Jan Tinga heeft jarenlang een garageberijf in Leimuiden gehad. Dat bedrijf is intussen overgegaan naar zijn opvolger. Jan zat daarbij ook heel diep in het klassiekertransport naar allerlei feestelijke rally-oorden. Omdat we elkaar goed verstonden en omdat ik ook een groot rijbewijs heb (monteur wielvoertuigen en dikke DAF chauffeur in lichting 76/5) ben ik een aantal keren met hem meegereden op klassiekertransport. Dat was uiterst gezellig en gaf meer ruimte in het rijtijdenbesluit.
Het klasssiekertransport wereldje is klein
Klassiekertransport tot en met het hoogste prijssegment is verantwoordelijk werk. Zo’n autotransporteur kan zomaar voor een miljoen euro aan klassiekers aan boord hebben. De bestuurder en passagier reizen doorgaans met eigen vervoer of het vliegtuig.
Ik had wel wat vrachtwagenervaring, maar het rijden met een transportcombinatie is toch wel heel wat anders. De eerste rit had ik Jan daarom gevraagd me af te lossen voordat we de Ring van Parijs op zouden gaan. In de avondspits. Jan Tinga is een genetisch vriendelijk, rustig en mild mens. Terwijl het verkeer steeds drukker werd meldde hij rustig dat hij vergeten was te melden dat we de Périphérique op reden. Maar hij had gelijk: Als je maar rustig blijft en blijft beseffen dat jouw auto de grootste is, dan komt alles goed.
Zo’n leermoment had ik later in Spanje ook
Het was pikkedonker, het regende en er waren wegwerkzaamheden, waardoor twee vrachtauto’s elkaar maar net konden passeren. En juist op dat moment leken alle vrachtauto’s in Spanje besloten te hebben onze tegenliggers te worden. Ik moest om de haverklap het zweet van mij handen aan mij broek afvegen om grip op het stuur te houden. Maar met een rustig glimlachende Jan Tinga naast me overleefde ik de stress.
Door wegomleggingen in wat nu Tsjechië is moesten we een paar afslagen overslaan. Toen we toch echt linksaf moesten, over de rivier, was dat over een brug met een gewichtsbeperking. De brug hield het. Maar een kilometertje verderop zagen we maar net op tijd dat er voor ons de bovenleiding van de lokale tram liep. En dan moet je een heel stuk tegen het verkeer in achteruit rijden… Met een dubbellange autotransporteur. Ik heb het nog nooit zo warm gehad. En Jan? Die bleef volkomen ontspannen glimlachen en raad geven. Het was als leren zwemmen in de IJssel: “Onze vader leerde ons dat door ons in het water te gooien. En nu ben ik de oudste zoon.”
Het klassieke rallyvolk is daarbij een soort apart
Het rallyrijden is vaak een stuk van hun leven. Eén van Jan’s klanten had het helemaal strak geregeld: hij liet Jan telkens na een rally de auto omruilen tegen een vers rally-exemplaar. De vermoeide en bemodderde auto ging dan weer mee terug naar Leimuiden om daar weer helemaal fris en fruitig gemaakt te worden. Om klaargemaakt te worden voor de volgende rally.
Maar het meest vertederend was toch het oudere Britse echtpaar dat in een kleine, schattige Wolseley de Londen Praag rally had gereden. Om het autootje rallyklaar te maken was er alleen een tripmaster gemonteerd. Ze kwamen als eerste bij de finish aan nadat ze de hele rit de hekkensluiter waren geweest. Het laatste stuk hadden ze afgestoken. Niet om ‘te winnen’, maar omdat ze al hun collega rallyrijders over de finish wilden zien komen.
Jan heeft zijn garage intussen vol vertrouwen overgedragen. Maar hij blijft klassiekertransporten verzorgen. Omdat het zo leuk is. Net als het rijden van rally’s met klassiekers.
