We zijn aan het afsluiten voor het novembernummer.
Dodge Aries. Een bescheiden held
De USA-variant van de Kei-car. Dus twee keer zo zwaar als het Japannertje en met meer dorst, maar minstens zo aardig: de Dodge Aries.
Met zustermodel Plymouth Reliant en nog wat derivaten vormden deze modellen de befaamde K-serie van Chrysler, vernoemd naar het platform van deze compacts. Naar Amerikaanse maatstaven dan. Er waren nog wel kleinere modellen, zoals de Dodge Omni (onze Simca-Talbot Horizon). Maar die werden nauwelijks serieus genomen door onze overzeese vrienden. Leuk voor scholieren, wat klunzige huisvrouwen of wankele bejaarden zonder Cadillac. De Dodge Aries was een stap hoger en, nog veel belangrijker, real American steel.
Modern en overzichtelijk vormgegeven
Daar was alleen veel minder van nodig. Met een lengte van nog geen vier-en-een-halve meter en een gewicht van nauwelijks 1100 kg was de Dodge Aries bescheiden in zijn proporties. Dat was nogal on-Amerikaans. Maar zijn uiterlijk en karakter maakten weer een hoop goed. Hij was modern en overzichtelijk vormgegeven, en vooral de stationwagon met typische houttrim bleef herkenbaar als een echte Amerikaan. Een woody met whitewalls en spaakdoppen: zo krijg je zelfs Average Joe wel warm voor downsizing.
Redding
En dat was maar goed ook. Want op het moment van de introductie van deze K-serie verkeerde Chrysler in zwaar weer. Als gevolg van de energiecrisis, die gas-guzzling zes- of achtcilinders impopulair maakten, begonnen Japanse autofabrikanten steeds meer en grondig uit de Amerikaanse ruif te vreten. Dat bracht Chrysler aan het wankelen, maar dit K-platform bleek de redding. Er werden er tussen 1981 en 1989 in totaal ruim 3.500.000 van verkocht. Al snel hielpen de Dodge Aries en daarvan afgeleide Dodge 400 en 600, de Plymouth Reliant en Caravelle en ook de Chrysler LeBaron en New Yorker samen het noodlijdende Chrysler volledig uit de rode cijfers. Het saldo was weer positief en de meeste kopers ook.
Mix van Amerikaans gedachtegoed en Europese ideeën
Dat was volkomen terecht, de Dodge Aries combineerde compacte zuinigheid met hun geliefde American way of driving. Natuurlijk met veel minder softe rijeigenschappen dan de mastodonten van weleer. Maar hij was nog steeds voorzien van zo’n vlak, heerlijk rommelig en nephouten dashboard met een ferme pook aan de stuurkolom, een voorbank en toen een absolute must: een steil achterruitje. Ook de techniek was een populaire mix van traditioneel Amerikaans gedachtegoed en wat modernere Europese ideeën. Voorin snorde een 2.2 liter viercilinder kalm met een echt Amerikaans vermogen: 84 PK. Yep. Later in zijn carrière liep dit op naar 94 PK. Kijk maar uit.
Abonneer nu en betaal nog maar € 3,75 per nummer in plaats van € 5,99
Made in the USA
Optioneel was er ook een 2,6 liter van Mitsubishi leverbaar, dat werden de Hemi-modellen. Net als Chryslers eigen blok, een viercilinder, maar de Japanse variant bleek vaak minder betrouwbaar en meer te lekken dan de huisgemaakte motoren. ‘Told you so‘, moet Average Joe gesnoefd hebben. Hoe dan ook, alle varianten dreven de voorwielen aan, achter had de Dodge Aries een starre as. Amerikanen voelden zich er in thuis, maar ook Europeanen konden er beter mee overweg dan met de traditionele cruise-o-sauriërs van 40-voets containerformaat. Zonder zijn afkomst te verloochenen, hij bleef herkenbaar als made in the USA. En je zag het nergens aan, maar de Dodge Aries had in zijn ontwikkelingsfase maar liefst 320 uur in de windtunnel gestaan. Misschien was de parking vol geweest.
Die bij de mall wel in ieder geval, in alle soorten en maten kwam je daar de Aries tegen: als sedan, tweedeurs coupé of stationwagen. In totaal werden er bijna een miljoen stuks verkocht van deze compacte Dodge, die grootser bleek dan hij eruitzag en toch uiterst bescheiden bleef. Eigenlijk een kei van een car.
Lees ook:
– Plymouth, Dodge en Oldsmobile politie auto’s
– De Chrysler Simca Horizon (Dodge, Plymouth, Sunbeam)
– Dodge Aries
Is er belangstelling voor een werkplaatshandboek voor Dodge Aries en Plymouth reliant 0683963054
Mijn vader kocht een nieuwe van bouwjaar 1986, een 2.2l 4cyl automaat, we hebben er eigenlijk geen problemen mee gehad, motorisch niet, versnellingsbak niet , lak enz. allemaal jaren goed werkend.
We hebben wel kort nadat de wagen aangeschaft was bij Koni andere schokdempers laten monteren dat was een goede verbetering, zakte bij belading niet meer door. En er is een keer een computer module vervangen, de motor bleef wel lopen maar het brandstof verbruik nam toe. Toen de nieuwe module was geplaatst liep de motor weer perfect en brandstof verbruik weer normaal.1 op 11 was gewoon haalbaar.
Heb jaren geleden een proefritje in een occasion van een paar jaar oud gemaakt.
De zichtbare roest was al opvallend, maar het 2,2 ltr blokje haperde en stotterde van jewelste.
Snel terug gebracht dus en weg gevlucht.
Ergens ook jammer, want het Amerikaanse ontwerp zag er wel leuk uit…
Ze waren nog slechter dan the GM-X cars, en dat leek bijna onmogelijk. Ze waren goedkoop en men kon er 6 jaar over doen om het ding af te betalen. Lee`s wonderkind, ouch.
Tegen de tijd dat ze bijna afbetaald waren, vielen ze letterlijk uit elkaar. Er was absoluut niets
goed aan, zelfs het spiegeltje op de sunvisor gaf een vertekend beeld. The horror, the love child
of Pee-wee Herman and Dame Edna. Brrrrrr.
Ik weet niet waar jij je informatie en ervaring vandaan hebt gehaald maar het klopt van geen kanten. De Chryslers waren goed, betrouwbaar en het gebrek aan kennis bij europese garages, ja dat was een groot probleem. De kwaliteit was voor amerikaanse wagens gewoon goed te noemen.