Vorig jaar werd de Iso Grifo die de legendarische, negenvoudige motorfiets wereldkampioen in de zomer van 1967 bestelde, op de veiling van Coys verkocht voor £ 168.000,00. Opvallend detail, de auto trad ook op in A Magical Mistery Tour, de film van de Beatles. Hailwood’s Grifo is één van de 32 rechtsgestuurde stuks uit de totaalproductie van 322 tussen 1963 en 1974 gebouwde krachtpatsers.
Nadat Mike Hailwood de auto bij de toenmalige importeur Peter Agg (bekend van onder andere Trojan, lees McLaren sportscars) had gekocht, was het de vooraanstaande Britse auto(sport)journalist John Bolster – op 10 september van dat jaar toch in Italië vanwege de toenmalige Grand Prix – die de auto naar Groot-Brittannië mocht rijden.
Zijn ritje van drie dagen werd tevens gebruikt om er een mooi testverslag van te maken dat een maand later in Autosport verscheen. Een interessant verslag, temeer daar Bolster echt helemaal opgewonden was geraakt van de Grifo aangedreven door een 350 pk sterke Chevrolet Corvette V8 gekoppeld aan een vijfversnellingsbak van ZF. Even later verschenen er meer publicaties van zijn hand. Onder andere in Autocar. In dat artikel ook een foto van Mike Hailwood, zijn auto en een hem feliciterende politiemacht… Dat waren nog eens tijden?
Op het karretje staat nog steeds het Italiaanse kenteken 17241EE. Hailwood kon de auto op-het-eiland belastingvrij rijden, omdat hij stond ingeschreven in Zuid Afrika. Kort daarop werd de auto daarheen verscheept en werd een bekende verschijning omdat hij dit kanon als dagelijks vervoer gebruikte. Slechts enkele jaren later was deze Iso eveneens te zien in eerdergenoemde Beatles-film. In 1972 was de auto weer terug in Groot-Brittannië en werd verkocht aan een zekere Robert Watkinson.
Kort daarop mocht Hugh McCallum zich van het inmiddels op Brits kenteken (PLD 938L) gezette wagentje noemen. In de daarop volgende vijf jaar is er een paar duizend kilometer mee gereden. Alles bevestigd door jaarlijkse APK formulieren. De kanariegele auto was inmiddels te klein voor een gezin met opgroeiende kinderen en werd in 1978 ‘in het vet’ gezet en opgeslagen. Tot 2004, het moment waarop de eigenaar bedacht ”Ik wil er weer mee rijden”. Stilstand is achteruitgang (helemaal in 26 jaar), de auto bleek ondanks alle voorzorgsmaatregelen toch danig verroest te zijn en moest volledig gerestaureerd worden.
In 2007 diende zich een nieuwe eigenaar aan die vond dat deze beroemde auto – en al was het maar ter ere van Mike Hailwood – weer helemaal in oude luister hersteld moest worden. Dat gebeurde in Duitsland. De Grifo werd tot het laatste schroefje uit elkaar gepeuterd, de carrosserie tot op het bot kaal gemaakt, geplaatwerkt en gespoten in de originele kleur Giallo Limon (die u van ons ook kanariegeel mag noemen). Het interieur compleet vernieuwd, met nieuw leer in de kleur Pelle Nero Riviera, ook wel gitzwart genoemd. Verder werd de techniek grondig aangepakt, gereviseerd of vervangen, inclusief de complete bedrading, verlichting, airco, echt alles. De auto is dan ook gewoon helemaal nieuw.
Een Iso Grifo genoot in kringen van liefhebbers tot enkele jaren geleden matige belangstelling. Daar is inmiddels verandering in gekomen en staat inmiddels hoog op het verlanglijstje van verzamelaars die alles wat uit Maranello komt hoog op het verlanglijstje hebben staan. Zo’n Grifo kan dat puur Italiaanse erfgoed namelijk meer dan goed partij geven. Met de Mike Hailwood Iso is het uiteindelijk toch heel erg goed afgelopen. Wij zijn benieuwd wanneer-ie weer op de markt komt. Dat zal geen vijf jaar duren. Heeft u nog even tijd om wat munten bij elkaar te sprokkelen of een leuke constructie (…) te bedenken?