Ik lig op mijn rug en kijk naar de stralend blauwe hemel. Ik draai me op mijn zij en zie dat mijn motor een meter of wat naast me ligt terwijl het voorwiel zachtjes draait. Het warme asfalt onder me ruikt overtuigend naar diesel. Ik herinner me in de bocht opeens dat vettig kleurig glanzende oliespoor gezien te hebben.
Mijn voorwiel kon ik er nog net naast prikken Dat was vlak voordat het achterwiel de olie pakte en het voorwiel inhaalde. Toen reageerde ik instinctief. Ik schopte de vallende motor onder me vandaan. Er gebeurt dan iets natuurkundigs of iets met snelheden en tegengestelde vectoren. Je dwarrelt in elk geval als een gevallen rozenblad omlaag en landt vederlicht op het asfalt. De metafoor gaat maar beperkt op voor rozenblaadjes van honderd+ kilo.
Maar alles deed het nog. Na analyse van de zaak is het handig maar eens op te stappen om man en machine uit de baan van mogelijk ander verkeer te halen. Eens te meer vervloek ik het onzalige idee om een VX800 als ‘auto’ te kopen. Zo’n ding is kost niets, is bewezen betrouwbaar en makkelijk zelf te onderhouden. Maar we zullen nooit meer krijgen dan iets dan de relatie tussen een Griekse ezeldrijver en zijn ezel.
O ja; het zwaartepunt van de ouwe VX ligt ongeveer op tankdopniveau. En gevoelsmatig weegt hij 1340 kilo. Bijna niet overeind te zetten! Mijn vorige ‘auto’ was een Guzzi Cali II. Dát was pas een motor! Hij had krap drie ton op de klok voordat hij terminaal werd.
Mezelf – ondanks de correcte tiltechniek – op een dubbele hernia trakterend besluit ik Z.S.M.! weer een oude Guzzi als ‘auto’ te scoren. Buiten het feit dat die domme tractoren mijn hart hebben veroverd ligt hun zwaartepunt ongeveer op de hoogte van de doorgetrokken witte streep in mijn net ontdekte bocht. Zo’n dikke Guus til je overeind met twee vingers.
Als je trouwens zulke gedachtetreintjes hebt nadat je bodemonderzoek hebt gedaan draai je zelf op de autopiloot en moet je even naar je helm kijken of die de klap heeft opgevangen. De donkerblauwe baanschuiver wordt op zijn jiffy gezet en de zijkoffer blijkt prima als kreukelzone gefunctioneerd te hebben.
In de bomen en struiken zitten allerlei vogels zich kapot te lachen om die domme motard. De andere handschoen gaat uit. Helmcheck: geen schade. De klap is dus met de nek opgevangen en dat voel ik morgen dan maar. Jack? Wat geschaafd en stinkend naar diesel. Gelukkig dat ik niet in mijn “The KGB is watching you” T-shirt ben gaan rijden. Mijn knie heeft wat plaatschade. Alles onder controle. Er komt een Prius met caravan voorbij. Het verlengsnoer bengelt er achter aan. Vanaf de achterbank zwaaien er kinderen. Tijd voor een sigaar in de berm. Terwijl ik me best tevreden zit te voelen hoor ik motorfietsen.
Ik loop het hoekje om en zie drie Supermotards in volle testosterondraf. Ik loop zwaaiend naar ze toe. Ze stoppen. We bekijken het oliespoor en zijn een kwartiertje in de weer met zand en takken terwijl de pompiers al gebeld zijn. Die hebben een olieverwijderingsmiddel bij zich en iedereen vermaakt zich kostelijk. Wij motards regelen dapper het schaarse verkeer en voelen ons Batman en Superman tegelijkertijd.
Gendarmes, pompiers en motards. Iedereen is verbroederd en neemt tevreden afscheid. Wij als ridders te paard gaan voor een pint in Oignies. Een bord fritten. Een steak. Heel mooi. Na de lunch stap ik op mijn licht gehavende ros en voel me een goddelijke negentigjarige. De spieren hebben na al het avontuur massaal besloten overtuigend te verzuren. Maar het is nog steeds perfect weer en ik bel naar huis dat ik nog een nachtje wegblijf.
In Olloy vind ik onderdak bij Hotel Rolinvaux. Daar kun je tot rust komen, terwijl je naar lama’s en stoomtreinen kijkt. Een schaal snacks er bij. Pint erbij. Laat de spierpijn maar komen. Er komt een busje aan waarvan de bemanning ook gaat bestellen. Een van de mannen roept: “Eyyy, c’est le motard tombé!” Het is het burgerbusje van de brandweerlui van zo-even. Het wordt reuzegezellig en erg laat. De volgende ochtend heb ik geen hoofdpijn, maar al mijn spieren zitten op slot. En mijn asfalteczeem speelt wat op. Ik ben tevreden. Het was een gezellig weekend. En als motorrijder kom je altijd de vriendelijkste mensen tegen.
