Onlangs hoorden we het verhaal van een gestolen auto. Een klassieker. Gelukkig had de eigenaar een vers taxatierapport en een goede verzekering.

De verzekeraar besloot zijn personeel dan maar geen Kerstpakket te geven en de schade uit te betalen.

En toen vond de politie de auto weer terug.
Na alle proces  verbalenschrijverij kreeg de verzekeraar zeggenschap over de auto.
De verzekeraar ging kwispelend naar de ex eigenaar.

De ex eigenaar wilde de auto niet terug.

Daar was wat voor te zeggen, want de taxateur die de auto had ingeschat. had die dag waarschijnlijk een extreem positief wereldbeeld. De auto was nog niet de helft waard waar hij voor getaxeerd was.

We kunnen hier uit leren:
Dat het goed is om een klassieker te laten taxeren, maar dat er blijkbaar in sporadische gevallen sprake is dat een taxatie als verdienmodel wordt ingezet.

Nu zal geen koper zo’n halleluja taxatierapport serieus nemen, maar een verzekeraar hangt in zo’n geval aan zijn eigen voorwaarden. En als zoiets vaker zou gebeuren, dan ondergraaft dat zijn verdienmodel. En moet hij onze premies weer verhogen.

En hoe dat nu allemaal af loopt?
Nou ja: de verzekeraar heeft de auto ter veiling aan geboden. En dan is het niet meer aan de taxateur of de verzekeraar wat de waarde er van is, maar aan de markt.