Garagedagen zijn goud waard

Een paar weken geleden was ik in Schalsum, bij mijn klassiekervrienden Peter, Thomas en Arnold. In het kleine dorpje, onder de rook van Franeker, ontstaat op dit moment iets moois. De meest recente aanwinst van Thomas- de VW 1303 LS Cabriolet- ondergaat een metamorfose en is op weg om één van de mooiste exemplaren van Nederland te worden. Daar was ik laatst getuige van tijdens een heerlijke garagedag.

Een dag of een middag in een werkplaats rondlopen en een bijdrage leveren aan een reparatie of een restauratie, hoe klein ook. Vanaf mijn jongere jaren vind ik dat al een heel aangename bezigheid, zoals ik ook graag op sloperijen rondliep. De demontagebedrijven van destijds waren de ideale gelegenheid om nog even in een auto te gaan zitten. De slopers waren al lang geen kandidaat meer om terug te keren binnen het verkeersbeeld. Het definitieve afscheid van de weg markeerde voor mij altijd het begin van de droom, om ooit een auto in eigendom te krijgen. De auto’s waren gebruikt, aan het einde van hun levenscyclus. Maar nog meer dan de nieuwe auto’s in de etalages- zij stonden aan het begin van hun carrière- spraken zij mij aan. Zij hadden er een levensgeschiedenis opzitten, en de functie vervuld waarvoor zij werden gebouwd.

Ik liep altijd graag tussen de auto’s, en vond het een heerlijk fenomeen om te zien hoe zij werden onderhouden. In Wieringerwerf pakte ik wel eens een middagje mee in de garage van Jan Hoogendijk. In de werkplaats aan de voorkant van de oude loods leerde ik, om een oliewissel te doen, vloeistoffen te vervangen en een lampje te verwisselen. En dan hielp ik bijvoorbeeld ook- terwijl de gebroeders Kempe met een schier ongecompliceerd zelfvertrouwen het echte sleutelwerk deden- met het ontluchten van het remsysteem. Schijnbaar simpele zaken. Maar als ik dan de door mij gewassen Taunus TC2, de zes-en zeventiger Passat driedeurs, of de Peugeot 305 GRD door het dorp zag rijden, dan voelde ik mij wel trots. “Daar heb ik ook aan gewerkt”, dacht ik dan. Mooie middagen waren dat, die steevast werden beloond met een klein bedragje en heerlijk gebak van Buwalda uit Wieringerwerf.

Dát gevoel heb ik altijd gehouden, en in Schalsum is dat regelmatig naar boven gekomen. Ooit beleefden Peter en ik een mooie garagedag toen wij aan de Jetta sleutelden. Aan een distributieriem kom ik niet, dat durf ik simpel gesteld niet aan. Maar toch: het idee om samen te werken aan een auto -die na zo’n dag weer fris aanvoelt- is heerlijk. Met de Saab 96 hadden we hetzelfde. Peter is niet iemand die snel het werk uit handen geeft, maar om samen euveltjes te ontdekken en de juiste conclusies te trekken blijft mooi. Ook omdat die bevindingen leiden tot een betere technische conditie.

In de aanloop naar de feestdagen van 2024 ontstond een lijstje met vervangingsonderdelen, en het plezier om deze te bestellen was groot. Op weg naar de vervolmaking. In het aankomende voorjaar komt de Saab ook cosmetisch aan de beurt. Het UV-licht in de garage in Schalsum legde een paar potentiële roest gevaren bloot. Dat is niet erg, je weet dat dat bij een klassieker uit 1978 voorkomt. Zoals ook de dynamo de geest heeft gegeven. En terwijl ik het schrijf, kan ik niet wachten om dat goedmoedige Ford 1.5 V4 geluid weer tot mij te nemen.

En laatst had ik dus weer zo’n dag, waarin Peter en Thomas het grote werk aan de Volkswagen 1303 LS Cabriolet uitvoerden, en Arnold en ik assisteerden. De elektra werd voor elkaar gebracht, de startmotor werd gemonteerd, de motorruimte van de open Kever kreeg zijn nieuwe bekleding, en de 1592 cc motor kreeg zijn plekje achterin de carrosserie, die eerder werd verenigd met een prachtige nieuwe signaaloranje laklaag. Zo kwam de VW weer een stapje dichter bij de terugkeer op de Nederlandse wegen.

Zulke dagen zijn goud waard. Omdat je binnen een kameraadschappelijke setting bezig bent met een gezamenlijke passie, die je doet beseffen dat je leeft. Dat je mooie mensen om je heen hebt, met wie je veel plezier beleeft. En dat je nooit te oud bent, om te leren.