Belofte maakt schuld, en dan is schulden maken leuk, heel leuk. Want er staat al een tijdje een afspraak bij Hofman Leek om meerdere klassiekers uit de omvangrijke voorraad onder de loep te nemen. Zo belanden wij op een koude, maar stralende dag in het mooie achterland van Leek. Met de Mini 1275 GT die bij Hofman in de verkoopcollectie staat.
U leest het goed. De afgebeelde auto is een Mini 1275 GT. De puristen zullen direct aanslaan. “Geen echte, want hij heeft de ronde neus”. De reden voor deze mogelijke reactie is klip en klaar. De 1275 GT- opvolger van de legendarische Cooper S- kwam in 1969 uit en kreeg de eveneens nieuwe Clubman carrosserie. De rondingen van de Mini gingen bij deze versie gepaard met het hoekige en verlengde front. Dus: de auto op de pagina kan nooit een echte 1275 GT zijn, toch? Dat is-ie wel. Hoe dát zit verklappen wij in de bladreportage in AMK 2-2023. En nu delen wij alvast een uitgebreide impressie van de door ons gereden Mini.
Hofman Leek biedt deze fraaie en meervoudig speciale Mini aan. Deze classic heeft iets meer dan 90.000 km aan levenservaring. De auto bracht een groot deel van zijn leven in Spanje door, en verkeert cosmetisch in een mooie, oorspronkelijke en roestvrije staat.
De makers hechtten veel waarde aan de detaillering van de auto. Zowel aan de binnen als aan de buitenzijde zie je dat. Het geheel ziet er smakelijk uit, en kruipt onder de huid. Binnen het interieur zie je enkele aanpassingen, zoals een paar rallyhandeltjes én een kaartleeslamp. Ook daarom sluiten wij niet uit, dat de Mini wel eens is ingezet voor een lekker actieve rally.
Deze Mini 1275 GT heeft een verrassing onder de kap, want hij toont 1300 Cooper specificaties. Wanneer je dat (met de trekknop in het dashboard) opent, zie je 2 SU HS2 carburateurs in het bomvolle motorcompartiment. Dat duidt al op meer vermogen dan het opgegeven fabrieksaantal van 53 DIN-paardenkrachten. Ook zie je een rem-servo en een aantal andere aanpassingen, zoals een fraai kleppendeksel en een dito radiateur, die hier nog fijn aan de zijkant is geposteerd. Hoe dan ook: de specificaties beloven op voorhand extra rijplezier.
En dat komt uit. Want het is een feestje om met deze gepeperde classic Mini te rijden. En wat opmerkelijk is: ook met een lengte van 1.95 meter vind je een goed plekje achter dat fraaie houten stuurwiel met drie glimmende spaken én de prachtige stuurnaafdop. De entree gaat met lange benen niet zomaar, maar het lukt. En dan vind je een positie die lang niet gek is. Ja, het is een beetje inschikken, maar in de praktijk valt daar prima mee te leven. Yes, A Mini fits everyone.
De voorstoelen zijn gefixeerd, de pedalen zijn kort naast elkaar en richting het midden opgesteld. In de praktijk ondervind je daar geen enkele hinder van. Dat geldt ook voor de bediening van het tamelijk plat liggende stuurwiel. Dat pakt prima aan en is eenvoudig te bedienen. Het remmen (bekrachtigde installatie met schijven voor en trommels achter) verloopt eenvoudig, de stoppers zijn prima te doseren. Je merkt wat je doet, en de vertraging gaat evenredig aan de wijze waarop jij deze hebt uitgedacht. Voor het koppelen geldt hetzelfde. De koppeling werkt licht, en met een korte uitslag. Maar je voelt wat er gebeurt. De vier gesynchroniseerde versnellingen laten zich minder gemakkelijk inleggen, een wisseling van verzet voelt rubberachtig aan, dat is aanvankelijk zeker even zoeken. Naarmate je langer onderweg bent went dat fenomeen. Dan verloopt het schakelen dankzij de op temperatuur gekomen olie ook soepeler. Maar een feit is dat je de pook ook dan het beste met een stevige hand kunt bedienen.
Iedere classic Mini staat bekend om zijn heerlijke bochtengedrag. Je stuurt de Mini heel eenvoudig de hoek om, dat gaat heel direct en vlot. De mooie en uitgekiende “1300”-bakverhoudingen zorgen er daarnaast voor dat na het terugschakelen (van drie naar twee, of van vier naar drie) het toerental behoorlijk op peil blijft, zodat je de bocht lekker uit accelereert. En dat lukt sowieso prima met de 1275 cc motor, die in deze auto dus een brandstofvoorziening met twee SU-gasfabriekjes heeft en 60 DIN-pk genereert.
