Opel Ascona B. Een stabiele middenklasser, een halve eeuw jong

Tijdens de IAA van 1975- in Frankfurt- verschijnt de opvolger van de behoorlijk succesvolle middenklasser van Opel. De dagen van de Ascona-A zijn geteld, en de vervanger wordt door Opel gepresenteerd. Logischerwijs is dát de Ascona B, die goed wordt ontvangen en vooral een zakelijker uitstraling krijgt dan de voorganger. De Ascona B borduurt- zo blijkt later- voort op het succes van Opel binnen de middenklasse, en past opnieuw perfect binnen het programma van het merk met de Blitz.

Opel voerde de merkdesigntaal nadrukkelijk door in de destijds nieuwe Ascona. De carrosserie was glad uitgevoerd en Opel hield ook vast aan de merktrend om grote glasoppervlakken te hanteren. De Ascona B was ook aanmerkelijk ruimer ten opzichte van de voorganger, en dat had onder meer te maken met de met bijna negen centimeter gegroeide wielbasis.

Aanvankelijk was het model -dat alleen in een twee- en een vierdeurs carrosserie variant beschikbaar kwam- leverbaar met de viercilinder lijnmotoren van de voorganger: de 1.2S, de 1.6 N, de 1.6 S en de 1.9 S. De motoren waren- vanwege de medio jaren zeventig geldende emissievoorschriften- aangepast, en dat had enige invloed op de prestaties. Het onderstel van de Ascona B was tamelijk conventioneel. De voorwielen werden onafhankelijk opgehangen aan dubbele draagarmen, de achteras was er één van het starre type, die via een dissel aan de auto was gekoppeld. Verder bestond de achterwielophanging uit in lengte geplaatste draagarmen en een Panhardstang. De Opel werd uitgerust met schroefveren rondom, en kreeg achterwielaandrijving.

De Ascona werd in diverse uitvoeringen leverbaar. Opel zette een standaardversie op het programma, en deze kreeg gezelschap van een ‘De Luxe’ versie. Voor beide uitvoeringen waren de 1.2 S, de 1.6 N en de 1.6 S motor in combinatie met een volledig gesynchroniseerde vierversnellingsbak beschikbaar. Als optie stond bovendien de drietrapsautomaat op de lijst. De topper in de destijds nieuwe reeks was de sportieve SR, die exclusief met de 1.9 S motor besteld kon worden. Opel ontwikkelde het programma rustig door. Het krachtbronnenaanbod groeide (de 1.2N en de 1.9N kwamen op het programma), bovendien zette Opel ook de Berlina (of liever gezegd: de ‘de Luxe Berlina) op het programma.

De Ascona B verkocht goed, en ondertussen bleef Opel aan het uitrustingsniveau werken. Het motorengamma werd uitgebreid met een 2.0 N en later ook een 2.0 S versie (die Opel onder meer ook in de Rekord E monteerde). De 2.0 S krachtbron kwam in de plaats van de aloude 1.9 S krachtbron. Tevens konden dieselaars vanaf medio 1978 ook een Ascona met een dieselmotor bestellen. Opel zette de (niet geblazen) 2.0 D op het Ascona-programma. Voorzover het typeplaatje op de kofferklep geen duidelijkheid bood: de diesel was herkenbaar aan de grote bult op de motorkap. In september 1979 verscheen de gefacelifte Ascona B ten tonele. Zo monteerde Opel onder meer een andere grille en kunststof bumpers. Ook verdwenen de aloude 1.2 N en 1.2 S OHV-motoren uit het Ascona-programma, ten faveure van de 1.3 N motor die werd uitgerust met een bovenliggende nokkenas en een distributieriem in plaats van een ketting. Later volgde nog de 1.3 S motor, én zette Opel ook een 2.0 E (injectiemotor op het programma). Marktafhankelijk bracht Opel ook een aantal speciale versies uit, zoals de Winterfest, de J, de Sport en de Exclusiv.

De meest illustere versie van de Ascona B werd- natuurlijk- de 400, die vanaf augustus 1979 leverbaar werd. Dit was de speciale en sportieve versie, die werd uitgebracht vanwege de rallysuccessen van Opel. Het aantal eenheden dat nodig was voor de homologatie werd opgenomen in de naam: Ascona 400. Walter Röhrl haalde een huzarenstuk uit, door in 1982 de WRC te winnen met deze Opel. De wegversie van de auto had een Getrag vijfversnellingsbak, een starre as (met vier draagarmen van gelijke lengte) en een Panhard-stang. Er waren verschillende tuningkits in verschillende vermogensniveaus, genaamd Fase I tot III. De basismotor was een 106 kW (144 pk) 2,4-liter vierkleppenmotor met een dwarsstroomcilinderkop. De krachtbron was mede afgeleid van…..de Rekord 2.3 dieselmotor.

In 1981 maakte de Ascona B plaats voor de opvolger: de Ascona C, die de eerste voorwielaangedreven auto werd van dit model én de tweede voorwiel aangedreven Opel, na de Kadett D. Na een productieaantal van anderhalf miljoen exemplaren (in Antwerpen en Bochum) mocht de Ascona B met pensioen. En dat was welverdiend, want deze Opel had de goede naam binnen de middenklasse verstevigd, en geldt tot op de dag van vandaag als een echte Opel van zijn tijd.

De genoemde specificaties en leveringsvarianten waren marktafhankelijk