Een oude bekende

Omdat we niet met van die bewezen nutteloze maskertjes lopen herkenden we elkaar

“Jij bent toch…?” Een jaar of veertig sinds de laatste ontmoeting was er even twijfel. Maar jawel: “Wij waren het.”

En blijkbaar was in elk geval een deel van de interesse van toen gebleven, want we troffen elkaar bij het undercover Mekka van MZ en Hercules liefhebbers, het onovertroffen Gekra in Dieren. CEO Gerrit Kranenburg keek tevreden vanonder zijn blauwe pet en zei: “Als jullie gaan bijpraten willen jullie vast wel thee”.

Maarten bleek niet tot twee weken na zijn dood te hoeven blijven werken als freelancer. Na onze gedeelde motortijd had hij zijn studie afgemaakt. Hij was in de pharma terecht gekomen, had prettig geleefd en carrière gemaakt en nu zat hij op een riant pensioen. Hij was daarmee de zoveelste pensionado die tevreden concludeerde dat hij het nu zo druk had dat hij het zich niet kon voorstellen dat hij ooit tijd had gehad om te werken. En hij had het motorrijden ook weer opgepakt.

We haalden wat herinneringen op waarvan elke hesdragende  Moderne Motorrijder nu schilfertjes tussen de vingers zou krijgen

De keer dat hij prettig doorgerookt een VW bus voor een kangoeroe aanzag en besloot dat hij dat beest dood wilde rijden. Hij had toen een aardig tijdje in tractie gelegen. Tijdens ziekenhuisbezoeken smokkelden we whiskey mee naar binnen. Dat deed wonderen voor zijn nachtrust en bloeddruk. De keer dat een gezamenlijk vriendje met zijn Suzuki T500 achterop een Ford Taunus knalde, over het dak rolde, voor de auto neer kwam en overreden werd door dezelfde Taunus.. Het vriendinnetje van weer een ander die de motor van haar lief in de fik stak nadat ze haar vriend met een ander had zien kussen. De keer dat we ’s avonds een akker in de Ardennen overstaken en in de losse aarde kwamen vast te zitten. In het donker zagen we verderop de kerktoren van het dorp dat we zochten. We besloten dat het een goeie dag was geweest en sliepen op de vers geploegde grond naast onze motoren.

De keer dat Gekke Fredje – die vanwege zijn drankgebruik op dagelijkse basis ook wel ‘Kratje’ werd genoemd en feitelijk een oude, dubbele en heel chique naam had – zijn Norton in zijn kamer had gestart in de hoop dat het geluid van de stationair draaiende twin hem wel in slaap zou zingen. De onderdelen beheerder van een Britse merkclub die geld uit de clubkas stal voor zijn eigen handel en daarom met enige regelmaat in elkaar werd geslagen. Maar hij bleef in functie. Want niemand kon zo goed aan goedkope onderdelen komen. Op de Vrouw Juttestraat zat HDCU, die club bestond uit studenten en bouwvakkers. De grap was daarom van je rijdende Liberator af te stappen en je eerste pils op hebben voordat je motor stil lag. We concludeerden dat wij het overleefd hadden en dat we wat rustiger waren geworden.

Een paar van die vrienden van toen waren inmiddels een beetje dood wegens te intensief leven. Maar samen wisten we in elk geval nog van het bestaan van een paar anderen.

Na zijn studie had Maarten het motorrijden eraan gegeven

Tijdens zijn wat latere leven was hij niet in de val van een midlifecrisis gelopen en hij had dus geen Harley-Davidson, noch een jongere partner gekocht. Maar nu hij onbevangen zijn vrijheid had gewonnen was hij weer gaan rijden. Hij had zich eerst breed georiënteerd. Hij was tot de conclusie gekomen dat al die moderne high tech hem niets deed. Net zomin als vermogens boven de 150 pk en fileritten naar de Noordkaap. Hij was tevreden, had voor de buitenwereld noch voor zichzelf iets te bewijzen en had zich een ex Bundeswehr Hercules plus een BMW 65 aangeschaft. En nu was hij met de auto in Dieren om onderdelen voor de Hercules BW te scoren. Want die 125 cc tweetakt was uitgegroeid tot zijn favoriete vervoermiddel voor alles binnen een straal van 50 kilometer van zijn huis. En zijn huis stond inmiddels niet meer in een Utrechtse studenten en andere armoedzaaierswijk, maar op de onafzienbare vlakten van Groningen waar zijn Lief  – Die ken je toch ook nog uit je Triumphtijd? – ook wat paarden hield.

We besloten bij mij thuis verder te praten

Het werd laat. Maarten belde naar huis dat hij in Dieren bleef slapen. Omdat hij een paar bellen whiskey op had. Iets dat hem – of mij – er veertig jaar geleden nooit van weerhouden zou hebben… Nou ja. Verstand komt met de jaren. Maar we besloten de avond met de conclusie dat we mild medelijden hadden met alle moderne motorrijders die louter Spa drinken, bewust gezond eten, aan sportschoolbezoek doen, niet roken en uitsluitend bij de gratie van de voorgeprogrammeerde groepsreizen leven.

Meer artikelen over klassieke motoren via deze link

Meer columns via deze link