In dit eerste deel van de serie “De herinneringen van” deelt Rolf Wassens zijn eerste avonturen met brommers, van zijn jeugdige start op een Berini M21 tot de spannende momenten op een Honda 50 cc. Het zijn herinneringen die hem nog altijd bijblijven en de basis vormen voor zijn liefde voor motoren en het avontuur.
Mijn kameraad Luut en ik begonnen op de Berini’s M21 van mijn ouders. Vóór de Berini’s leende mijn vader de Batavus buikschuiver van zijn schoonvader – erg breed zullen ze het toen niet gehad hebben. Maar toen wij 16 waren, hadden mijn ouders de brommers niet meer nodig, want ze konden zich een auto permitteren. Die dingen liepen best wel hard; we konden er bijna 50 mee rijden! We gingen nog wel eens zeilen op het Veluwemeer, lekker koel op het water. Maar toen we terugkwamen in korte broek en verder niets, ging het voor kameraad Luut fout – er lag gravel en daar ging hij op onderuit. Dat bloederige lijf met overal door grit opengehaald vel en een boel geschreeuw ben ik nooit vergeten. Ik rijd nooit zonder bescherming, en bij voorkeur in het leer. Nou had Luut, die eigenlijk uitvinder was (hij werd ingenieur), zijn gedachten wel eens ergens anders. Zo reden wij later met onze motoren door Denemarken, en zag hij stelselmatig richtingaanwijzerborden over het hoofd, en dan moest ik zien dat ik hem inhaalde. Dat extra zintuig dat een motorrijder moet hebben, altijd bedacht op onheil in de buurt, dat ontbrak bij hem.
Voor mij maakte de Berini plaats voor een Honda 50 cc na wat vakantiewerk op het land – waar ik een bloedhekel aan had – en bij fruittelers – hield ik ook niet van – en later in de horeca – dat vond ik wel leuk, ook vanwege die serveerster. De Honda mocht van mij niet op het hobbelige fietspad tussen Kampen en Dronten, dus ik reed op de weg. Dat stopte weer toen ik door een buschauffeur van de weg werd gedrukt. Hij wees op zijn voorhoofd. De Honda liep wel heel mooi, maar ik heb er niet lang plezier van gehad; er was al snel een klep verbrand. Die staat nog altijd op mijn bureau. Het grootste probleem was een auto die mij schepte. Ik moest nodig plassen, en de boompjes stonden aan de andere kant van de weg. Het gevolg was dat de brommer stuk was, en ik met het hoofd (en helm) op de stoeprand klapte. Veel bloed over mijn witte kleding door een gescheurde wenkbrauw, en blijkbaar een hersenschudding, want toen het ambulancepersoneel mijn adres vroeg, noemde ik dat van een goed bevriende klasgenoot. Zijn vader was chirurg en had een mooie oude Oldsmobile, dat dan wel.
Lees in het volgende deel hoe de Berini en Honda plaatsmaken voor een nieuwe aanwinst, de Duitse Zündapp, en wat voor avonturen dat met zich meebrengt.
Mooi verhaal(d) en voor mij (70) heel herkenbaar, t/m de M21’s want daar ‘cross-ten’ wij op als minderjarigen.
Ik heb nog steeds Hondaatjes 50cc naast het grote spul, en ik geniet er elke rit nog van.
In mijn brommertijd nooit een verbrandde klep gehad, wel gebroken zuigerveren..
Ondanks de motoren blijven de kleintjes Honda magisch speelgoed
Heerlijk om te lezen over die oude Berini’s en de Honda 50 cc! Het waren vaak simpele tijden, maar oh zo bijzonder. En dat ongeluk met de buschauffeur die op z’n voorhoofd wees—dat soort dingen vergeet je niet snel. Bedankt voor het delen van dit stukje nostalgie, Rolf!
Prachtig verhaal, Rolf! Mijn man had vroeger ook een Honda 50 cc, en hij vertelt nog steeds met dezelfde passie over zijn jeugdige avonturen. De combinatie van jeugdig enthousiasme en een vleugje gevaar maakt zulke herinneringen des te sterker.
Wat een geweldige herinneringen! Ik herken dat gevoel van avontuur op de brommer, zeker die eerste ritten zonder de juiste bescherming. Het waren andere tijden, maar onvergetelijk. Luut’s ongeluk laat wel zien hoe gevaarlijk het kon zijn.