’n Morris Marina was de nachtmerrie van de toenmalige British Leyland en Austin Rover dealer. Decennia later zijn de meningen verdeeld. Er is eigenlijk niets mis met een Morris Marina? Beetje ouderwetse wielophanging misschien? In haar hoogtijdagen kreeg de firma Crayford van British Leyland de opdracht het dak van zo’n Marina af te zagen en er een cabriolet van te maken.
In 1973 was het prototype klaar. Nadat Crayford groen licht had gekregen van BL bleken zij het te druk te hebben om tot productie te komen. Daarnaast schijnt het ook nog zo te zijn geweest dat British Leyland weigerde Crayford zogenaamde knockdown carrosserieën te leveren. Men zou complete Marina’s krijgen die vervolgens gesloopt moesten worden teneinde de ombouw te verwezenlijken. Dat eerste prototype bestaat overigens nog steeds. Er schijnen echter twee prototypes gebouwd te zijn, de tweede werd gebruikt als studieobject. British Leyland wendde zich vervolgens tot de firma William Mumford uit Plymouth, een carrosseriebouwer die de opdracht kreeg productie ter hand te nemen en daarom heet zo’n ding eigenlijk een Morris Marina Mumford Convertible. De Mk2 versie werd vanaf 1976 echter gebouwd bij TorCars in Torrington, een firma die een ‘verbinding’ had met Mumford. Aantallen heeft men niet bijgehouden, maar zij-die-het-weten-kunnen, spreken over zeker zeventig exemplaren. Wonderlijk genoeg, zo liet de woordvoerder van de Britse Morris Marina Club ons weten, zijn daar nog eenendertig exemplaren van in leven. De enige goed rijdende, volledige gerestaureerde, ziet u op de foto. Een 1800TC waarbij de letters staan voor Twin Carburettor (en niet Twin Cam wat zou betekenen dat er twee bovenliggende nokkenassen gemonteerd zijn). Twee SU carburateurs dus, net zoals bij de MG MGB. Als u het plaatje goed bekijkt, zal het u niet verbazen dat er maar zeventig exemplaren gebouwd zijn. Omdat Crayford het eerste prototype bouwde blijft men zo’n auto een Morris Marina Crayford Convertible noemen…