‘Hete Henkie’ in de werkplaats

Een motorfiets aanprijzen als ‘het ideale platform voor je smartphone’. Een tester die met droge ogen meldt dat een motor met een vermogen van zo’n 200 (!) pk dankzij een hoop elektronica gewoon zonder wheelspin en wheelie wegknalt als je met volgas in zijn één de koppelingshendel domweg los laat…

Om vlot weg te rijden zonder dat de motor ‘in de ketting klimt’- goed Nederlands uit de tijd van de Kawasaki 500 cc driecilinder, toen het idee van een ‘wheely’ nog niet was geboren – heb je trouwens geen bakken vermogen nodig. Met een Honda C90S uit, pak hem beet uit 1965, lukt dat ook prima.

Als je je recente BMW bij een BMW dealer laat servicen, dan kost dat je zo’n € 100 ex BTW. En die prijs is ook nog eens te verdedigen. Als je alleen al naar een duur pand op een A1 locatie, de benodigde investering in electronische meetdingesten en de scholingsdagen van de monteurs kijkt.

Dat was vroeger…. Anders

Vroeger woonde ik in hetzelfde dorp waar Henk van der Wal zijn zegenrijke werk deed. Henk was een midveertiger, een getalenteerd motormonteur. HERSTEL: Henk was een gemeenteambtenaar die zich sinds mensenheugenis geriefelijk had geïnstalleerd in de ziektewet. Zo tegen vijven, na het avondeten en nadat er geen controleurs van het GAK meer op pad waren verdwenen zijn ongelooflijk zware rugklachten en dook hij zijn riante sleutelruimte in. Daar verzamelden zich de lokale motorhelden en wat dromerige bromfietsrijders van een jaar of zestien-zeventien. Tegenwoordig zou zo’n locatie een ‘mancave’ heten. Maar die sneue term bestond toen nog niet. Henk sleutelde aan alle merken. Hij gaf gewoon beurten, maar deed ook serieus reparatie- en revisiewerk. Henk was een wat korte, dikkige man. En hij was volledig seksueel geobsedeerd. Hij was de enige mens die ik ooit heb meegemaakt die bij alles wat hij deed aan seks dacht. En zijn gedachten deelde hij blij van zin met zijn publiek. Hij was getrouwd met een kleine, gezette, altijd boos kijkende vrouw.

Hete Henkie

Als de conversatie hem goed op dreef had kreeg hij zweet op zijn voorhoofd en sprak hij: “Ome Henk moet nu even weg”. Maar hij leverde goed werk tegen een scherp tarief. Achter de schuur stonden een paar motoren die om onduidelijke reden nooit waren afgehaald. Een Simsom BMW kloon en een Norton 88. De Norton eigenaar had de laatste reparatie niet kunnen betalen omdat hij moest trouwen. Moeten trouwen had met seks te maken, dus de Norton – “Wat is de overeenkomst tussen een Norton en een vrouw?“ ”Je blijft er op rijden!” – stond daar zonder papieren en zonder adres. Mijn grootmoeder had twee agenten in de kost. En omdat het leven toen nog overzichtelijk was trok één van die agenten het kenteken van de Norton voor me na. De eigenaar woonde bij zijn moeder in. In een troosteloze volkswijk. Zijn vrouw en de baby woonden daar ook. Ik kocht de Norton papieren voor 25 gulden. En de Norton voor 75 gulden.

Intussen had een slimme jongere klant ontdekt dat Henks toch al scherpe prijsstelling nog scherper werd toen hij zijn vriendin eens mee nam naar het sleutelhok.

Het was in de tijd dat minirokken nog erg modieus waren. Een verhitte Henk liet een steeksleutel vallen en zei: “Als jij die sleutel op raapt, dan kost de beurt aan die Triumph niks.” Hij verslikte zich bij het idee van ‘een beurt’. Maar hij had een misrekening gemaakt. De steeksleutel lag tussen hen beiden op de grond. Henk had het anders gedroomd, maar de jonge dame boog zich soepel vanuit haar middel naar voren, pakte de sleutel en gaf die aan een verbouwereerde Henk die zo zijn gedroomde uitzicht misliep.

De twee motorrijders die achter het meisje stonden attendeerden hem daar vriendelijk op en riepen pesterig “Ze heeft geen slip aan!”

Henk smeet woest de steeksleutel naar de melder van dat bericht en stond letterlijk te sidderen van frustratie. “Bekijk het allemaal maar jullie rotpraat en rotmotorfietsen! Lazer op! ik stop ermee!” Hij deed de garageverlichting uit en ging dampend naar binnen. We deden het licht weer aan en besloten dat we met zijn vijven wel in staat waren de primaire kettingkast weer op de Triumph te zetten. De Triumph eigenaar en zijn kort gerokte vriendin stapten op en reden weg. De rest van de club besloot nog een pilsje te doen bij Ome Harry. Het kwam allemaal nog goed. Maar Henk bleef onverbeterlijk. Toen een vrouwelijke klant met haar Honda de Vecht in was gereden kreeg hij de drenkeling binnen ter reparatie. Terwijl de motor weer in orde gebracht werd kon Henk er maar niet over uit hoe ‘nat’ zijn berijdster moest zijn geweest.

In de tussentijd doen wij als klassiekerliefhebbers nog steeds dingen buiten het blijkbaar gangbare moderne garagetarief om. In onze kringen gelden voor dingen die we niet zelf kunnen tarieven tussen de twintig en veertig euro per uur. Maar het is verbijsterend wat je allemaal zelf kunt doen met de hulp van je kameraden en Youtube.

Meer columns via deze link.