De Posbank is dicht – column

Je hebt het niet altijd voor het zeggen met wie je omgaat. Ik moest even een stop maken, omdat mijn been nogal vettig was geworden. Gelukkig reed ik in een korte broek, dus ik ontdekte het fenomeen voordat de olie op was. Op de parkeerplaats waar ik even wat moest sleutelen, stond al een groepje motorrijders. Moderne motorrijders. Op All Road- of Adventurebikes. Indrukwekkend! En hyperveilig gekleed hoewel de thermometer de 30 graden aantikte.

De mannen bleken trouwens gestopt te zijn uit verwarring. Blijkbaar is nog niet overal in de Randstad bekend dat de Posbank nu afgesloten is. Dat scheelt trouwens enorm veel weekenddrukte hier!

Want de weekends waren hier te vol met motorrijders en senioren in artrosevriendelijke gebakjes en stijlvolle ‘Rentnerwagen’, de laatste chique automobielen zoals Paps die zich net voor zijn pensioen met een vaak op zijn minst verrassend weggedrag.

Er werd vanaf een afstandje misprijzend gekeken totdat een van de in CE-protectoren gehulde GS-piloten (weet je wel wat zo’n ding kost?) samen met een van zijn kompanen naar me toe kwam. Niet om zijn bewondering uit te spreken voor mijn doorleefde driewieler, maar om mijn kleding te bekritiseren. Als er één adventure rijder over de dam is, volgen er meer. Ik werd, terwijl ik mijn olielekkage aan het verhelpen was, bekeken alsof ik een wat vreemdachtig diertje was. Want die kleding… Een korte broek, een T-shirt en sandalen. Iemand schraapte zijn moed bij elkaar en zei bestraffend dat motorrijders zoals ik de zorgkosten onbetaalbaar maakten. Ik keek hem mild aan en zei: “Het is gewoon een zaak van niet vallen. Dat is niet zo moeilijk als je kunt motorrijden. Maar als ik jouw kleding zie, dan heb je weinig geloof in je eigen kunnen.”

Het gesprek bleef verder vriendelijk. Een man ging uitgebreid vertellen dat hij wel veilig, maar toch cool was omdat zijn outfit een scala van ventilatiemogelijkheden bood. En hij had een speciale, Australische soort van natte sjaal om die voorkwam dat hij een zonnesteek in zijn nek kreeg. We begrepen elkaar niet echt, maar er was sprake van een zekere tolerantie. Niks mis met echte motorkleding, maar alles op zijn tijd en plaats.

Dat gevaar en de ziekte- en zorgkosten kwamen een paar dagen later helder in beeld. Een kudde Mamils (middle-aged men in lycra, wat belegen wielrenners dus) was op pad gegaan in hun typische compacte kudde. Beneveld door oud testosteron waren er twee uit de bocht gevlogen of zo. Racefietserij moet je niet onderschatten. Ze waren zwaar gewond. De krant meldde dat er zes ambulances en een traumahelikopter naar de plaats des onheils waren gestuurd. Plus een paar politieauto’s. Dat kost serieus geld!

Zo’n uitruk hebben ze voor mij nooit hoeven doen, zelfs niet de keer dat mijn Biggelaar Ducati onderuitging op een dieselspoor. Ik had beter gekleed kunnen zijn, maar met vers asfalteczeem ben ik gewoon naar huis gesukkeld en heb ik mezelf in de ontsmettende verbandspray gezet. Dat deed pijn en liet me nog meer anticiperen in het verkeer nadat de ergste stramheid van de schaafwonden verdwenen was. Voor de rest zijn er in nu net 50 jaar motorrijden wel wat krassen in de lak gekomen. Maar als ik mijn body nu bekijk, boek ik die weg onder ‘patina’. In de sauna bekeek een mevrouw ooit mijn goddelijke lichaam. Ze zag wat oude krassen in de lak en meldde haar vriendin: “Kijk, je hebt ze nu ook als bouwdoos.”

De afgelopen dertig jaar zijn er niet veel schades bij gekomen. Want ik heb toen een keer een interview met een Duitse motor grootheid (Klacks) gelezen waarin deze motorgoeroe zijn statement afgaf: “Elke val is een schande.” Als in: “Eigen schuld, dikke bult.” Ik ben het daar bijna mee eens. Want we zijn kwetsbaar en moeten het dus niet van onze ‘rechten’ in het verkeer hebben, maar we moeten zo voorzichtig zijn als een muis onder het aanrecht in een huis waar ook drie katten wonen.

Qua kwetsbaarheid verzwakt elk voorbeeld natuurlijk het betoog. Met mijn vorige klassieke zijspancombi heb ik een Deawoetje of zo’n soort Koreaans gebakje total loss gereden. Ik hield er alleen wat spierpijn aan over. Maar we zijn kwetsbaar. En er gaan dingen mis.

Ergens moet daar wat inzitten, want de statistieken bewijzen – of laten in elk geval zien – dat het aantal motorongelukken toeneemt. En dat komt door ‘enkelzijdige ongevallen’. Ongevallen waarbij er buiten de buitelaar geen andere betrokkenen waren. En dat komt dan – denk ik – omdat motoren zo snel zijn geworden en omdat heel veel motorrijders hun motor als ‘lifestyle speeltje’ bij hebben naast de cabrio, de camper en – daar heb je hem weer – de racefiets. Een racefiets waarmee je je vrienden kan laten zien dat je niet zomaar iemand op een fiets bent, kan zomaar € 10.000 kosten, hoorde ik. Die motorrijders zouden baat hebben bij een VRO en iets meer dan de 2000 km die ze blijkbaar gemiddeld op jaarbasis draaien.

Maar ik geef ze gelijk, die veiligheidskledingdragers. Ondanks de lange productontwikkelingstijd is zo’n menselijk lichaam gevoelig voor schades. Zo heb ik nu een brandwond op mijn been. En die heb ik omdat ik in mijn korte broek bezig was waar de BBQ stond. Het is ook altijd wat.

Maar nogmaals: De Posbank is gesloten voor alle motorverkeer. Gelukkig zijn er maar bar weinig motorrijders zo inventief om andere wegen dan die de SatNav serveert op te zoeken. Dus zijn hier nog heel veel plekken waar het niet wemelt van de Allroads en Adventurebikes. Maar de kans dat je een blije rijder op een ouwe Matchless of een DKWeetje tegenkomt op onze onontdekte tertiaire wegen? Die is reuzegroot.