Klassiekers moeten gewoon werken. Dat vinden ze fijn. Zo kun je je Moto Guzzi Falcone met pech ophalen met je besteleend. En om die Eend te belonen kreeg hij wat nieuw plaatwerk. Het voorraamgedeelte was te krokant geworden.
Gelukkig was er bij de koop – 15 jaar geleden – een vers stuk plaatwerk meegeleverd. En een familielid van een kennis van een vriend wilde het slijp- en laswerk wel even verzorgen. En het voorruitje overzetten zou hij ook meteen maar doen.
FAIL!
De plaatwerkelaar bleek gespecialiseerd in oude USA pickups. En het lassen aan dat Real American Steel is een andere tak van sport dan het gericht laten smelten van dun Frans plaatwerk. De zenuwen kreeg hij ervan! Het laswerk werd dan ook niet meer dan matig. En het inzetten van een voorruit van een eend is dus in elk geval 1 USA Car Specialist te hoog gegrepen.
Nou ja: het spul zat erop. Maar bij het inzetten van het wonderbaarlijk vlakke voorruitje liep het genie vast. Het nieuwe ruitrubber was na meer dan een uur modderen gescheurd en de ruit lag er scheef in. Bij de eerste bui bleek de ruit ook nog massief te lekken.
Vriend en dorpsgenoot Theo is sinds de uitvinding van de leasemaatschappijen verregaand uit het autoschadeherstel gestapt. Er was – en is – voor een autohersteller geen brood meer in te verdienen. Het restaureren en spuiten van klassieke motoren is leuker en rendabeler. Maar onder vrienden gelden andere regels.
Toen het ruitendrama ter sprake kwam, schudde Theo zijn hoofd. “Kom maar even langs met dat ding. Dat ruitje hebben we er binnen een kwartier in.” Het eruithalen van de oude ruit, het schoonmaken en het erin zetten van de nieuwe pees en verse ruit duurde met alleen het pezentrekkerkoord als gereedschap en zonder dat er met handenvol vaseline werd geknoeid inderdaad de volle vijftien minuten.
Op de thuisweg regende het fors, maar het enige water dat er binnen kwam, kwam via de assen van de ruitenwissers. En aan dat probleem wordt gewerkt.
De wijze les van dit verhaal: Als je wat aan je klassieker laat doen, laat het dan door een vakman doen. Laswerk vereist vakmanschap wanneer je meer wilt dan dat het alleen maar gelast is. Bij het inzetten van een ruit volstaat het correcte gereedschap: een koord met twee handvatten. Dan heb je geen scherpe schroevendraaier nodig om het ruitrubber mooi te laten aan liggen. Het verhaal dat je bij het ruiten zetten minimaal tot je polsen onder de vaseline moet zitten? Onzin!
Wellicht ook handig om net even wat tijd te nemen tussen het verwijderen van de oude en het plaatsen van de nieuwe ruit. Dan kun je de sponning even ontroesten en opnieuw sausen met grondverf en verf zodat het opnieuw roesten in ieder geval weer uitgesteld wordt. verder weer een kostelijk verhaal.
Hoi, en ja inderdaad, twee Grolsch beugelflesjes. De rode rubber ringen bovenaan de fles eraf halen en op je ruitewisser-asjes schuiven. Ruitenwissers er weer op en klaar. Al 5 jaar droog. En 2 biertjes die absoluut op moeten. 🤪
Ruiten met rubber, heb er samen met mijn vader tientallen vervangen in de tijd dat er nog veel Eenden, Dyane’s, GSA’s en Visa’s reden.
En vwb. de lekkage langs de ruitewisserassen, de rubbertjes van een Grolsch beugelfles schijnen daar een leuke oplossing voor te zijn 🙂
Klopt, vakman/vrouwschap betaalt zich altijd uit.
En ik heb voldoende ruiten gezet in mijn leven.
Alleen de mini (oude, niet die moderne gevallen) was altijd weer even opletten.