In combinatie met het wagengewicht is versnellen een fluitje van een cent. Zeker wanneer je heel and toe toepast, is die acceleratie heel mooi en met gevoel in te zetten. De versnelling gaat gepaard met die lekker klinkende brom die de 1275 cc motor ten gehore brengt. Omdat Drive by Noise in 1972 nog piepklein in de Mini-sterren geschreven stond, dringen die klanken prominent het nauwelijks geïsoleerde interieur binnen. En dat vergroot de lol van het rijden met deze auto, het voegt een Spartaans en rallyachtig tintje aan deze classic Mini toe.
Communiceren doen de Mini en zijn techniek sowieso als de beste. Deze versie heeft bovendien een onderstel met het Hydrolastic veersysteem aan boord. Heel simpel gesteld: het voor- en achterwiel per wagenzijde staan via een vloeistofleiding in verbinding met elkaar. De vering en de demping worden door drukwerking op een niet samendrukbare hydraulische vloeistof geregeld. Bij oneffenheden op de weg compenseert het ene wiel in tegengestelde richting de hoogte van het andere wiel. Het systeem zorgt er bovendien voor dat de auto ook bij steviger genomen bochten nauwelijks overhelt.
Het staat vast dat de Hydrolastic voorziening een plus vormt voor de van nature al uitstekende handling van een classic Mini. Ja, je voelt dankzij de compacte maten van het wagentje goed wat er onder je gebeurt, maar het geheel gaat steeds gepaard met een zachte en korte eind-touch. Van hellende bewegingen bij optrekken en duikvluchten bij remacties merken we in deze Mini overigens niets. Dit is een heel stabiel duveltje uit een doosje, dat verbluffend lekker en actief rijdt. De Mini biedt pure lol, en laat in alles zien waarom hij het in de grote rally’s zo goed deed.
Valt er dan niets aan te merken op deze Mini 1275 GT? Nee, behalve het feit dat wij afscheid moeten nemen van deze geweldige evergreen. Deze bijzondere Mini wil je direct meenemen naar huis. Want hij is ideaal voor mooie rally’s. Of gewoon, voor een lekker potje sturen over prachtige, bochtige en idyllische plattelandsweggetjes. Hij biedt hoe dan ook bakken rijplezier. En openbaart continu het geheim van zijn historische en hedendaagse populariteit. Je wilt nog een keer een bochtje pakken. Of de Mini op snelheid brengen. Again, again, and again.
Met veel dank aan Hofman Classic and Sportscars, Leek
Noot bij de foto’s: de auto staat nog niet op kenteken. De foto’s waarop de Mini geen kenteken draagt zijn op privéterrein, en niet op de openbare weg genomen.
Zelf een Innocenti 1300 cc gehad, fijne herinnering aan, als je op de grote weg op de bumper van een sportwagen hing,ik vergeet nooit die verbaasde blikken van mensen die niet verwachten dat een mini zo hard kon.
Iedereen kan perfect zitten in een oude Mini. Want je had daar stoelverlengers voor. Die heb ik menigmaal gemonteerd en dan had je voldoende ruimte. Zelfs op de kleine achterbank konden twee volwassenen zitten. Zo ging ik in 1977 met drie vrienden in Amsterdam naar de bioscoop in een Mini. Voor de bioscoop was nog een plekje tussen twee bloembakken van 3,45 en wij tilden de Mini daar met zijn vieren tussen. Lachen was dat, zoals de omstanders keken. De bioscoop bestaat nog steeds maar het is nu wandelgebied.
Leuk karretje om te zien maar het is mijns inziens een samenvoegsel van verschillende types, Ik zou het geen 1275GT willen noemen, dat hoort hier gewoon niet bij, De 1275GT heeft de onmiskenbare Clubman neus. Een ware purist/liefhebber koopt een echte 1275GT. Zelf heb ik een 1993 Mini Cooper Spi.
Beste Ger.
Bedankt voor de reactie. Dit is van oorsprong wel degelijk een echte 1275 GT, alleen werd deze niet in deze hoedanigheid (dus met de ronde neus) in onze contreien geleverd. Bij ‘ons’ werd de 1275 GT inderdaad alleen met de Clubman neus geleverd. Maar zoals gezegd: dit is wel degelijk een 1275 GT af fabriek. En hoe dat zit, leest u over een tijdje in het magazine.
