Karakters van toen 3 – column

Na bijna 30 jaar stond ik weer oog in oog met Voske. Dat klinkt als een jeugdliefde. Iets voor Yvon of Anita. Maar is het niet.

Ooit troffen Voske en ik elkaar op Shovelhead onderdelenjacht. Hij bleek furore te maken met zijn inkoopbeleid, hoorde ik later. Hij keek ’s avonds. En kwam ’s nachts terug. We werden vrienden. Een soort van. Maar ik deed maar geen zaken met hem. Je kon ook vijanden worden met Voske. In dat geval schakelde hij met een verbazende soepelheid van geest over naar geweld als communicatiemethode. Zeg maar de Terminator met een kater op een kwaaie maandag.

Er was ook nog iets met een gekaapte ambulance en een agent die in het Singel werd gegooid. En iets met uitkeringsinstanties. En Spaans vastgoed. Drukdrukdruk…

De voorlaatste keer dat ik Voske zag kwam hij ’s avonds laat langs op zijn getunede Yamaha V-Max. Hij reed zelf geen Harley meer. Harleys gingen stuk als je er vol gas mee naar Spanje blies. Hij moest die avond direct naar Barcelona. Had dus mijn twee twintig liter jerrycans nodig. We gingen de dingen volgooien en hij bond ze met weinig respect voor de zwaartekracht op zijn monster motor. Na nog een snelle pils voor onderweg en twee halve liters in zijn zakken trok hij een korte rubberstreep voor de deur en was hij weg.

Nu was hij terug. Helemaal onverwacht. Nog steeds kaalgeschoren, met het postuur van een prijsstier en met de gemoedelijke uitstraling van een goed doorvoedde pitbull. In een Porsche met Spaanse platen. Hij was fulltime Spanjaard geworden en zat nog steeds in de vrije handel. Maar niet meer in Nederland dus. Wegens wat irritaties. Terwijl hij toch zo duidelijk was geweest. Indertijd had hij in een nog steeds beroemde Utrechtse probleemwijk wat garageboxen waarin zijn handel stond. Hij ontfermde zich toen over Harleys die hun pappa kwijt waren.

De verweesde Harleys werden liefdevol gedemonteerd en de delen gingen alleen naar de zuiverste liefhebbers. Voske’s vrienden. Hij had veel vrienden. De jongetjes die indertijd die buurt ook al onveilig maakten? Daar had hij een deal mee. Voske had de lokale junior roverhoofdmannen gezegd dat hij ze per stuk 500 gulden in de maand zou geven wanneer ze er voor wilden zorgen dat zijn garages niet werden opengebroken. De deal hield ook in dat hij de verantwoordelijke die zou falen neer zou schieten.

Dat was maar een keer gebeurd. Maar toen moest hij – met behoud van een indrukwekkend aantal uitkeringen – toch even naar Spanje. En daar was hij gebleven. Hij was er gesetteld. Foto’s van een blondine waarvoor een gemiddelde man geen huwelijksakte maar een wapenvergunning nodig zou hebben. Twee kids met dezelfde piraten uitstraling in hun ogen als Paps. Daar was geen enkele onduidelijkheid over de vaderschapsvraag.

Voske zat goed. Hij verkocht appartementen. Aan Nederlanders, en hij was nu even terug. Dus kwam hij ook even langs om mijn jerrycans terug te brengen. Plus een fles whisky met een geboortejaar in de buurt van dat van mij. Het werd laat. Voske was verstandiger geworden. Hij stapte niet in de Porsche met een halve fles in zijn mik. Hij bleef slapen. En de jerrycans zijn vol ingeleverd. Aan oude vrienden heb je wat.