De kans is groot dat u dit verhaal niet gelooft. Het gaat over ‘gevoel’ en ‘verstand’, maar ook over een bijzonder langdurig bezit. Om bij het gevoel te beginnen, Durk sprak graag over dingen waarvan hij hield, en dat was de Citroën Traction Avant.
Door: Dirk de Jong
We schrijven 1977: Durk bezocht samen met zijn broer Jan een oldtimer evenement en zag dit laatste geesteskind van André Citroën dat stond te glanzen. Dat woekerde bij hem het verlangen naar bezit van een Citroën Traction Avant. Bezoeken aan oldtimerevenementen werden oriëntatie-reizen, waarbij Durk uiteindelijk een exemplaar wist te vinden dat een tweede leven verdiende. Een Citroën Traction Avant 11 B uit 1953.
Restauratie
Na de aankoop volgde een uitgebreide tweejarige restauratie. Dat is niet zomaar wat, dat weet elke restaurateur. Er is een behoorlijk stuk kennis van de techniek vereist. En dat niet alleen, want tijd, energie, guldens (toen nog!) en handigheid moeten allemaal voldoende beschikbaar zijn. Gelukkig stond Riekje, de echtgenote van Durk, klaar met hulp en begrip. De hulp bestond uit het bekleden, haar vaardigheden maakten het interieur van de Fransman weer als nieuw. Het spuitwerk werd uitbesteed, waarbij later bleek dat er kleine blistertjes in de lak zaten. Maar wat pas echt ongelooflijk en een uniek is, is dat de Citroën Traction Avant na restauratie in een periode van 44 jaar maar vijf keer het zonlicht zag.
Gelukkige bezitter
Durk: “Begrijpelijk dat ik daar in mijn omgeving de nodige kritiek over kreeg. Voor mij ging het meer over het bezit van de zwarte schoonheid. Ik koester de tijd dat deze Traction – in mijn jeugd – het straatbeeld ook bepaalde. Ik heb wel een goed gevoel voor techniek, maar ben geen poetser. En, zo blijkt, ook geen rijder. Maar wel een gelukkig bezitter van een auto die beroemd werd door zijn uitstekende prestaties. En daardoor favoriet voertuig was van ministers en politie tot en met gangsters. Zolang je je zorgen maakt om wat anderen van je denken, dan ben je hun bezit. Dat heeft het leven mij wel geleerd.”
Gevoel en verstand
Het is onontkoombaar dat de meesten van ons vroeg of laat dingen moeten wegdoen. De gevorderde leeftijd en het gevoel dat iemand anders nog van de Traction kan genieten gaf de doorslag voor de verkoop. Durks broer Jan was iemand die het verstand voorrang wilde geven en hielp hem de Citroën emotioneel los te laten. Toen de auto werd aangeboden kwam er direct belangstelling uit Slovenië (Land op de Balkan) en de auto heeft dus inmiddels Nederland heeft verlaten. Maar eerlijk: Toch weemoed als de Citroën Traction Avant 11 B de garage uitrolt, een traantje wegpinken na 44 jaar bezit is dan toch verantwoord?
Lees ook:
– Citroën 2CV4 die onbedoeld een Porsche de baas was
– Citroën C6. Een blik in de toekomst
– Een Citroën Rosalie in blue
– De Nederlandse oorsprong van een inventief man: André Citroën
– Een ondergeschoven kind: de Citroën Axel
Mooi Verhaal van een prachtige auto. Mooi om te lezen dat er nog mensen zijn die intens kunnen genieten van een auto van welk merk dan ook, Prachtig.
Citroën ; het blijft één vd ( weinige), mooiste merken. Zelfs nu nog, onderscheidend!
In 1974 kocht ik een TA van 1948 [een normal na een aantal jaren moest ik hem noodgedwongen verkopen. Ik hoop, dat iemand , die dit artikel leest weet, ,waar de UX-61 -36 is.
Ik begrijp dat je er eens afscheid van moet nemen, maar waarom helemaal naar Slovenië??
@Henk, omdat in Slovenië ook liefhebbers wonen, net als die Nederlanders die her en der in de wereld oldtimers naar ons land halen 😉
Afscheid nemen van het aardse gaat in stapjes, als je geluk hebt dat dit zo kan dan moet je dat doen. Respect en groot gelijk.
Ik wil het anders doen, denk ik. Ik neem als het zo ver is, mijn passie mee naar de eeuwige autohobby-velden. Want: In de eeuwigheid genieten van het geschapen ontwerp, het sleutelen met andere geesten aan de reparatie ervan, de ritten en de ontmoetingen met engelen die eenzelfde hobby hebben op beurzen en meetings.
Als dat me lukt laat ik het jullie weten. Als je niets meer van mij hoort is het misschien niet gelukt of kan ik het jullie misschien niet laten weten dat het gelukt is.
Als er in de verre toekomst ooit een vervolg komt van Stephen King’s Christine of iets soortgelijks, dan zullen we aan jou denken.
Mijn oom kocht in 1959 een donkergroene Traction Avant. Een Belgisch Sportje. Een 11BL uit 1955, compleet met linnen kenteken. Met kunst en vliegwerk is de auto altijd op de weggebleven. De auto nam een speciale positie in binnen de familie. Zij diende als volgauto in de (Traction-)trouwstoet in 1980 van mijn neef en in de (rouw-)stoet van mijn oom in 1989.
In 1999, precies veertig jaar in familiebezit te zijn geweest, kwam het hoge woord eruit: ze moet weg. Mijn neven dachten aan mij. Liever voor één gulden (!) aan mij verkopen, dan 3500 gulden krijgen en haar waarschijnlijk nooit meer zien.
Inmiddels is ze, na allerlei omstandigheden bij mij en de houtje/touwtje activiteiten van wijlen mijn oom na 21 jaar weer een goed rijdbare auto geworden. Toch ziet ze eruit zoals ik haar vanaf mijn kleutertijd al kende: ‘dans son jus’, maar dan betrouwbaar.
Ik snap Durk wel…