echt zo te zijn. Natuurlijk zijn er in 25 jaar dingen veranderd. Maar bij mannen Jan Robers, Teun Beuzel. Kiiat Qua, Gert Kranenberg, Gerrit Dijkshoorn. Oebele Herder, Rob van Remmerswaal, Cees Cornwall (VMax!), Alex Jansen, Richard Busweiler en gelukkig nog een hele rits anderen is de essentie gebleven. Ze zijn dappere eenmans bedrijven, vriendelijk, en weten waar ze het over hebben. Alleen Richard heeft het onlangs – op zijn eigen voorwaarden – geschopt tot officieel Ural dealer. En dat was dan niet eens uit ambitie, maar omdat het hem zo’n leuk idee leek. En er leek een markt te zijn voor mensen die wel retro, maar niet ‘oud’ wilden rijden. Voor die tweede club zet Richard jaarlijks zo 80-100 gebruikte Russen weg. Als dealer heeft hij er u al vijf nieuwe verkocht. En zaterdag wordt er tussen de middag nog steeds kibbeling gehaald.
Als je ouder wordt en je blijft motor rijden, dan kan je insteek veranderen
Je hoeft niet direct een fossiel te worden. Maar als er zelfs in een motorblad staat dat de testrijder niet zou weten wat er zou gebeuren als hij alle digitale voorbehoedsmiddelen uit zou zetten? Dan stap ik blij van zin vooruit, het verleden in. En de suggestie van een ex-Promotorlezer om het verhaal van de geadopteerde Chang in de stijl van de ProMotormotor te doen voor AMK?
Ik denk niet dat dat veel toevoegt. Het ProMotorverhaal was meer porno voor dromers. De klassiekerliefhebbers die ik ken hoeven niet zoveel franje aan het kleed. Want ze hebben zelf een echt leven. En laten we dat koesteren. Maar op die Chang kom ik best nog wel eens terug. Want dat is en blijft een raar konijn.
Lees meer columns via deze link.
Lees meer verhalen over klassieke motoren via deze link.
Als je ouder wordt en je blijft motorrijden dan kan je insteek veranderen. Ja daar moet ik wel op reageren. Omdat ik nu eindelijk toe ben aan een motorfiets met zijwieltjes is mijn insteek inderdaad veranderd. Ik ben auto gaan rijden! Nee geen voertuig met anorexia als het op de consumptie aan komt en ook geen elektrische haardroogkap die je om de 300 km moet opladen. Gewoon een oude Engelse sportauto van het merk Triumph. Jawel deze motorjournalist beweegt zich tegenwoordig voort in een heuse TR6. Is ook een soort motorfiets maar dan met 4 wielen. En nee mijne dames en heren wacht nog even met de braakneigingen, want er staat ook nog een Nimbus in de hoek. En daar wil ik het over hebben. Aangespoord door de leuke motor verhalen van mijn hoog gewaardeerde collega Dolf Peters (hallo Dolf) voel ik mij geroepen om de Nimbus eens in het zonnetje te zetten. Ik zal spoedig contact op nemen met de redactie van AMK en hun op eerbiedwaardige wijze vragen of er behoefte is aan deze 4 cilinder. Desgewenst voorzie ik hem dan van zijwielen en trapondersteuning of stop ik een stekker in de muur al was het maar om er mijn gehoorapparaten mee op te laden. Want 1 ding moet u weten. Na dertig jaar megafoon geschal uit mijn Norton Manx is het gehoor er niet op vooruit gegaan. Maar goed daar trekt een Nimbus zich niets van aan.
Mooi verhaal Dolf. Ze bestaan inderdaad nog, die eenmanszaken waar je kwaliteit voor je geld krijgt.
een te dikke vinger of slechte oog hand coordinatie maken twintig jaar wel heel erg lang
Gezelligheid kent geen tijd
Grappig omdat na een Indian Scout en een oude Electra die uit Brazilie kwam en 209 jaar in een vochtige schuur stond is nu bij ons in de club het huidige sleutelproject een XS. Die ziet er iets minder uit als op de foto maar die zal best weer goed komen.
Mooi verhaal weer Dolf. Dat van die verzekeringsspreuk brengt me het volgende in herinnering: een collega merkte eens op dat mijn werkgever was “klein gebleven door weg te geven” Ik heb hem maar gecorrigeerd met “klein gebleven door echte service te geven”….(en de nota niet met een vork geschreven)
Dan maar klein!
“Als je maar lang genoeg gewoon blijft, dan word je vanzelf bijzonder”, met een schuin oog afgekeken van “Als je maar lang genoeg ouderwets blijft, wordt je vanzelf weer een keer modern”. Aldus de zanger (wegens zijn onafscheidelijke rode hanenkam) van een niet nader te noemen, nog steeds bestaande punkband.
Chang in de stijl van de ProMotormotor te doen voor AMK lijkt me best wel leuk, wij zijn niet allemaal experts en echte “doehetzelvers”. Inkijk in de keuken geeft ons mogelijk inspiratie :).
bijgaand een foto van de vele projectjes waarmee ik heb geworsteld
Bedankt voor de bemoedigende woorden. En gefeliciteerd met je goeie smaak qua projectjes!
gewoon een vraag : Is hr. Dolf Peeters wel eens naar een elefantentreffen geweest ?
Of misschien heb ik dat verhaal al gemist. In welk geval ik mijn kopie zal moeten bestellen.
Jawel. Dat was lang geleden en koud. Zo koud dat ik het succesvol uit mijn systeem heb verdreven. Maar daarna heb ik een Husky Difi thermo overall gekocht. Maar als het over kou gaat, dan stuur ik straks wel even een tekstje. Denk daarbij ´langer´en ´erger´en je hebt het Elefantentreffen
Wauw ,mijn oude Yamaha TX 750 op de foto,ook nog in dezelfde kleur.
Helaas als slagroomklopper een olie verbruik van 1,5 liter op 150 km.toen maar ingeruild.had hem moeten houden,jaren later iemand gesproken die er nog steeds op reed olieverbruik nihil.vw zuigers en veren scheen de oplossing te zijn en als ik het me goed herinner synthetische olie erin.
Dat had toch iets meer voeten in de aarde dan zuigers en veren alleen. Maar inderdaad schijnen de weinige TX-en die er nog over zijn het nu met veel betere olie maar toch ook met een andere rijstijl het goed te doen. Naast een rits van aanpassingen. En dan is het nagenoeg trillingvrij rijden t.o.v. een XS650 verre te prefereren. Daarnaast nog eens een van de mooiste japanse fietsen met klassieke lijnen, voordat de hoekigheid in styling en de gietwielen hun brute intrede deden. Een exclusieve klassieker!
Bingo!
Ik hoorde: De beste motorfiets die BSA nooit gemaakt heeft
Spijt komt altijd achter af. Rob Remmerswaal van Wisper Classics heeft nog mooie Yamaha twins staan. In de schuur. Nog niet op de site. Volgens mij wil hij ze stiekem gewoon niet kwijt
Het is van alle tijden dat je motor/auto* op papier vooral moet imponeren..in reallife moet het beestje gewoon vreten voor de kost.
Leuk als je nieuwe Kawahoyaki 300pk heeft, maar er zijn maar weinig mannen die dan ruiterlijk het ESP-ABS-TC-rijmodi verhaal opdreunen die jou helpen de zaak een beetje te beteugelen…
Als de rijinstructeur op de duozit meerijdt en stiekum meeremt of gas bijgeeft.
Laat mij dan maar op oud ijzer rondboemelen; als dat vaudgaat ga ik gewoon op m’n bek..
That’s the spirit!