Het Oerolfestival op Terschelling is aanstaande, en ik kan niet wachten tot het weer zover is. Ik ben een regelmatig bezoeker van Oerol, dat voor iedereen heel veel te bieden heeft. Je kunt naar voorstellingen, maar je kunt het festival ook aangrijpen om je onder te dompelen in een ongedwongen sfeer van vakantie en het vieren van flinke feestjes, overal op het eiland. Iets minder voor de hand ligt het om juist tijdens Oerol autoherinneringen op te halen. Toch lukte dat moeiteloos. Op 15 juni keer ik samen met mijn vrienden terug naar Terschelling. En in de aanloop daarnaartoe deel ik graag een paar mooie autoherinneringen met u.
Vorig jaar rond deze tijd schreef ik over één van de meest illustere edities waar ik bij was, die van 2004. Mijn voetbalmaten en ik staken destijds opnieuw met het bruine vlootschip de Waddenzee over, feestend en wel. De bestemming was uiteraard weer het geweldige Waddeneiland. Op naar de vrijheid, naar een weekend ongecompliceerd genieten. En op naar legendarische verhalen, naar geschiedenis die vooral op het eiland moest blijven. Het had en heeft iets magisch.
Binnen zo’n setting waren weinig mensen geïnteresseerd in het wel en wee van de klassieker. Maar ook in 2004 was het aantal bezienswaardige oldtimers op Terschelling groot. Dat zag ik toen ik een blokje om ging. Ik sprak met de eigenaar van een fraaie Ami 6 Break, kwam in contact met Renault 4 fans, en besloot dáár- in West Terschelling- dat mijn eerste klassieker een VW 1303 zou worden. En genoot van de kleine 4 x 4 Suzuki’s, de talloze Land Rovers en de Land Cruisers. Duimpje omhoog, duimpje terug. Niet continu, maar zo tussen de bedrijven door kwam die autoliefde ondubbelzinnig bovendrijven, en kreeg ik deze terug. Voor de rest stond alles in het teken van gezelligheid, feest vieren, bekenden en onbekenden treffen en lol met ons cluppie beleven.
Die lol had ik ook toen wij met de voltallige selectie lekker op een terras zaten. We hadden allemaal trek, en wachtten op wat ons voorgeschoteld zou worden. Ineens hoorden we geronk. Motorgeronk, loud and clear. Een Amerikaans V8 geluid. Niet veel later was het bingo. Een Pick-up met heel dikke wielen en een bestuurder van het type uitsmijter met een heel stoer hoofd schoof het straatje in waar wij zaten.
In dat straatje was het ondertussen druk, héél druk. De Pick-Up met Mister Onverschrokken achter het stuur moest even wachten. De man was bepaald niet iemand waarmee je eens lekker de spot kon drijven. Ondertussen zagen we pal voor onze neus zijn ongeduld groeien. Binnen onze groep ontstond razendsnel voorpret, je voelde dat aan alles. Zo’n stilte voor de stormsfeertje. En ineens zei voetbalmaat Achille: “Kiek, daar hest BA“. We hadden direct in de gaten wat hij bedoelde. De lachsalvo’s die volgden waren waarschijnlijk tot in Harlingen te horen. We kwamen echt niet meer bij.
En toen gebeurde het. Ineens klonk uit onze kelen de hymne van The A-Team door het straatje. Die werd begeleid door een stuk of vijftig op tafel trommelende handen. Onze handen. Van de onverschrokken blik van de Pick-up bestuurder bleef niets over. Hij voelde zich ongemakkelijk, werd de boer met kiespijn en wilde zo snel mogelijk door. Helaas zat de drukte in de straat hem in de weg. Maar de kuierende menigte ging aan de kant en de Pick-Upbestuurder kon verder. De hymne ging nog even door. En de pret daarna ook. Het tafereel was hilarisch. En werd voor ons dé voorstelling van de Oeroleditie van 2004.
ok Oerol yes erheen , maar ja pick up staat op vaste land
groeten Hans