Schagen, 2016, net terug van werk in Denhelder, weg met ca 10cm klei, net na de rotonde zag ik het met 50km/h en schrok me rot, gas dicht en 2 voeten net boven de drek uit laten rollen tussen de tegen liggers door, brrr zonder te vallen in de berm gestopt en politie gebeld waren er binnen 5 minuten, en uurtje later weg weer schoon, geen prettige toestand maar gelukkig alles nog heel, dat is wel eens anders geweest maar dat is een ander verhaal…..
Ja, dat is altijd oppassen in onze omgeving Theo…
We wachten op het andere verhaal!
Hetzelfde is mij ooit overkomen maar dan in een gravelbocht in het Teutoburgerwald. Er was een Duitse motorrijder die mij hielp om de KTM motor weer overeind te zetten, maar brandde zijn hand aan de hete uitlaat…
Ha, al eerder verteld, iets dergelijks is me met precies dezelfde machine (VX800) ook eens overkomen.
Op een rechte weg dan.
Kom op mijn dagelijks ww verkeer op een verkeerslicht aangereden die ik altijd net nog groen heb.
Maar deze keer was ik bij het voorgaande licht wat opgehouden door een automobilist die dacht dat ie links moest staan uitrusten.
Ik ga dus bij dat verkeerslicht netjes in de remmen, ik kar nu eenmaal niet door rood en zo, en het volgende wat ik me herinner is dat ik op mijn platte gat op het asfalt zit en wat verderop de Suus die gaan..
Ik wil dus opstaan en sla direct nog twee a drie keer over de kop.
Ik had nog gang…
Van de Suus was een spiegel beschadigd en buiten wat spierpijn de andere dag had ik nergens last van.
Ook hier hadden de koffers de klap opgevangen
Het was in de winter dus ik had me toch al wat minder zomers ingepakt zeg maar en dat was in deze mijn redding.
Tweede keer in mijn leven dat ik onderuit ging en beide keren op een olieachtige substantie.
Olie is een glijmiddel en koffers zijn airbags met artrose….
Jaa, ook een keer onderuit gegaan op een rotonde met een dieselspoor, voortaan kijk ik na het naar links kijken voor een rotonde op het wegdek,hier trap ik niet nog een keer in…
Staat anoniem boven mijn verhaal
Hoeft niet
Wat een humoristisch beeldverhaal!
Ik kan dat zonder motor dat in de slip raken.
Met een toenmalige dochter van 16 en Citroën BX van 23 jaar en nagenoeg nieuwe banden raakten wij na een bocht in de slip. Achterkant brak uit.
Vervolgens tussen de bomen door een talud af en op zijn kop het water in. Nadat we beseften wat er was gebeurd, onderwater 112 gebeld. In een mum van tijd de pompiers, politie en ambulances ter plekke.
Alles uiteindelijk goed afgelopen. Wij allebei een trauma erbij en ik ook nog een BX minder.
Nooit meer kunnen ontdekken wat er op de weg heeft gelegen.
Zou in dat geval toch voor jouw motor-versie hebben gekozen….
Arme, arme BX!
Daar sluit ik mij helemaal bij aan! En zo herinner ik mij nog die ene ochtend op weg naar de baas en dat de wind toevallig even gunstig stond waardoor ik gewaarschuwd werd voor het naderende onheil. DIESEL !! Had er weer eentje zijn dieselaar bij het naast de rotonde gelegen tankstation ‘kots hagel vol getankt’ en de tankdop er vergeten weer op te draaien ook. Na zo’n 270 graden de bedieselde rotonde rond geglibberd te zijn met mijn laarzen als landingsgestel op de grond en hevig aan het stuur tillend, hobbelde ik het tankstation binnen om te melden dat het er boor de deur ‘gladjes’ aan toe ging. De tankdop lang nog keurig op de dieselpomp te wachten op zijn baasje.
En als doorrijder heb ik al vaker een uitstapje van het achterwiel gevoeld op droge weg en de stoffende zoutvlakte die was ontstaan na het opdrogen van het zoutwater bij vriestempersturen van tegen de -10C. Dan heeft de band als zacht gezegd weinig grip en het zout deed de rest. Diesel op asfalt spant echter de kroon want het wegdek wordt dan zo glibberig als een vette paling in een emmer snot. Brrrrr….🫨😬
Bijnadood ervaringen zijn routine voor ons!
Diesel- of oliesporen zijn verraderlijk, strooizout ook…
Al twee keer onderuit gegaan op dat korrelige strooisel, terwijl het de gladheid juist moeten bestrijden..
Ach, dat zijn de natuurkundige gevolgen van het je voortbewegen op twee wielen; je bent nu eenmaal ondergedimensioneerd in balans zoals dat heet.
Dus: als je niet in balans bent…ga je op je plaat.
Herkenbaar verhaal Dolf..
Probeer zoveel mogelijk het rubber onderaan te houden
Op het zijspan gaat het beter!