Een BSA, een herwederopstapper en… Theo was jarig – column

Sleutelmaat Ernie en ik stonden tevreden bij het in milde staat van ontbinding verkerende Project 13C en trokken een beugelfles Grolsch open toen Theo en nog Iemand Anders het erf opreden. Theo is een motorrijder met pretoogjes. Hij beheerst het spuiten van klassieke motorfietsen tot in perfectie, en op zijn eigen verjaardagen mag hij graag een rondje op zijn niet gerestaureerde BMW R69S doen. Vanwege de prettig doorleefde R69S wisten we dus dat Theo op zijn verjaarsexcursie was. Zo begin april kon dat ook aardig kloppen. Iemand Anders was nieuw voor ons.

Anders had een probleem verklaarde Theo

“Hij is herwederopgestapt, heeft dat daar – een duimgebaar naar de motor die tot voor kort alle vergelijkingstests ter wereld won – gekocht en heeft er geen schik mee. Ik dacht: ik laat hem eens zien waar jullie sukkels mee bezig zijn.” Iemand Anders meldde dat hij het avontuurlijke vrijheidsgevoel uit zijn studententijd niet terugvond op zijn aankoop. “Je bent ook geen student meer, je bent al bijna dood. Wat dacht je van een rollator?”

Met een glimlach op je gezicht kun je zoveel zeggen zonder dat het matten wordt.

Iemand Anders stond intussen wat verbijsterd naar het gedrocht op de heftafel te kijken. Als je op elkaar ingespeeld bent snap je elkaar. “Kom, we gaan naar Hans”, zei Ernie. In colonne gingen we op pad. Bij Velperbroek vroeg Theo: “Waar woont die Hans?” “In Amsterdam!” Het licht sprong op groen. Trouwens geen flauw idee of Hans thuis was. Hans was thuis en liet zijn stoffige, maar eerlijk doorleefde BSA-eenpitter zien. Een ‘oudere restauratie’. Er zat een scheur in de buddy overtrek. De tellernaald lag los op de wijzerplaat.

Voor de zekerheid vroegen we Hans of hij nog steeds van dat Britse konijn af wilde. Dat wilde hij. Hij had intussen zijn hart verloren aan oude Italiaanse motoren. “Ga hem maar proberen, wij zitten hier tegenover. Ik heb een tijdslot met de kroegbaas geregeld”, wuifde Hans met een mollig handgebaar.

Vanuit WOII hebben wij Nederlanders een duidelijke hang naar illegaliteit en verzet. We doken onder in de kroeg. Pilsje erbij. Kaas worst plankje en een portie bitterballen erbij. Prima! Proost en gefeliciteerd Theo! Iemand Anders kreeg een basisles kickstarten en slaagde daarvoor. Hij stapte nog wat onthutst op de Britse stamper en reed met een sierlijke boog weg. De tramchauffeur zal de schrik intussen wel weer te boven zijn.

Dik twee uur later kwam Iemand Anders als herboren terug

Hij grijnsde als een gedrogeerde smurf: “Hij stopte er onderweg twee keer mee. Maar ik kreeg hem weer aan de praat.” Hij pakte zijn bier en dronk uit de fles. De midlifecruiser werd weer een kwajongen. Zijn hele lichaam glunderde. “Een ouwe motorfiets is veel leuker dan een nieuwe vriendin”, straalde hij. Hij kreeg een week romantische blik in zijn ogen. “De mijne heeft een dikke kont en kan goed koken. Die moet ik toch nooit weg doen.” We schoten collectief vol bij zoveel emotie.

Natuurlijk hebben wij Hollandse mannen ook gevoelens

We hebben alleen geen flauw idee wat we ermee aanmoeten. En onze zachte kant? Die gebruiken we om op te zitten. Wanneer je nu dus al Inernettend een bijna überpefecte 1300 2014’er toursportfiets aantreft bij een keurige, ontspannen vijftiger met vieze handen, dan kan je heel scherp bieden. Het interesseert Iemand Anders echt niet meer. Hij heeft zijn Triumphje intussen voorzien van een normaal stuur en heeft weer het ouderwetse motorgevoel. Is ermee naar de Ardennen geweest. Met zijn Lief. Naar een hotelletje. Het was romantisch. En er hoefde op de heen- en terugweg maar twee keer wat gesleuteld worden. Net als in zijn studietijd.

En de jarige Theo?

Die vroeg zich af of hij zichzelf eigenlijk maar eens een Laverda moest geven voor zijn verjaardag. Zo eentje als de kroegbaas er achter de zaak had staan. Daar zat een pluk werk aan. En hij stond eigenlijk wat in de weg… Wordt vervolgd.

Lees ook meer columns via deze link.

Of meer verhalen over klassieke motoren via deze…