Merkenliefde en een Bimota V Due

Sommige mensen zijn sterk in de leer. Tjeu bijvoorbeeld. Die reageerde vrij geschokt toen ik hem vertelde dat ik mijn BMW verkocht had. “Daar ga je spijt van krijgen!”

Een BMW met nukken

Ik dacht het niet. De Beier die ik had was namelijk behekst en had de nukken van een verwend prinsesje met een pré-menstueel syndroom. Mild geïrriteerd vroeg ik: Maar waarom rij jij eigenlijk BMW? Tjeu keek me verbaasd aan en antwoordde met zijn handpalmen vragend geheven: “Wat moet ik anders?” Ik besloot dat Ware Merkliefde een vreemd fenomeen is. Het maakt blind.

Goeie kennis, Stanley heeft dat ook

Hij is gek op exotische Italianen. Maar prefereert bier boven wijn. Ducati´s ziet hij als strooigoed voor beginners. Maar Ghezzi – Brian, Borile, Vyrus, Bimota en andere merken die telkens bewijzen dat elk faillissement maar een momentopname is en dat onvoorwaardelijke passie voor schoonheid niet per definitie tot een goed product leidt – dat zijn Stanleys merken.

Zijn grote trots is zijn Bimota V Due

Een nieuw uit New Old Stock opgebouwd exemplaar. Die V Due was de 2 takt Bimota die het bedrijf weer eens over de steile kliffen van alweer een faillissement gedreven had. De voorraad onderdelen, feitelijk alles wat er tussen de fabrieksmuren stond exclusief de koffiejuffrouw, was gekocht door een vriendelijk Maffiose handelaar in oude metalen en een ambitie om motorfabrikant te worden. De V Due´s van Voor De Val hadden zo nog hun kinderziektes en ontwerpvouten.

De tweede, verbeterde versie

De Godfather met zijn liefde voor Italiaanse imperfectie huurde een net afgestudeerde engineer in, en de Bimota V Due 2.0 zag het levenslicht en kreeg via The Dutch Connection zelfs een gelijkvormigheidsattest. Met drie man stonden we het sierraad te bekijken.

Omdat wij niet merkblind zijn keken we vriendelijk, maar kritisch. We hadden de tweetakt al zien rijden. Toen kwamen er bijna massieve staven blauwe rook uit de bijna niet gedempte expansiepijpen. `Dat is vanwege het inrijden` verdedigde de trotse eigenaar.

We bekeken de rijwielgeometrie en schatten in dat het walmende projectiel ongeveer het stuurkarakter van een winkelwagentje moest hebben `Welnee! Hij is gewoon heel levendig!` De Bimota was een mooi ding. Maar aan alles zag je er de ambachtelijkheid aan af.

Geen Japanse of Duitse motor zou zo afgemonteerd de fabriek mogen verlaten. Ongelijke kieren tussen panelen. Dingetjes die net even scheef zaten. Wat bieswerk dat niet spiegel-symmetrisch was. Stanley had het moeilijk met de kritiek, en zijn verdediging kreeg wat wanhopigs. Het mes viel toen iemand een in de kunststof meegelamineerd insect opmerkte. Een vlieg. Stanley dook in de loopgraven van zijn laatste verweer: `Maar het is wel een Italiaanse vlieg!`