26 nov ’22. Met zo’n dashboard vind ik de Mini’s écht leuk. M’n griezelbroer (die m’n leven voor een flink stuk verkloot heeft en dat graag nog verder doet) had ooit een Brits groene Mini. Zàlig autootje tot hij hem in de ‘R’ van race gooide. Met een Citroën Ami reed hij frontaal tegen een gevel om te bewijzen dat hij dat durfde: hij hield er een bak bier aan over. Met katten en honden deed hij dan weer andere dingen. Maar hey, ik had me voorgenomen om enkel de goeie dingen uit mijn verleden te onthouden en gelukkig hebben we thuis vele occasies gereden. Want elke auto heeft zijn eigen karakter en qua vormgeving vind ik Mini bij de top behoren. Dat stoute ronkje, de kantellepeltjes en alles zat er op en aan. Ik kan er blijven naar kijken.
Wij hadden vroeger ook en 1275 clubkas.
En feest om mee te rijden.
Uiteindelijk geen uitleg waarom hij geen vierkant neusje heeft?
Of heb ik iets gemist?
Mijn broer had indertijd een echte Clubman 1275GT, goeie herinneringen aan!
Gewoon een 1275 GT blokje in een andere koets.
Koetsen zijn nog steeds nieuw te koop bij British Heritage.
De mini van een vriend nog ooit van een sport uitlaat voorzien. Niet gewoon een ‘open pijp’ om de illusie van vermogen te wekken maar een ‘spaghetti pijp’.
4 in 2 en 2 in 1. 1275cc en een versnellingsbak van een 1.0. Zoiets was het. 1275 was het in elk geval wel, met enkele SU carburateur. Na opnieuw afstellen van de carburateur en ontsteking om het aan te passen op de nieuwe uitlaat, kregen wij de glimlach niet meer van onze tronies. Dat ding ging er hard vandoor zeg en de bochten konden bijna haaks genomen worden. Helaas niet op de vermogensbank geweest ermee maar het plezier was er niet minder om.
Jullie maken goede reclame voor auto’s in de verkoop, als informatie voor eventuele kopers is dit niets waard.
Dit is geen advertorial, maar een uitgebreide impressie, met een verwijzing naar de aanbieder.
Ik zie toch echt geen gescheiden remsysteem. Eén enkel rempotje …komop, dat is echt niet meer verantwoord om daar mee de openbare weg op te gaan. Mijn mening dan.
Pure lol! Dat is heel goed verwoord. Dat herken ik want Ik heb in totaal 4 mini’s gehad, van 1000 tot 1300 ( injectie). Van kaal ( de eerste) tot ‘luxe’ ( de laatste serie). Heerlijke auto’s en daar heb ik mijn voorliefde voor Engelse auto’s van Austin tot Rover aan overgehouden.
Ik vraag me soms af, waar zijn ze allemaal gebleven deze mini’s die met een productie van 43 jaar en tot 20 jaar geleden nieuw te koop waren? Ik zie ze nooit meer rijden.
Roest maakt meer kapot dan je lief is Peter…
de Mini werd af-fabriek niet getectyleerd en had een levensduur van hooguit 10 jaar.
De laatsten zijn ook alweer dik 20 jaar oud…
De Mini Seven Club Nederland heeft honderden leden, dus je komt ze echt nog wel tegen bij mooi weer.
Ik heb er 3 gehad, stuk voor stuk geweldige auto’s
Ik heb er ook een gereden, ’79r 850cc
Echt niet vooruit te trappen.
Een voordeel, je hoefde nergens te remmen.
Gewoon haaks de bocht in gooien.
Met 70kmh de Velsertunnel uitkomen….
Het werd pas beter met een blok van een Innocenti erin, daar zat meer ‘umpf’ in.
Het 850 blok was op….
Ware Mini liefhebbers zijn thans heel zuinig op hun bezit, een goede originele Mini is niet meer een goedkoop dingetje om aan te schaffen. Het is feitelijk geen auto voor dagelijks gebruik, hoewel sommigen dat nog wel doen. Perfecte originele 60 jaren Coopers gaan voor 40 to 50 mille door de veiling. Ik ben lid van de Mini Seven Club Nederland, en we hebben een heleboel enthousiaste leden met leuke evenementen waar ook de New MINI welkom is. Zelf rij ik een 1993 Spi Cooper 1275cc met 63 pk., meer dan zat voor zo’n lichte wendbare auto. Hij staat professioneel gestald en gaat 1 tot 2 keer per maand bij mooi weer en/of bij evenementen de weg op.