Een jaar VW Jetta. Een jaar trouw

Zo snel gaat het dus. Het is alweer een jaar geleden dat ik de sleutels van de VW Jetta in ontvangst nam. Vaste lezers kennen het verhaal, en ik beloofde u van het wel en wee van de VW op de hoogte te houden. Ik kocht een Volkswagen Jetta 1.6 uit 1987, tweede generatie, eerste serie. Inmiddels reed ik iets meer dan 5000 kilometer met de auto. En iedere keer realiseer ik mij waarom de VW het schot in de klassieke roos werd.

Er is vrij weinig aan de hand met deze auto, die in juli 1987 nieuw werd geleverd door EVAM B.V. in Vleuten. Ja, dat was echt nog zo’n ouderwetse garage. Een V.A.G. dealer, die nog ver verwijderd was van importeursgrillen die voorschreven dat garagepanden belevingscentra moesten zijn waar de uitbaters miljoenen in moesten investeren. Nee, gewoon een omgebouwde loods, met een werkplaats erachter, wat VW en Audi stickers op de kleine gevelruiten, waar je nog net een Golf GTS of een net ingeruilde Audi 80 B2 door kon zien. En waar de lokale klant een factor van belang was. Internet bestond nog niet.

De wereld is veranderd. Authentieke dorpsgarages kom je nauwelijks meer tegen, zéker niet als deze ressorteren onder het importeursjuk. Dat is gedaan. En een tweedeurs Jetta? Vroeger keek niemand op van deze auto’s. Ze gingen op in het dagelijkse verkeersbeeld. Vandaag de dag leven we in een andere tijd. De grote dealerpaleizen kunnen mij gestolen worden. Maar de Jetta niet. Omdat hij zeldzaam is. In originele staat. En een vredig soort plezier biedt. Qua rijden. qua onderhoud.

De Jetta rijdt nog altijd voortreffelijk. Hij komt- met de 1.6 RF motor- uitstekend mee in het hedendaagse verkeer. Echt, geen centje pijn. Buiten het behoorlijke rijcomfort dat hij biedt is de combinatie motor-vierbak een heel fijne. Deze motor geeft zijn maximale koppel (draaimoment) al vrij vroeg af, en de opbouw er naar toe verloopt heel evenwichtig. De vierversnellingsbak kent in combinatie met de eindoverbrenging prima verhoudingen, en is echt goed afgestemd op de krachtontplooiing van de krachtbron. De Jetta valt behoorlijk schakellui te rijden. En als het even nodig is, dan kun je moeiteloos een rimpelloze tussenacceleratie uitvoeren.

Voor de portemonnee is hij ook vriendelijk, een gemiddeld verbruik van 1 op 14 is voor een middenklasser uit de jaren tachtig heel acceptabel. En dat geldt ook voor de onderhoudskosten. Die zijn heel gemakkelijk binnen de perken te houden. Tuurlijk, er zijn een paar dingetjes geweest. Maar die bleken simpel op te lossen. Op dit moment weigert de rechter ruitensproeier dienst, en de chokeklep bleef hangen, waardoor de Jetta een wel erg enthousiast toerental presenteerde. Dat laatste loste zichzelf weer op, de ingewikkelde mechaniek van de Pierburg 2E2 werd gesmeerd. Dát is overigens het grootste raadsel: waarom monteerde Volkswagen in haar overzichtelijke producten nou toch zo’n complexe brandstofvoorziening. Een Solex of voor mijn part een Zenith had beter gepast. Maar gedane zaken…….u kent de rest van het gezegde.

Heus. Ik rij vaak in klassiekers en youngtimers. En het komt regelmatig voor dat ik gegrepen wordt door zo’n auto. Het komt minder vaak voor dat ik op voorhand denk: dat zou nog wel eens iets voor mij kunnen zijn. Want dan zou de VW eraan moeten geloven. Toch kwamen mijn gedachten een paar keer in de buurt van een beslissing die ik met pijn in het hart zou moeten nemen. Er kwamen youngtimers op het pad die uitdagender, zinnenprikkelender, spannender en meer speels. Dan reed ik ermee. En wist ik genoeg, zeker als het om klassegenoten van de Jetta ging. Want zij gaven het bewuste antwoord op de vraag, waarom ik een jaar geleden besloot om de Volkswagen de mijne te maken. Alles zit op zijn plek. Je zit er uitstekend in. En de constructie is zelfs naar hedendaagse maatstaven nog behoorlijk solide.

De VW is een therapeut pur sang. Niets leidt af van waar de auto ooit voor werd gebouwd: zorgeloos en comfortabel rijden, doen wat hij moet doen. En vandaag de dag is de Jetta in mijn configuratie een rariteit geworden. Dat viel een bezoeker van Wieringerwerf op Wielen ook op. Hij legde de Jetta vast, en wist te vertellen dat je zelfs op een oldtimerfestival een tweedeurs Jetta nauwelijks meer ziet. En toen ik op dezelde dag om 22.30 uur ’s avonds bij Kornwerderzand wachtte voor de open brug, kreeg ik nog een compliment. “De man en zijn Jetta”, zei de bestuurder van de auto die achter mij stond én mij gadesloeg toen ik naast de Jetta stond. “U bent er trots op hè?” Ik antwoordde bevestigend. En wist op dat moment zeker, dat ik de Jetta nooit zal verkopen. Het zijn die momenten, die óók vertellen waarom ik een jaar geleden deze auto kocht.