‘Vroeger’, toen automobielen nog niet voorzien waren van clignoteurs – alweer enkele decennia knipperlichten of richtingaanwijzers geheten – moest de chauffeur het veranderen van richting aangeven
middels handsignalen. Die gebaren moesten (aan)geleerd worden en bij het afrijden voor het toen ook al felbegeerde rijdiploma ook gebezigd worden. Een heel ritueel. Bij slecht weer en kou, werd het in het toch al niet zo prettig verwarmde voertuig nog frisser omdat het raampje aan chauffeurszijde helemaal naar beneden moest worden gedraaid, dan wel worden opengeschoven. Het spreekt voor zich dat de buitenboord gehangen arm dan behoorlijk nat en koud werd; moest er veel richting worden aangegeven dan werd alles natter en kouder. De tijd schreed voort, de arm van de chauffeur werd vervangen door een op het voertuig gemonteerde ‘stok’ met daaraan bevestigd een ‘hand(je)’. In vele gevallen moest het chauffeursraam nog steeds helemaal open geschoven dan wel naar beneden gedraaid worden. Dat waren nog eens tijden… Dergelijke apparatuur was een kort leven beschoren, want toen werd de (verlichte) ‘vinger’ uitgevonden. De-stok-met-handje is daarom aanzienlijk minder bekend. Ook in klassiekerkringen. En laten wij nu in Groot-Brittannië een hoogbejaarde vrachtwagen tegenkomen waarop nog zo’n stok-met-handje bevestigd was. Een Ford 85 uit 1939 voorzien van een zogenaamde flat head V8. Dit model stond ook bekend als ’barrel front’. Waarom? Dat laat zich niet moeilijk raden als u de neus ziet. Het model van een ‘ton’… Overigens was dit nog een mooi restauratieobject. Helaas, was net verkocht voor £ 2.500 oftewel 3 mille aan euro’s. Mooi pech?